Δημήτρης Παγαδάκης

Όπως κι αν βαφτίζεται, η αντιπροσωπευτική λέξη είναι αποτυχία. Ήττα, αν θέλετε. Σαν αυτή που γνώρισε η ΝΔ στα αποτελέσματα της ευρωκάλπης.

Σε κάθε περίπτωση οι ερμηνείες και οι προσεγγίσεις των ποσοστών μπορεί να είναι νηφάλιες, στρεβλές ή αποσπασματικές. Ωστόσο οι αριθμοί, είτε αρέσουν είτε όχι, δεν λένε ψέματα. Καταρχήν το κυβερνών κόμμα απώλεσε τον στόχο που το ίδιο έθεσε.

Είχε βάλει το πήχη στο 33%. Ακριβώς στο ίδιο ποσοστό που σημείωσε στις προηγούμενες ευρωεκλογές του 2019. Πήρε αυτή τη φορά 28,31%. Με τη μεζούρα τόσο χαμηλά, κομματικά στελέχη προκαταβολικά εξομολογούνταν δημοσίως την προβληματική διαχείριση του μήκους της.

Το σημαντικότερο, μάζεψε λιγότερες ψήφους από κάθε άλλη εκλογική αναμέτρηση στην μεταπολιτευτική του ιστορία. Ακόμη και στις εκλογές Μαΐου του 2012 με μόλις 18,85% είχε λάβει περισσότερες.

Σύμφωνοι, έπαιξε το ρόλο της η πρωτοφανής εκλογική αποχή ώστε να χάσει 1.000.000 περίπου ψήφους από εκείνες που πήρε μόλις ένα χρόνο πριν στις εθνικές εκλογές. Δεν το λες, όμως, και ανώδυνο τέτοιο χάσμα. Έστω κι αν οι ευρωεκλογές κρίνονται ως πιο χαλαρές αναμετρήσεις.

Αποδεκτό ακόμη ότι η ΝΔ εξακολουθεί να είναι πρώτη και με διαφορά από το δεύτερο κόμμα στην επιλογή των ψηφοφόρων. Αλλά αυτό ήταν προεξοφλημένο. Πόσο μάλλον καραδοκούσε η υποψία πολιτικής ανατροπής;

Ούτε οι πιο αιθεροβάμονες ονειρεύονταν ότι θα τη προσπεράσει ο αλλοπρόσαλλα νέο-απολιτίκ ΣΥΡΙΖΑ ή το χρόνια καθηλωμένο ως απολίθωμα ΠΑΣΟΚ. Είδαν, άλλωστε, αμφότερα τα χαΐρια τους στις ίδιες πρόσφατες κάλπες.

Παρόλα αυτά, στη πολιτική δεν υπάρχει καν ως φάρσα η έννοια του «κερδιζωχάνω» ούτε ο ψυχαγωγικός όρος «πανωλεθριάμβος». Το ότι η ΝΔ κόντυνε εκλογικά ενώ οι δυο, θεωρητικά ισχυρότεροι, κοινοβουλευτικοί αντίπαλοι της δεν ψήλωσαν πόντο δεν «χρυσώνει το χάπι» μιας στυλιζαρισμένης παρηγοριάς.

Για τη «Πύρρειο νίκη» της , η ΝΔ έχει τις ευθύνες της. Στο πρώτο χρόνο της δεύτερης κυβερνητικής θητείας της αντιμετώπισε τις ευρωεκλογές ως συνήθη ρουτίνα. Δεν μετέδωσε στη κοινωνία την εμπέδωση της ευρωπαϊκής οντότητας.

Δεν επικεντρώθηκε με κριτικό πνεύμα στο δημόσιο διάλογο για τα θέματα της τρομοκρατίας , του μεταναστευτικού-προσφυγικού, την άνοδο του ακραίου αντισυστημισμού στην γηραιά ήπειρο. Δεν εστίασε στην ευρωπαϊκή ενότητα και αλληλεγγύη απέναντι στην ωμή επιθετικότητα της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Τι επικοινωνιακές της «τρύπες» στη συγκυρία τις εκμεταλλεύτηκε σύσσωμος ο ακροδεξιός και ακροαριστερός λαϊκισμός. Τα πάσης φύσης και προέλευσης αντιευρωπαϊκά, αντιδυτικά, ξενοφοβικά και ομοφοβικά κόμματα και μορφώματα.

Με λίγα λογία το τσούρμο από τις ντόπιες καμαριέρες του Πούτιν, τις σκοταδιστικές σέχτες, τους τυχοδιωκτικούς πατριδοκάπηλους, τους αυθαίρετους συνομωσιολόγους, τους ανορθολογικούς ψεκασμένους.

Εν τούτοις οι σχηματισμοί όλων αυτών των ακροδεξιών βλασταριών και των έξαλλων παραφυάδων τους δεν κατέγραψαν κάποιο συγκλονιστικό σουξέ στις εγχώριες ευρωκάλπες.

Ασφαλώς και βελτίωσαν τα ποσοστά τους, μοιράστηκαν τις ψήφους των αποκλεισμένων «Σπαρτιατών» και κέρδισαν συνολικά γύρω στο 4% σε σχέση με τις περυσινές εθνικές εκλογές. Ποσοστό που δεν αντιστοιχεί σε κάποιο κατακλυσμό ψήφων, ενώ το ανοδικό μέγεθός του αποδίδεται απλώς στη μεγάλη αποχή.

Αναμφίβολα, λοιπόν, το ακροδεξιό φάντασμα δεν γιγαντώνεται όπως υπέρμετρα διαδίδεται. Ψιλοδαγκώνει μόνο όσο του επιτρέπουν τα χαλασμένα δόντια του. Σιγά το φόβητρο για τη Δημοκρατία, δηλαδή.

Προφανώς αυτό το συνονθύλευμα δεν έστειλε ένα άγγελμα στη κυβέρνηση , προβάλλοντας ατεκμηρίωτα τη δήθεν παράδοσή της, αν όχι υποταγή, στη woke κουλτούρα. Το πολιτικό μήνυμα που εισέπραξε η κυβέρνηση δεν οφείλεται στο νομό για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, το οποίο επικαλείται η ακροδεξιά. Κάθε άλλο.

Σχετίζεται με τη διαχείριση της καθημερινότητας. Συνδέεται με τη συχνά ανυπόφορη κατάσταση στα νοσοκομεία και τα πανεπιστήμια, την αφόρητη ακρίβεια, τα υπέρογκα νοίκια.

Τομείς στους οποίους η κυβέρνηση οφείλει να εντείνει τη προσπάθεια ελέγχου και ρύθμισής τους. Με ενσυναίσθηση και κατανόηση των άμεσων αναγκών των απλών ανθρώπων. Όχι με συντηρητικές πολιτικές αναδιπλώσεις τις οποίες σιγοντάρουν αγχωμένα κάποια μέλη της.

Έτσι κι αλλιώς η ΝΔ εκλέχτηκε δυο φορές αυτοδύναμη κυβέρνηση εξαιτίας του δομικού μεταρρυθμιστικού προφίλ και της νεοτερικής φιλελεύθερης ταυτότητας της. Αν είναι να ξεκινήσει τώρα τα φοβικά καλοπιάσματα με επείγον κλείσιμο του ματιού στην ακροδεξιά, αντίο μεταρρυθμιστική ατζέντα.

Χαιρετίσματα στη μεθοδική οικοδόμηση μιας νέας, σύγχρονης, αναπτυγμένης Ελλάδας. Προς δόξα της ακινησίας, της οπισθοδρόμησης και της καθυστέρησης για μικροκομματικά οφέλη.

Σαφώς και η κεντροδεξιά κυβέρνηση έχει τρία χρονιά μπροστά της για ανάταξη των εκλογικών δυνάμεων της. Έχει μπόλικο χρόνο να επουλώσει το τραύμα των ποσοστών της ευρωκάλπης και να χαράξει δυναμική προοπτική, ευνοϊκή για τη χώρα.

Χρειάζεται δουλειά, τολμηρές πολιτικές πρωτοβουλίες, ρεαλιστική στρατηγική σχεδιασμού και γενναίες προσωπικές αποφάσεις. Με στόχο την ευημερία των πολιτών. Όχι τη καλοπέραση για πέντε έξι οικονομικά τζάκια.

Προηγουμένως, όμως, οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η πραγματικότητα είναι αυτό που συμβαίνει ενοχλητικά σε όσους έχουν στυλωμένα και τα δυο πόδια γερά στα σύννεφα.

Δεν αφορά αποκλειστικά τη ΝΔ. Για όλα τα κόμματα, ωστόσο, ονομάζεται προσγείωση. Και αυτή τη τροχοδρόμηση στο έδαφος οι ψηφοφόροι τούς την υποδείξαν σε κρίσιμη στιγμή.