Δημήτρης Παγαδάκης

Τα εγχώρια πολιτικά κόμματα συμπεριφέρονται σαν να μη τα αφορούν οι ευρωπαϊκές προκλήσεις. Σαν να μην τα νοιάζει η καυτή ευρωατζέντα για το περιβάλλον, την ανταγωνιστικότητα, την ασφάλεια, το μεταναστευτικό, το δημογραφικό κλπ.

Ενδεχομένως από τεμπελιά, βόλεμα, αδράνεια, ατολμία ή, τέλος πάντων, από άγνοια διεξάγουν προεκλογικό αγώνα με όρους εθνικών εκλογών. Λειτουργούν σχεδόν σε ένα τοπικιστικό μικρόκοσμο χωρίς τα απαιτούμενα ευρωρεφλέξ.

Μόνο που οι ψηφοφόροι που θα προσέλθουν στα εκλογικά κέντρα την 9η Ιουνίου δεν πρόκειται να ψηφίσουν για την επόμενη κυβέρνηση. Προφανώς σε αυτή την αναμέτρηση δεν θα κριθεί η εξουσία στην Ελλάδα για την επόμενη τουλάχιστον τριετία.

Ωστόσο οι ευρωκάλπες συνήθως προσφέρονται για χαλαρή ψήφο διαμαρτυρίας. Και επ΄ αυτής γίνεται πάσης φύσεως σπέκουλα. Δεδομένης, άλλωστε, της περιχαράκωσης του δημοσίου διαλόγου εντός συνόρων και της αγκίστρωσης του σε ντόπια πολιτικά θέματα.

Αναπόφευκτα σε αυτό το τοπίο της λειψής, έστω, ενημέρωσης για τις θέσεις των κομμάτων απέναντι στα κεντρικά ευρωπαϊκά ζητήματα ο προσανατολισμός μερίδας της αναποφάσιστης λαϊκής ψήφου μοιάζει σχετικά ασαφής.

Είτε αυτή θα κατευθυνθεί συνειδητά και κατασταλαγμένα προς τα φιλοευρωπαϊκά, δημοκρατικά κόμματα της πολιτισμικής ανεκτικότητας και της κοσμοπολίτικης αντίληψης. Σε όσα, δηλαδή, κατέχουν συντριπτικά τη μερίδα του λέοντος στις επιλογές του εκλογικού σώματος.

Είτε, πάλι, θα στραφεί ανεύθυνα και θυμωμένα για να τονώσει τα αντιδυτικά, λαϊκιστικά εκείνα κόμματα, κομματίδια και μορφώματα. Αυτά που ασκούνται σε μετωπική δημαγωγική ρητορική που δαιμονοποιεί, πότε στη ζούλα και πότε απερίφραστα, τις κατακτήσεις προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Αν και οι δημοσκοπήσεις εκτιμούν για τα τελευταία κόμματα ενισχυμένα ευρωποσοστά, αυτά δεν κρίνονται ικανά να δημιουργήσουν δυναμικές εκπλήξεις στα ολοκληρωμένα αποτελέσματα της «χαλαρής» κάλπης.

Το ίδιο, όμως, καχεκτικά εμφανίζονται και τα ποσοστά που αναμένεται να λάβουν τα κόμματα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Το δημοσκοπικό προβάδισμα του κυβερνόντος κόμματος είναι ευδιάκριτο.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι με ποιο ποσοστό θα ήταν καθένα ευχαριστημένο για να το ερμηνεύσει ως θετικό πολιτικό μήνυμα. Αλλά, εν προκειμένω, δεν θέτουν τα ίδια κριτήρια καταγραφής της ψήφου. Βάζουν διαφορετικό πήχη επιτυχίας και χρησιμοποιούν ανόμοια πεδία σύγκρισης για την εξαγωγή συμπερασμάτων.

Η Πειραιώς και η Χαρ. Τρικούπη αντιπαραβάλλουν, και σωστά, τις προσεχείς ευρωεκλογές με εκείνες του 2019. Η Κουμουνδούρου επιμένει σχολαστικά να μετρηθεί με βάση τα ποσοστά των εθνικών εκλογών 2023.

Στη πρώτη περίπτωση υπάρχει ένα θεμιτό ζύγι. Στη δεύτερη ένα βολικό σκοπούμενο για μια ευνοϊκή σούμα που θα εξυπηρετεί ψευδεπίγραφες εξισώσεις. Μια και το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς έλαβε στις προηγούμενες ευρωεκλογές 23,75% ενώ στις περυσινές εθνικές εκλογές πήρε μόλις 17,83%.

Σε κάθε περίπτωση, όποια ταχυδακτυλουργικά τεχνάσματα και αν μεταχειριστεί συμφεροντολογικά ο ΣΥΡIΖΑ για να αναδείξει ότι δεξαμενές του δεν στέρεψαν, ένα είναι σίγουρο. Ο αριθμοί δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Όπως το να μετράει κανείς με τα δάχτυλα δεν τον κάνει μαθηματικό, έτσι και το να διαβάζει στρεβλά τα πρόσφατα δημοσκοπικά ρεύματα και τάσεις δεν καθιστά τον επικεφαλής του κόμματος προφήτη. Ιδίως όταν σε ένα άδηλο, ελάχιστα ευρωπαϊκό και μπόλικα εθνικό, τερέν αναμέτρησης σκορπάει αερολογίες.

Πόσο μάλλον όταν εξακολουθεί να συσχετίζει ανόμοιους τόπους, πράγματα και καταστάσεις. Με την πειστικότητα των ψεκ που συνδέουν τη κίτρινη κουρτίνα αφρικανικού κονιορτού με μια αιωρούμενη χρυσόσκονη.