Στον πάγκο

Πράγματι. Ακόμη και σε περιβάλλον αβυσσαλέων χασμουρητών δεν παρατηρείται βαριεστημάρα. Ποτέ. Κάθε τόσο ξεφυτρώνουν συντροφικά μαχαιρώματα, αιχμές αμφισβήτησης, εκδηλώσεις δυσφορίας.

Αναμενόμενα όλα αυτά. Ειδικά όταν η εκλογική φτώχεια φέρνει γκρίνια. Πόσο μάλλον σε ένα το τοπίο του θυμίζει ξεπεσμένο «αμέρικαν μπαρ». Με άνοστα κοκτέιλ, ράθυμους σερβιτόρους, ανιαρή μουσική , λιγοστούς θαμώνες και μπόλικους καβγάδες.

Με ένα σφιγμένο, βραχνό, αργοκίνητο μπάρμαν, 920 ημέρες στο πόστο, να διαβάζει μουδιασμένος τα κιτάπια των εσόδων-εξόδων. Να τα ερμηνεύει όπως τον συμφέρει. Και να κερνάει μεταμεσονύκτιους κομπασμούς.

Αγνοώντας ότι αν στα κέρδη οι πελάτες του αξίζουν τα ποτά της ευθυμίας, στις ζημίες χρειάζονται το αλκοόλ της παρηγοριάς. Ο επικεφαλής ενός κόμματος, όμως, δεν είναι μπαρίστας για να σκουπίζει επιδέξια με πράσινη βελουτέ πετσέτα τους λεκέδες της αποτυχίας του. Είναι πολιτικός.

Και στη πολιτική όλα κρίνονται από την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Από αυτό, αναγκαστικά, τεκμηριώνονται ως ορθές ή ως λάθος οι στρατηγικές επιλογές που επέλεξε η κομματική ηγεσία. Όχι από τα μεθυστικά οράματα της.

Στη Χαρ. Τρικούπη στράβωσε η αισιοδοξία. Πέρασαν οι εκλογικοί στόχοι της κάτω από το πήχη που έθεσε. Αναπόφευκτα είναι απόλυτα φυσιολογική και εντελώς νόμιμη η κριτική και η αμφισβήτηση του επικεφαλής της.

Με πολιτικούς, προφανώς, όρους. Ανεξάρτητα από τα υπαρκτά ή μη προσωπικά χαρίσματα , ατομικά ταλέντα και ιδιοσυγκρασιακές δυνατότητες του αρχηγού της. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν οι θεσμικές λειτουργίες των κομματικών οργάνων. ¨Ώστε να μην γίνουν τα πάντα μαντάρα.

Το ιδανικότερο, βέβαια, σενάριο θα ήταν η ίδια η ηγεσία να ανοίξει άμεσα αυτή τη κουβέντα. Προκειμένου να ενισχύσει το δημοκρατικό διάλογο, να διασφαλίσει την ενότητα και να χαράξει προοπτική για το κόμμα. Κυρίως να εμπνεύσει εμπιστοσύνη στους ψηφοφόρους ότι μπορεί να καλύψει το χαώδες αντιπολιτευτικό κενό που αφήνει η βαθμιαία εξαΰλωση του αλλοπρόσαλλου ΣΥΡΙΖΑ.

Στη περίπτωση, ωστόσο, που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ οχυρωθεί πίσω από τις εκτεταμένες αναμονές που προβλέπει το καταστατικό, αντί για επείγουσα λύση θα κυοφορεί εντός και εκτός κομματικού σωλήνα παραλυτική εκκρεμότητα και μακρά εσωστρέφεια.

Ενδεχομένως βολική εκδοχή για το χωλαίνων κομματικό απαράτ, αλλά διόλου συμφέρουσα για τη περεταίρω πολιτική αρτιμέλεια του. Απλώς γιατί κάθε μέρα που θα περνάει το εσωτερικό του κόμματος θα φθείρεται στα χαρακώματα αλληλοαμυνόμενων και αλληλοεπιτιθέμενων.

Αμφότεροι θα μάχονται για το τι μετράει και τι ζυγίζει πιο πολύ. Θα αναμετρούνται ως προς τι αξιολογείται ως θετικό και τι ως αρνητικό. Θα ανταγωνίζονται για το ποιο κριτήριο βαφτίζει μια διαχείριση ως σουξέ και ποιο της κρεμάει εξωραϊσμένη τη λεζάντα της γκέλας;

Και ακόμη περισσότερο θα κοντράρονται για το ποιος υμνεί καλυτέρα τη μνήμη του Αντρέα και ποιος δοξάζει τη εκσυγχρονιστική σημειολογία του Σημίτη. Ποιος μηχανισμός ανασύρει τα πιο επιθετικά αντιδεξιά αντανακλαστικά και ποιος έχει παραδοθεί στη νοσταλγία του «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια».

Ασφαλώς και τη πρωτοβουλία διεξόδου στη μίζερη μουρμούρα την έχει ο αρχηγός του κόμματος. Αυτός θα αποφασίσει αν θα σπεύσει τολμηρά σε ανοιχτές εσωκομματικές κάλπες για τη λαϊκή έγκριση ενός νέου προέδρου. Και με τη δική του, δίχως άλλο, υποψηφιότητα.

Ή αν ο ίδιος θα τρενάρει με υπεκφυγές και χρονικές μεταθέσεις τις διαδικασίες. Τα οργανωτικά τερτίπια και οι τεχνικοί αντιπερισπασμοί, πάντως, σε φάση «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» συνήθως γίνονται μπούμερανγκ .

Από την άλλη, όσα στελέχη τον αμφισβητούν τώρα για το αρνητικό ευρωεκλογικό αποτέλεσμα δεν διακρίθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν για τη διαφοροποίηση τους από τη δική του πολιτική πλατφόρμα. Μάλλον έκαναν υπομονετικά τη πάπια. Κι όταν έκριναν πια ότι βουλιάζουν στο βάλτο φτερούγισαν.

Σαφώς και είναι θεμιτό να διατηρεί καθένα από αυτά φιλοδοξίες για να τον σκαντζάρει στην ηγεσία. Μόνο που στριμώχνονται πολλοί πρόθυμοι για το πόστο. Πρίγκιπες, δούκες , αυλάρχες, οπλαρχηγοί, κηπουροί, φουρναραίοι, κλητήρες και βαστάζοι.

Δεν θα τους έλεγε κανείς και «δελφίνους» σε πλήρη ηγετική ετοιμότητα. Απλώς προβάλουν υπαινικτικά ως αντικαταστάτες του. Χωρίς κανένας μέχρι στιγμής να έχει εκπονήσει εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο διαδοχής στη κορυφαία κομματική θέση.

Για την ώρα ποζάρουν στο πάγκο. Όχι του μπάρμαν, του ταμία ή του «κατεργάρη». Απλώς σε εκείνο των αναπληρωματικών. Με όλη τη προσωρινότητα που περιγράφει ο όρος για τον καθένα.