Δημήτρης Παγαδάκης

Από αυτή την άποψη η τοποθέτηση της συγκεκριμένης λέξης σε ένα τίτλο εντύπου διεθνούς κύρους υπερβαίνει ένα, ας πούμε, κριτικό χαρακτηρισμό και προσεγγίζει την ωμή καταγγελία, αν όχι τη δυσφήμηση.

“Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας είναι πλέον ορατή από όλους”έγραψε φαρδιά πλατιά σε τίτλο άρθρου γνώμης που φιλοξένησε σε σελίδα της η Αμερικανική εφημερίδα New York Times. Το περιεχόμενο του ίδιου άρθρο επανέφερε δυο μέρες αργότερα στο πρωτοσέλιδο της διεθνούς της έκδοσης της με την ηπιότερη επικεφαλίδα “Το πρόγραμμα Ελλάδα 2.0 είναι μια από τα ίδια”.

Ωστόσο η πρώτη εντύπωση που σχημάτισαν οι αναγνώστες της δύσκολα θολώνει, σβήνει ή εξατμίζεται. Ο χειρουργικά δραματοποιημένος αρχικός τίτλος παρέμεινε διεγερτικός.

Ιδιαίτερα αβανταδόρικος για όσους είναι πεισμένοι ότι η Ελλάδα αποτελεί μια ευδιάκριτα εκφυλισμένη ηθικά και οικονομικοπολιτικά τριτοκοσμική χώρα. Κάτι περίπου σαν παρακμιακή Κολομβία των Βαλκανίων, βυθισμένη στη φαυλότητα ως τη μιαρή από τη σαπίλα καρδιά της.

Ασφαλώς, η ΝΥΤ δεν είναι καμιά ανυπόληπτη πατσαβουροφυλλάδα που δημοσιεύει ότι εφετζίδικο τής “τύχει” αποσκοπώντας στο ντόρο. Ούτε οι συντάκτες της είναι μισθοφόροι αλλότριων δυνάμεων που πλέκουν συνωμοσίες κατά εκλεγμένων κυβερνήσεων.

Η ιστορική εφημερίδα δεν αποτελεί σίγουρα έκθεμα δέους και θαυμασμού, αλλά ούτε αντικείμενο συκοφαντίας και περιφρόνησης αλά Τραμπ. Διακρίνεται, πάντως, για την ευθύνη και τη σοβαρότητα της απέναντι στο κοινό της.

Έστω κι αν ενίοτε μπορεί να παραπλανηθεί, αστοχήσει ή σφάλει, επιμένει να διασφαλίζει ότι δεν θα γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από κακόβουλους διακινητές ψευδών ειδήσεων. Έτσι κι αλλιώς έχει μεθοδικά προνοήσει να ξεχωρίζει τη ρεκλάμα από την αρθρογραφία.

Παρόλα αυτά στην αενάως υποδειγματικά ενάρετη και αξιέπαινα αμόλυντη σε πειρασμούς Ελλάδα, δεν τυγχάνουν σεβασμού οι δημοσιευμένες απόψεις. ¨Όποιες κι αν είναι αυτές. Από όπου κι αν εκφέρονται.

Σαφώς, όμως, και είναι δικαίωμα του καθενός να κρίνει, να σχολιάζει, να δέχεται ή να αποκρούει, να αποθεώνει ή να κατακρίνει μια γραπτή ανάλυση. Αδιάφορο αν αυτή είναι καλοπροαίρετη ή κακοπροαίρετη, μεροληπτική ή αντικειμενική, αναβαθμίζει είτε υποβαθμίζει το πολιτικό διάλογο.
Το ενοχλητικό, σε μια χώρα με διαφάνεια, όπου η ελευθερία του Τύπου είναι απολύτως κατοχυρωμένη, είναι να ερμηνεύεται μια δημοσίευση υποταγμένη στη λογική του πολιτικού κόστους -ωφέλειας. Το εξοργιστικό είναι να συνδέεται αυτή με αφορισμούς για το ποιόν του συντάκτη της και το ιδεολογικοπολιτικό του φορτίο.

Το χειρότερο είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης στην δημοσιογραφία που συστοιχίζει ανακατεμένα σε κακόγουστες διαχωριστικές γραμμές , προπαγανδιστικά παπαγαλάκια, ρητορικά κομματικά πιστόλια, στρατευμένες πένες, υποτιθέμενους επικοινωνιακούς στυλοβάτες, φιλελέ και φιλέλφτ τρολ.

Αναπόδραστα, περιχαρείς στο αντιπολιτευόμενο στρατόπεδο ανακάλυψαν στο επίμαχο άρθρο διεθνή κατακραυγή κατά της παρούσας κυβέρνησης. Και τάχα ευαισθητοποιημένοι από την, μόλις τη τελευταία τριετία, εκτροπή της δημοκρατικής νομιμότητας , όπως την περιγράφει η δημοσίευση, έσπευσαν να την εργαλειοποιήσουν διακινώντας τη ως απελευθερωτικό λάβαρο από τον “αυταρχικό” κυβερνητικό ζυγό.

Από την άλλη οι θιγμένοι στο συμπολιτευόμενο καταυλισμό επιστράτευσαν επειγόντως μια ανεπαρκή επικοινωνιακή διαχείριση. Καταδίκασαν βιαστικά το άρθρο ως πληρωμένη καταχώριση, στράφηκαν απαξιωτικά κατά του αρθρογράφου, ανέσυραν παλιότερες τοποθετήσεις του οι οποίες σκόπιμα δήθεν διασύρουν, κακολογούν και κηλιδώνουν διεθνώς τη χώρα.

Αν από ευθιξία, εξυπηρετούμενοι και δυσαρεστημένοι είχαν κάνει το κόπο να διαβάσουν το συγκεκριμένο άρθρο και διέθεταν την ευθυκρισία να το αποκρυπτογραφήσει ψύχραιμα θα καταλάβαιναν αμέσως ότι αποτελεί μια σούμα όλων όσων είναι ήδη γνωστά από τα εγχώρια ΜΜΕ. Γαρνιρισμένα με ανακολουθίες, ρητορικά ερωτήματα, εικασίες, πιθανές ενδείξεις, ατεκμηρίωτες υποθέσεις, αθεμελίωτες συγκρίσεις.

Προφανώς, εγκυμονεί κρίσιμους κινδύνους για την Δημοκρατία το αναμφισβήτητα υπαρκτό γεγονός της παραβίασης της διστακτικότητας και του απόρρητου των επικοινωνιών μέσω των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται ότι επί δεκαετίες αυτές συνιστούν δυσοίωνο ενδημικό χαρακτηριστικό του ελληνικού κράτους. Συμπεραίνει, όμως πως η υποκείμενη σήψη οφείλεται στην ελεγχόμενη υπό το πρωθυπουργικό γραφείο ΕΥΠ. Της οποίας η εθνική επιτήρηση έχει επεκταθεί σε μια γραφειοκρατία που εν πολλοίς δεν λογοδοτεί.

Ωστόσο η χώρα διαθέτει τις δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας για τη θεσμική αντιμετώπιση του ζητήματος και τη πλήρη διερεύνηση της υπόθεσης. Από τη πλευρά τους οι πολίτες έχουν οξυμένο κριτήριο για να αποδώσουν στη κατάλληλη ώρα τη πολιτική ευθύνη στους παραβάτες του Κράτους δικαίου.

Δεν είναι υποχρεωμένοι να υιοθετήσουν τα αυθαίρετα συμπεράσματα περί σήψης του αυτοαπασχολούμενου με έδρα την Αθήνα Αμερικανού δημοσιογράφου- όχι ανταποκριτή της ΝΥΤ. Ο οποίος σχεδόν εξομοιώνει μια νομιμοποιημένη, με την άδεια της εισαγγελέως, ντόπια παρακολούθηση με το τεράστιο πολιτικό σκάνδαλο της διάρρηξης του Watergate που επιχείρησε να συγκαλύψει πριν παραιτηθεί υπό το βάρος των ανομιών του ο πρόεδρος Νίξον.

Αν όμως υπερβάλει, το παρακάνει, γράφει ότι του κατέβει, όπως έχει αναφαίρετο δικαίωμα, ο εν λόγω συντάκτης, οι εκατέρωθεν αντιδράσεις από τους παρατρεχάμενους κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι εξίσου διογκωμένες, αν όχι διχαστικές.

Επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτικές παρατάξεις που ωφελούνται από δημοσιεύματα του Τύπου σπαρταράνε από αγαλλίαση στο αφρό σαν τις σαρδέλες πριν τις ψαρέψει η τράτα. Αντίθετα εκείνες που αισθάνονται να ζημιώνονται από τα ΜΜΕ μοιάζουν με τους ναυτικούς που τους ζαλίζει η θάλασσα.

Αναπόφευκτα, και προς τον Αμερικανό δημοσιογράφο το αφήγημα του οποίου καταλήγει σε ανόητους χαρακτηρισμούς περί ντόπιας σαπίλας, καθώς και προς τους εντεταλμένους καλλιεργητές τοξικού πολιτικού κλίματος με κατασκοπευτικές απολήξεις , η μόνη ίσως νηφάλια, προτροπή είναι ¨Κόψτε τα σάπια”