Δημήτρης Παγαδάκης

Μήτε καν ένα γινάτι της στιγμής. Ήταν μια προβοκατόρικη ενέργεια που υπακούει στη στρατηγική του εθνικιστικού αλυτρωτισμού.

Τον φανέρωσε η Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα-Ντάβκοβα. Κατά την ορκωμοσία της στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα επέμενε πεισματικά να αυτοαποκαλείται βαρύγδουπα «Πρόεδρος της Μακεδονίας». Έτσι άκαμπτα, νταηλίδικα και εντελώς τυχοδιωκτικά αρνείται τη χρήση της επίσημης ονομασίας της χώρας της.

Ποια Βόρεια Μακεδονία τώρα; Ποια κατάφωρη παραβίαση της διεθνών Συμφωνιών και του Συντάγματος της χώρας της; Ότι γουστάρει λέει, όποια ετικέτα κάνει κέφι χρησιμοποιεί και ότι θέλει απαξιώνει.

Κι από πάνω, κάνοντας λόγο για ατομικό δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού, «δουλεύει» ψιλό γαζί τη διεθνή κοινότητα. Όπως ακριβώς κορόϊδεψε επιδέξια η χώρα της την Ελλάδα ώστε αυτή να συναινέσει στην ένταξη της στο ΝΑΤΟ και να συγκατατεθεί στην έναρξη συνομιλιών για ένταξη στην ΕΕ.

Κάποτε, βέβαια, θα συνέβαινε και αυτό. Πόσο μάλλον όταν η Συμφωνία των Πρεσπών προσέφερε στη γειτονική χώρα τη παραχώρηση “μακεδονικής” ιθαγένειας. Εκχώρησε στους κατοίκους της τη δυνατότητα να αποκαλούνται διεθνώς “Μακεδόνες”.

Αναγνώρισε επίσης τη «μακεδονική» τους γλώσσα. Βαριά ανταλλάγματα για τη συνθέτη ονομασία της. Πώς λοιπόν η νεοεκλεγείσα εθνικιστής πρόεδρος της γειτονικής χώρας να μην χλιμιντρίζει σαν κίβδηλο άγαλμα του Βουκεφάλα διακηρύσσοντας κραυγαλέα ότι αυτή ονομάζεται σκέτα «Μακεδονία»;

Ειδικότερα όταν η ίδια η χώρα της σε κάθε ευκαιρία, αντί της σλαβικής καταγωγής και παράδοσής της, χρησιμοποιεί για τον εαυτό της τη περιγραφή «Μακεδονικό Έθνος» και υπεξαιρεί τον όρο «Μακεδονικός» πολιτισμός και ιστορία.

Της τα χάρισαν αυτά οι φουριόζοι αρχιτέκτονες των Πρεσπών Τσίπρας και Κοτζιάς. Αμφότεροι διαπραγματεύτηκαν τη συμφωνία με αλαζονική μονομέρεια. Απέκλεισαν τα υπόλοιπα δημοκρατικά κόμματα από την δυνατότητα ευρύτερης συνεννόησης και ευθυγράμμισης σε εθνικές θέσεις.

Της τα δώρισε όλα αυτά ο ανερμάτιστος ΣΥΡΙΖΑ που έφερε στη Βουλή, υπερψήφισε μαζί με μεταγραφές βουλευτών άλλων κομμάτων της τελευταίας στιγμής και κύρωσε αυτή τη κακή, δίχως άλλο, συμφωνία. Πανηγυρίζονται που την υλοποίησε.

Κομπάζοντας εν πλήρη αγαλλίαση για ένα διπλωματικό επίτευγμα το οποίο δεν υπήρχε καν ως στόχος στο προεκλογικό κομματικό του πρόγραμμα. Ούτε συμπεριλαμβανόταν στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης του.

Δεν έχουν περάσει δα και αιώνες από τότε. Μόλις πέντε χρόνια. Ωστόσο, ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως απών εκείνα τα χλωμά φεγγάρια δεν έζησε από κοντά τα τερτίπια της τότε ηγεσίας του κόμματος του .

Προφανώς δε τον κακίζει κάνεις που είναι πλήρως ανενημέρωτος στα εθνικά θέματα. Ούτε τον ψέγει που ως ουρανοκατέβατος στη πολιτική δεν καταλαβαίνει γρυ από τις αρχές του διεθνούς δικαίου, την έννοια της συνέχειας του κράτους, τους γενικούς κανόνες τήρησης των διεθνών συνθηκών. Συγχωρητέα, ίσως, η βαθιά άγνοια του.

Το κακό είναι ότι δεν κάνει, εν προκειμένω, τη πάπια αφού δεν σκαμπάζει από λατινικές εκφράσεις όπως erga omnes και pacta sunt servanda. Το χειρότερο, στην ανασφάλεια του εμπιστεύεται ένα ανεπίγνωστο σινάφι συμβούλων που για μικρομματικά οφέλη εργαλειοποιεί και τα εθνικά θέματα.

Αποτέλεσμα της νουθεσίας τους είναι να προσθέτει στη ασυνάρτητη ρητορική του ένα συγκεχυμένο παραμιλητό. Με αποκορύφωμα μέσα στην ασχετοσύνη του να παπαγαλίζει βέβηλους χαρακτηρισμούς. Αποκαλώντας «Ελλαδέμπορους» τη μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού που δυσαρεστημένη δεν πέταξε τη σκούφια της για τις Πρέσπες.

Παράλληλα θριαμβολογεί για τις υπογραφές του κομματικού προκατόχου στη συγκεκριμένη Συμφωνία. Αυτές που από τις ανεπούλωτες αμυχές που χαράξαν στο δημόσιο σώμα δείχνουν να εξελίσσονται σε γάγγραινα.

Κρίνεται, όμως, ότι από κοσμοπολιτική ιδιοσυστασία ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι εθνομηδενιστής. Παρότι κατηγορεί τους άλλους ότι φοράνε περικεφαλαία, εικάζεται πως θα τη βρει την στιλιστική εναλλακτική στο προβληματικό αφήγημα του.

Με την άνεση που μεταπηδά από το κότερο στο τροχόσπιτο. Με τη χάρη που αποχωρίζεται το καθημερινό στενοκοντομάνικο πόλο για το παπιγιόν και το κομψό ταξίντο. Στο κάτω κάτω ακόμη και όσοι βαριούνται τις σκάρτες ζαριές στο μπαρμπούτι το γυρίζουν στα φρουτάκια.

Αρκεί και ο ίδιος ως επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να μη λογαριάζει στα τυφλά, για το προσεχές εθνικό ρεπερτόριο του, το μπαξέ των κατηχήσεων της Κουμουνδούρου. Πρόκειται, άλλωστε, για ένα επικοινωνιακό θερμοκήπιο που καλλιεργεί τρολιές και παράγει ψευδαισθήσεις.

Υ.Γ Στις 25 Ιανουαρίου 2019 κατά τη συζήτηση στη Βουλή για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε: «Αν η Συμφωνία των Πρεσπών κυρωθεί, τότε δεν θα μπορεί να ακυρωθεί, καθώς διαθέτει μεγαλύτερη ισχύ από κάθε νόμο. Το Διεθνές Δίκαιο καθιστά δυσμετάβλητη κάθε τροποποίησή της. Και τυχόν παραβίασή της μπορεί να σημάνει διεθνή απομόνωση και Διεθνές Δικαστήριο για τη χώρα μας.