Δημήτρης Παγαδάκης

«Εχουν μείνει αξέχαστα τα χρόνια αυτά…» υπερθεμάτιζε εν μέσω χαχάνων κάποιος από τους ακροατές της κυνικά παλαιοκομματικής περιγραφής του φουσκωμένου από περηφάνια Πέτρου Δούκα. «Κυριολεκτικά γυρίσαμε το παιχνίδι» διηγούνταν, αναπολώντας τη μεγαλειώδη νίκη του κόμματός του χάρη στις κυβερνητικές αποζημιώσεις των πυρόπληκτων της Ηλείας μετά τις φονικές πυρκαγιές στον νομό τους το 2007. Παρών στην αυτάρεσκα νοσταλγική αφήγηση περί εξαγοράς ψήφων, ενθουσιασμένος, ο Σπήλιος Λιβανός πλειοδοτούσε, με επιπολαιότητα που συναγωνιζόταν τον θαυμασμό, τονίζοντας «υπολειπόμεθα, ό,τι και να κάνουμε, μετά από αυτή την εποποιία».

Ολα αυτά σε μια συνηθισμένη σύσκεψη με θέμα την αποζημίωση των παραγωγών από τον παγετό, στο δημαρχείο Σπάρτης. Κάτι, όμως, οι λυμένες γλώσσες, κάτι τα ανοιχτά μικρόφωνα και κάτι η κάμερα που κατέγραφε την αμέριμνη συνάθροιση μεταδίδοντας τη ζωντανή στο Διαδίκτυο, έγιναν τα εργαλεία που έριξαν βαριά, σαν λαιμητόμο, την αυλαία στην ξέγνοιαστη, μέσα στο θράσος της, αυτή «παράσταση». Αναπόφευκτα η ανάμνηση με τρανταχτά γέλια παρελθόντων θριάμβων απέβη σε τρέχουσα θρηνητική πανωλεθρία. Ο άστοχος, αν όχι αστόχαστος, υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης παραιτήθηκε - επί της ουσίας, καρατομήθηκε από το κυβερνητικό σώμα. Στον «μαρτυριάρη», πλην γνήσιο σπόρτσμαν, δήμαρχο Σπάρτης αφαιρέθηκε η ιδιότητα του κομματικού μέλους.

Γεγονός που κρίνεται ότι δεν θα έχει επιπτώσεις στην απόλαυση των πούρων του, στους αγώνες του στις 18 τρύπες χλοερού γκαζόν ως διακεκριμένου και δεινού παίκτη του γκολφ, στα σαφάρι του στην Αφρική και τις χειμωνιάτικες βουτιές του στα μαυρισμένα από τα κατάλοιπα των ελαιουργείων νερά του ποταμού Ευρώτα. Ωστόσο, εκ του πρόσφατου περιστατικού στο οποίο πρωταγωνίστησε, σε μερίδα της συλλογικής μνήμης ανασύρθηκαν περιστατικά από ένα αλησμόνητο κυβερνητικό έπος με σχεδόν αξέχαστες ηρωικές φιγούρες. Τότε που, προ 15ετίας περίπου, το Μέγαρο Μαξίμου αποτελούσε την επιτομή της κωμικής ατάκας της ταινίας «Ο ατσίδας», όπου ο Ντίνος Ηλιόπουλος αποφαίνεται «είμαστε μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε». Φράση, εκείνα τα χρόνια, συγχρονισμένη στο επίσημο πρωθυπουργικό γραφείο της Ηρώδου Αττικού με τη βολική αναβλητικότητα του «δε βαριέσαι, άσ' το γι’ αύριο».

Ραφιναρισμένα μεγαλεία

Αλλες εποχές, βέβαια, για τα κυβερνητικά στελέχη της «γαλάζιας» παράταξης. Στα κομματικά γραφεία της οδού Ρηγίλλης υιοθετούσαν τις αντιλήψεις περί του μεσαίου χώρου και του κοινωνικού κέντρου, στο Υπουργικό Συμβούλιο εμπέδωναν την προτροπή «σεμνά και ταπεινά», ενώ ο πληθωρικός πρωθυπουργός συγκρουόταν με τους «νταβατζήδες» τη διαπλοκής στο σουβλατζίδικο του Μπαϊρακτάρη. Είχε προηγηθεί η πρώτη εκλογική νίκη της Ν.Δ. μετά από σχεδόν 12 χρόνια κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ.

Την Τρίτη, 9 Μαρτίου 2004, ανήμερα των Αγίων 40 Μαρτύρων στην πρώτη κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή ορκίστηκαν 44 μέλη, υπερβαίνοντας κατά τέσσερις τον αριθμό του εκκλησιαστικού εορτολογίου. Εκτοτε αρκετοί υπουργοί και υφυπουργοί βίωσαν συνεπαρμένοι και ουδόλως ως νεομάρτυρες μια ευνοϊκή συγκυρία με παρελκόμενο τη διασκέδαση σε σουαρέ, πάρτυ και μπουζούκια. Στη πλειονότητά τους εγκαινίασαν συγκινημένοι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και πανηγύρισαν θριαμβευτικά την κατάκτηση του Euro 2004 στο ποδόσφαιρο από τη εθνική ομάδα. Πολλώ μάλλον αισθάνονταν ότι πιστώνονταν αυτές τις επιτυχίες, μια και ο εκλεγμένος, γνωστός φίλαθλος, πρωθυπουργός βρισκόταν εν τιμή στην επίσημη τελετή έναρξης των Αγώνων στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας και παρών στη κερκίδα του τελικού στο «Ντα Λουζ» της Λισαβόνας. Στα ίδια φεγγάρια, τα ανώδυνα «Αλογονόμικς» δούλευαν καμουφλάροντας τον κρότο του χρέους που χτύπαγε την πόρτα της χώρας, ενώ το εφεύρημα της «απογραφής» έριχνε το οικονομικό ανάθεμα στους προηγούμενους.

Την ίδια περίοδο ο Κώστας Καραμανλής είχε γίνει κουμπάρος στον γάμο της κόρης τού τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και συμφωνώντας με τον Βλαντιμίρ Πούτιν είχε ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις για την έναρξη κατασκευής του αγωγού Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη. Είχε ακόμη επιλέξει τον -πιο ΠΑΣΟΚ δεν γινόταν- Κάρολο Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μετά την εκλογή του οι δυο τους ανέβηκαν παρέα σε τζιπ και πήγαν σε ταβέρνα της Ραφήνας για ψάρια. Ραφιναρισμένα μεγαλεία. Οχι πως δεν είχαν σκάσει κιόλας διάφορα σκανδαλώδη παρατράγουδα. Ωστόσο οι τηλεφωνικές υποκλοπές έμοιαζαν πολύ μυστηριώδεις για την ελληνική κοινωνία, ενώ τα δομημένα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου παραήταν ανεξιχνίαστα για να τα κατανοήσει η ίδια με επάρκεια και θυμωμένα να αντιδράσει άμεσα. Εξίσου, οι απαγωγές και ανακρίσεις των εν Ελλάδι Πακιστανών αποδόθηκαν στις καταχθόνιες ενέργειες των μυστικών υπηρεσιών, ενώ στα νταραβέρια με τους Βορειοελλαδίτες κουμπάρους με τους πελατειακούς κουμπαράδες τους απλώς προσήφθησαν οι χρόνιες παθογένειες του πολιτικού συστήματος.

Με μερεμέτια, μπαλώματα και αποπομπές, συν τη σχετική ανεκτικότητα -αν όχι αδιαφορία- τμήματος του κοινωνικού σώματος, η τότε κυβέρνηση σουλούπωνε τις μικρές ανομίες ή τις μεγάλες αμαρτίες των «δικών της παιδιών». Με το «ξωπέταγμα» από το κυβερνητικό σχήμα π.χ. του Βασίλη Μαγγίνα και του Αδάμ Ρεγκούζα, μακαρίτες πλέον αμφότεροι, και τις εις διπλούν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές υπουργικές παραιτήσεις -όπως αποκαλούνται κομψά οι εκδιώξεις- του Σάββα Τσιτουρίδη, το περί δικαίου λαϊκό αίσθημα υποτίθεται πως ανακουφιζόταν. Ή τουλάχιστον αυτή η εντύπωση δινόταν εκείνα τα «αξέχαστα χρόνια».

Οι φονικές πυρκαγιές

Το κρίσιμο, πάντως, σημείο καμπής για τη διαχειριστική ικανότητα εκείνης της κυβέρνησης, πολύ πριν εμφανιστούν τα νομιμοηθικά του Βατοπεδίου, έφτασε φλογερά όταν συμπλήρωνε 3,5 χρόνια στην εξουσία. Το καλοκαίρι του 2007 απ’ άκρη σ’ άκρη η Ελλάδα είχε γίνει έρμαιο της πύρινης λαίλαπας. Στις καταστροφικές πυρκαγιές της Ηλείας φημολογούνταν ότι ο Καραμανλής, αντί του σπιτιού του στη Ραφήνα, κοιμόταν στο Μέγαρο Μαξίμου καθώς είχαν φουντώσει οι υποψίες περί «ασύμμετρης απειλής».

Την επόμενη μέρα της «μαύρης» Παρασκευής 24 Αυγούστου του 2007 και της ανείπωτης τραγωδίας που κόστισε τη ζωή σε 49 ανθρώπους απηύθυνε διάγγελμα που παρέπεμπε σε πολεμικό ανακοινωθέν, κηρύσσοντας ολόκληρη τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Στη συνέχεια επισκέφθηκε το Συντονιστικό της Πυροσβεστικής φορώντας μπουφάν εκστρατείας αλά Τζορτζ Μπους στους κατεστραμμένους Δίδυμους Πύργους, και κατόπιν με σιέλ πουκάμισο πέταξε με «Σινούκ» στις καμένες εκτάσεις της περιοχής της Δυτικής Πελοποννήσου. Στο ελικόπτερο τον συνόδευαν τρεις στενοί συνεργάτες του, ο υπουργός Αμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς και ο υπουργός Επικρατείας Θεόδωρος Ρουσόπουλος, άπαντες με την ομόχρωμη ενδυματολογική επιλογή του πρωθυπουργού.

Υστερα κατέφθασαν στους πυροπαθείς τα λεφτά με τη σέσουλα, οι μοιρασιές τριχίλιαρων στους πληγέντες από τις φωτιές και οι «τσάντες με τα ευρώ που προσφέρονταν σε όποιον μας έλεγε καλημέρα», κατά τον Πέτρο Δούκα. Οπως και να 'χει, λιγότερο από έναν μήνα αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007, ο Κώστας Καραμανλής πετύχαινε στις εθνικές κάλπες τη δεύτερη σερί εκλογική νίκη του. Αν τώρα αυτή οφειλόταν στην ασυλλόγιστη διανομή μετρητών ή στον πολιτικό σχεδιασμό και την επικοινωνιακή διαχείριση της τότε κυβέρνησης, η απάντηση δεν εξαρτάται από τους κομπασμούς του κάθε εμπλεκομένου, τότε, στο «πάρε κόσμε». Ιδίως όταν αυτός μπορεί να φαντασιώνεται ότι όλα διορθώνονται και ξεχνιούνται με το πέταγμα ψίχουλων ελεημοσύνης στους ανήμπορους. Για την ιστορία, τον Νομό Ηλείας τον κέρδισε εκλογικά σ' εκείνη τη φάση το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά στην επικράτεια το κόμμα του ηττήθηκε από τη Ν.Δ. με διαφορά 270.000 ψήφων.

Λησμονημένοι και μη

Η κατά Σπήλιο Λιβανό, «εποποιία» συνεχίστηκε δύο ακόμη χρόνια, συμπληρώνοντας εκείνη την «ακάματη» κυβερνητική περίοδο με υπουργούς, μερικοί εκ των οποίων έχουν μάλλον λησμονηθεί πια. Ποιοι, για παράδειγμα, θυμούνται την υπουργική σταδιοδρομία του πρώην ιπτάμενου αξιωματικού της Αεροπορίας Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου που διατέλεσε υπουργός Αμυνας το 2004-06. Και πόσοι ανακαλούν στη μνήμη τους την καριέρα ως υφυπουργού Εξωτερικών του καθηγητή Γιάννη Βαληνάκη, εκτός ίσως από τη μετά της συζύγου του συνοδεία στις εκδρομικές εξορμήσεις και διακοπές του φιλικού του τότε πρωθυπουργικού ζεύγους Καραμανλή;

Προφανώς δεν έσβησαν όλοι στην πολιτική λησμονιά. Και όχι εξαιτίας της χρονικής απόστασης που μεσολάβησε μέχρι σήμερα. Ασφαλώς και κάποιοι αποσύρθηκαν από την κεντρική πολιτική σκηνή δικαιολογημένα λόγω ηλικίας, όπως ο 94χρονος σήμερα πρώην υπουργός Εξωτερικών, διπλωμάτης Πέτρος Μολυβιάτης. Και κάποιοι αναχώρησαν οριστικά από τον μάταιο τούτο κόσμο, όπως ο Δημήτρης Σιούφας, πρώην υπουργός Ανάπτυξης και κατόπιν πρόεδρος της Βουλής, ο οποίος απεβίωσε τον Ιανουάριο του 2019. Ωστόσο, μια σειρά κυβερνητικών στελεχών εκείνων των χρόνων παραμένουν σε ενεστώτα χρόνο ενεργοί, ακμαίοι και μάχιμοι στο πολιτικό προσκήνιο. Το «παρών» σήμερα στη Βουλή δίνει μετά από ένα τετραετές διάλειμμα ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στην Κύπρο, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και κατόπιν υπουργός Μεταφορών Ευριπίδης Στυλιανίδης, που είχε λανσάρει το σύνθημα «Καραμανλής ή χάος». Ενδιαμέσως ο ίδιος ως υπουργός Παιδείας είχε κατηγορηθεί ότι τη νύχτα της δολοφονίας του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου γλένταγε στην «Ιερά Οδό» με τις φωνές των Πασχάλη Τερζή και Ελενας Παπαρίζου. Ομοίως βουλευτής είναι από το 2019 ο άλλοτε αποκαλούμενος επιτελάρχης του Μαξίμου, Θεόδωρος Ρουσόπουλος.

Επί δύο συναπτές καραμανλικές κυβερνήσεις ορίστηκε από τον πρωθυπουργό υπουργός Επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος, έως ότου παραιτήθηκε το 2008 από το υπουργικό πόστο προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο ζήτημα της υπόθεσης της Μονής Βατοπεδίου. Δικαιωμένος, μετά από περίπου μία δεκαετία αποχής διεκδίκησε την επανείσοδό του στη Βουλή και για πρώτη φορά με τη λαϊκή ψήφο εξελέγη. Σαφώς, βουλευτές ακόμη είναι σήμερα ο υπουργός Υγείας της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή, μετέπειτα δήμαρχος Αθήνας, Νικήτας Κακλαμάνης, καθώς και ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, ο οποίος είχε διατελέσει για 10 μήνες υπουργός Δικαιοσύνης στη δεύτερη και τελευταία κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.

Σχηματικά, πάντως, τα στελέχη του καραμανλικού κυβερνητικού πυρήνα εκείνης της εποχής θα μπορούσαν να καταχωριστούν σε future proof, survivors και lost, κοινώς σε διαχρονικούς, επιβιώσαντες και αγνοούμενους. Χωρίς να υπάρχουν στεγανά διάκρισης στη θεωρητική αυτή κατάταξή τους, αφού μπορούν πιθανόν να καλύπτουν τουλάχιστον τα δύο κριτήρια κατηγοροποίησης.

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά

Για παράδειγμα, ο άλλοτε κραταιός υπουργός Δημόσιας Τάξης, που επιμελήθηκε την ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων, Γιώργος Βουλγάρακης, αφού ανέβηκε τα σκαλοπάτια των κυβερνητικών αξιωμάτων, έπεσε από ψηλά. Δέχθηκε σφοδρή και πολύπλευρη κριτική σχετικά με τη συμμετοχή του σε εξωχώριες εταιρείες. Μετά ήρθαν οι νομιμοηθικές αβάντες και τα πρωθυπουργικά συγχωροχάρτια, με αποτέλεσμα να μην ξαναδεί από το 2009 εκλογική προκοπή. Ταυτόχρονα έκλεινε η κυβερνητική περίοδος του «νεοκαραμανλισμού», που, μεταξύ άλλων, είχε ως συνέπεια και το τέλος της θητείας του διορισμένου από τον τότε πρωθυπουργό ως διοικητή της ΕΥΠ Δημήτρη Παπαγγελόπουλου.

Του μετέπειτα αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., αποκαλούμενου «Ρασπούτιν» και υπό παραπομπή πλέον σε Ειδικό Δικαστήριο, ο οποίος με προφανή αχαριστία χαρακτήριζε τον Αλέξη Τσίπρα ως «εθνάρχη» ενώ για τον Κώστα Καραμανλή, που του παραχώρησε κρίσιμο εθνικό πόστο, επιφύλασσε την περιγραφή του ως «πρόεδρου της καρδιάς όλων των Νεοδημοκρατών». Κλείνει η παρένθεση.

Αντίθετα ο Πέτρος Δούκας τα κατάφερε στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου 2019. Με καταγωγή από τη Σπάρτη -ο πτέραρχος πατέρας και ο χειρουργός παππούς του ήταν γνήσιοι Λάκωνες- ως επικεφαλής του συνδυασμού «Σπάρτη Δήμος που μας αξίζει», κέρδισε στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών στην ένδοξη πόλη και τον δημαρχιακό της θώκο. Είχε μείνει στην «απέξω» επί μία δεκαετία, από τότε που ως πρώην υφυπουργός Οικονομικών και κατόπιν Εξωτερικών ο ίδιος ο Καραμανλής τού είχε κλείσει τον δρόμο προς τα ψηφοδέλτια των εκλογών του 2009, επειδή το όνομά του «συνδεόταν» με την υπόθεση των δομημένων ομολόγων και της Μονής Βατοπεδίου.

Φαίνεται πως ο εκ του ιδιωτικού τομέα προερχόμενος και καλοσπουδαγμένος σε εκλεκτά αμερικανικά πανεπιστήμια Δούκας, απαλλαγμένος από κατηγορίες για το «πόθεν έσχες» του, αντί του κλέους της ηρωικής σπαρτιάτικης ρήσης «ή ταν ή επί τας», προτίμησε εύστοχα την παροιμία «το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι». Αρνήθηκε να είναι, όπως φημολογούνταν, υποψήφιος δήμαρχος στον Δήμο Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης, προφασιζόμενος επαγγελματικές υποχρεώσεις και επέλεξε την υποψηφιότητα στην πατρογονική πόλη της Σπάρτης όπου αυτές οι δεσμεύσεις μάλλον δεν ίσχυαν. Και θριάμβευσε. Στην κατηγορία, ωστόσο, των δύο ανωτέρω θηρευτών αξιωμάτων, εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής δεν καταχωρίζεται με τίποτε ο Πάνος Παναγιωτόπουλος. Ο γνωστός και ως «κόκκινος Πάνος», υπουργός Απασχόλησης στην πρώτη κυβέρνηση Καραμανλή, υπήρξε από τους αενάως σθεναρός υποστηριχτής του τότε πρωθυπουργού.

Αφού διετέλεσε υπουργός Αμυνας και Πολιτισμού στις κυβερνήσεις Σαμαρά, απέτυχε να εκλεγεί στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015 και του 2019. Διατηρεί όμως το επικοινωνιακό του μετερίζι του στο κανάλι KONTRA με τη ζωντανή εκπομπή του «Western - Μια ώρα στην Αγρια Δύση της ενημέρωσης». Εκεί, πάντως, στο φόντο του Γκραν Κάνιον είναι αδιόρατες έως εξατμισμένες στην έρημο οι σκιές των άλλοτε σταρ μιας σπαγγέτι γουέστερν» εποποιίας. Παρ’ όλα αυτά το ενδιαφέρον του κοινού προσανατολίζεται ενίοτε στους άφαντους από τα πολιτικά πράγματα ρετρό πρωταγωνιστές με το ερώτημα «τι άραγε απέγιναν;» οι «σωματοφύλακες» του Κώστα Καραμανλή.

Ο Σαρακατσάνος και ο «τσάρος»

Ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γιώργος Σουφλιάς, ο αυτοαποκαλούμενος και «Σαρακατσάνος», έλκων καταγωγή από το Σουπλί Φαρσάλων, σημερινή Αγία Τριάδα, που δεν είχε κάνει κάποια παρέμβαση τα τελευταία χρόνια, επανεμφανίστηκε με ένα άρθρο του σε εφημερίδα. Με τίτλο «Η επανάσταση του αυτονόητου» στηρίζει την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και τη Νίκη Κεραμέως. Ηταν μια αναπάντεχη έκπληξη για τον επί σειρά ετών υπουργό που είχε χρηματίσει και υπουργός Παιδείας επί Καραμανλή.

Ο πολιτικός που όταν τον ρώτησαν το 2006 αν η οικονομία στηρίζεται σε γυάλινα πόδια, και απήντησε «δεν έχω δει τα πόδια της!», είχε αποχωρήσει από την πολιτική το 2009 μετά τις κατηγορίες εναντίον του για τη βαριά ήττα της Νέας Δημοκρατίας στις πρόωρες εκλογές, τις οποίες είχε εισηγηθεί ο ίδιος στον πρωθυπουργό. Ετσι άνοιξε τον δρόμο για τη βουλευτική ιδιότητα στον επιλαχόντα τότε στο ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο Βαγγέλη Αντώναρο. Αφότου ο ίδιος ως υποτιθέμενος πορτ παρόλ του Καραμανλή -που εκτιμάται ότι ο κάτοικος της Ραφήνας δεν τον είχε καν εξουσιοδοτήσει- δεν επανεξελέγη βουλευτής, στρατεύτηκε σε ένα σημειολογικό αντάρτικο μέσω Twitter κατά του κόμματός του που θεωρήθηκε ότι υπεραμυνόταν των κυβερνητικών αποφάσεων και ενεργειών του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευλόγως διαγράφηκε από τη Ν.Δ. το 2018. Οσο για τον Γιώργο Σουφλιά, είναι άγνωστο, πέραν του στενού του περιβάλλοντος, αν σήμερα συνεχίζει να φυτεύει αγγουράκια στις γλάστρες του μπαλκονιού του στην Αγία Παρασκευή, να πίνει πού και πού κάνα τσίπουρο, να παρακολουθεί τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, να λέει σόκιν ανέκδοτα και να ακούει καλύτερα από τότε που προφασιζόταν προσωρινή κώφωση όταν ήθελε να εκφράσει τη δυσαρέσκειά του ή να απορρίψει όσα επικριτικά του καταλόγιζαν. Ηδη βαδίζει πλέον στα 81 του χρόνια. Αντιθέτως, παρά τα άσπρα του πια μαλλιά, είναι ακόμη αναγνωρίσιμος, τουλάχιστον από τους φοιτητές του, ο άλλοτε «τσάρος της οικονομίας» Γιώργος Αλογοσκούφης. Εκτός πολιτικής δραστηριότητας από το 2009, κατηγορήθηκε έντονα για απόκρυψη του πραγματικού ελλείμματος και για ψευδή στοιχεία λίγο πριν από τη συντριβή της Ν.Δ. στις βουλευτικές εκλογές εκείνης της χρονιάς.

Οταν τον Απρίλιο του 2011 σε συνέντευξή του στα εγχώρια ΜΜΕ κατονόμασε τον Κώστα Καραμανλή ως κύριο υπαίτιο της οικονομικής καταστροφής, ήταν πια αργά για δάκρυα και συγγνώμες. Είχε πλέον αναστείλει κάθε κομματική δραστηριότητα και επιστρέψει στην πανεπιστημιακή του δραστηριότητα. Εκεί όπου ως απόφοιτος του LSE και με τη συνηγορία του Στέφανου Μάνου έγινε καθηγητής από το 1990 κιόλας. Σήμερα είναι πρόεδρος του Tμήματος Οικονομικής Επιστήμης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ δεν είναι γνωστό αν παίζει ακόμα βιρτουόζικα κιθάρα, τραγουδάει καλλίφωνα και δειπνεί ενίοτε στη γειτονική της οικίας του ταβέρνα του «Τηλέμαχου». Εν ολίγοις, όμως, είναι λησμονημένος για την προ δεκαπενταετίας κυβερνητική του θητεία που σκεπάζεται πια από το αδιαφανές πέπλο του «περασμένα - ξεχασμένα».

Σε παρόμοια συνομοταξία του «μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται» ανήκει δικαιωματικά και ο εκ Πατρών ορμώμενος Αριστόβουλος Σπηλιωτόπουλος, κάποτε φέρελπις επικοινωνιολόγος της «γαλάζιας» παράταξης και εκπρόσωπος και στενός συνεργάτης της πρώτης εποχής του Κώστα Καραμανλή. Ο κομψός και δραστήριος Αρης, άλλοτε υπουργός Τουρισμού, ο πολιτικός που λάτρεψε και λατρεύτηκε στη Μύκονο και την Αράχωβα, συνοψίζει πλέον την έννοια του αόρατου πεσόντα, αν όχι της στυμμένης λεμονόκουπας, που διατηρεί ως ετικέτα για τον εαυτό του, μιας ολάκερης εποχής. Εργένης εκ πεποιθήσεως αλλά όχι και μοναχός, συνοδεύεται από τη μεγάλης διαφοράς ηλικίας σύντροφό του, δηλώνοντας από το 2019 κιόλας το «παρών» του στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ για συγκρότηση ενός ευρέος προοδευτικού μετώπου κατά της Ακροδεξιάς.

Ως συγγραφέας του βαθυστόχαστου πονήματος «Εκ Βαθέων» και υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας το 2014 με τη Ν.Δ. ως επικεφαλής του συνδυασμού του «Αθήνα, Μπορείς», όπου ήρθε τρίτος και καταϊδρωμένος, επιχειρεί έκτοτε να αποστασιοποιηθεί από την κομματική μήτρα του. Οχι όμως στην έκταση του Μιχάλη Λιάπη, που αποτελεί τη συμπερίληψη των εξαφανισμένων πρώην υπουργών των κυβερνήσεων του εξαδέλφου του Κώστα Καραμανλή. Από τον Δεκέμβριο του 2013, όταν συνελήφθη στη Λούτσα επειδή κυκλοφορούσε δίχως δίπλωμα οδήγησης με πινακίδες-μαϊμού στο τζιπ του, ο πρώην υπουργός Πολιτισμού χάρισε νέα εξωγήινη διάσταση στον όρο του υπεύθυνου πολιτικού. Δεν παρέστη στη δίκη, καθώς είχε φύγει για ταξίδι αναψυχής στη Μαλαισία, δηλώνοντας «πήγα να ησυχάσω από το δράμα μου» και έκτοτε αγνοείται. Το ρετιρέ του στο Χαλάνδρι παραμένει άδειο, η βίλα του στη Μύκονο νοικιάζεται τα καλοκαίρια σε VIPs, ενώ στο ετήσιο μνημόσυνο για τον «Εθνάρχη» θείο του Κωνσταντίνο Καραμανλή λάμπει διά της απουσίας του.

Φέρεται εγκατεστημένος στη Ρουμανία να ασχολείται πια με το real estate. Μια τελικά γειωμένη δραστηριότητα που ο πρώην υπουργός Εσωτερικών των κυβερνήσεων Καραμανλή, καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος δεν αντιμετώπισε μάλλον ως εκδοχή παρουσίας στον δημόσιο βίο. Ο πολιτικός που χρεώνεται με εκατοντάδες χιλιάδες πελατειακές προσλήψεις στη διάρκεια της θητείας του, ήταν ο άνθρωπος που είχε δηλώσει ότι αν φύγει από την πολιτική σκηνή ο Κώστα Καραμανλής, θα φύγει και αυτός. Μετά από τέτοια εκδήλωση αφοσίωσης και πεισματικής στάσης ευθύνης απέναντι στον πρώην αρχηγό της παράταξής του αποδέχτηκε την πρόταση υποψηφιότητάς του για την Προεδρία της Δημοκρατίας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝ.ΕΛ. Για το αξίωμα ψηφίστηκε και από τους βουλευτές της Ν.Δ.

Εκτός από τον σημερινό πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο ίδιος είχε ευθαρσώς δηλώσει ότι δεν είχε πειστεί μέσα από την πολιτική του διαδρομή ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ηταν μια ειλικρινής τοποθέτηση που δεν εξέφραζε μομφή στο παρελθόν. Απλώς απέπνεε τον ελπιδοφόρο συμβολισμό ότι ακόμη και οι κομματικές σημαίες δεν κυματίζουν στο κενό. Διαχειριστικό ή οποιοδήποτε άλλο.