Δημήτρης Παγαδάκης

Ωστόσο η αιρετική λεξιπλασία σπανίως μοιάζει περιγραφικά αποτελεσματική.

Όσο κι αν φαντάζει καινοτόμα από κάπου «μπάζει». Είτε επειδή εστιάζει στη σκιά παρά στο μπόι. Είτε γιατί επικεντρώνεται στο στόμφο αντί στον ανεπιτήδευτο λόγο.
Ο «καραφλοχαίτουλας», για παράδειγμα, δεν καθοριζει καποιον ως κιθαρίστα ή ντράμερ. Έτσι και ο «πρωθυπουργήσιμος» δεν εκπληρώνει τη δυνατότητα κανενός να γίνει αρχηγός κυβερνήσεων. Μάλλον σε απωθημένο φέρνει.

Στο ΠΑΣΟΚ πάντως έχουν σε υψηλή υπόληψη το τελευταίο νεολογικό όρο. Προσβλέπουν σε αυτόν ως προϋπόθεση επανεκκίνησης. Ικανό να διεγείρει και να αφυπνίσει τα κυβερνητικά ανακλαστικά του μικρού εκλογικού σώματος που το προτιμάει.

Μόνο που αυτός συνδέεται με κάποιο πρόσωπο. Μια, ας πούμε, χαρισματική προσωπικότητα εγνωσμένου πολιτικού κυρούς. Με ηγετική αύρα, αυθεντικό κομματικό ανάστημα, ταγμένη στο «κισμέτ» της επανόδου του κόμματος στην εξουσία.

Μέχρι τώρα φιλοδοξούν να τον ενσαρκώσουν τέσσερις υποψήφιοι για την κομματική ηγεσία. Διακρίνονται για την λαχταρά τους να προσφέρουν την ώθηση που δεν κατάφερε να δώσει στο κόμμα η προεδρία Ανδρουλάκη.

Περί ορέξεως ουδείς λόγος. Ανεκτοί και οι αυτάρεσκοι μικρομεγαλισμοί. Η επιθυμία τους είναι εκ προοιμίου, σεβαστή. Προφανώς, δεν υπάρχει λόγος αξιολόγησης των προσόντων ενός έκαστου.

Αυτά θα κριθούν μετά την εσωκομματική αναμέτρηση. Αν και εφόσον κάποιος εκλεγεί στην αρχηγική καρέκλα ενός κόμματος που γαλουχήθηκε με την σταθερή ελπίδα της διακυβέρνησης και γαλβανίστηκε στην εμπειρία της εξουσίας.

Το σημαντικό είναι ότι ο στριμωγμένος νυν αρχηγός δεν παραδίδειτο κόμμα στους αμφισβητίες του. Δεν περνάει καν από το μυαλό του η εκδοχή απόσυρσης που θα διευκολύνει μια «βελούδινη» διαδοχή.

Στυλώνει τα πόδια και οχυρώνεται πίσω από τα ταμπούρια του μεγαλύτερου μέρος του κομματικού «μηχανισμού» τον οποίο ελέγχει. Έτσι κι αλλιώς η πολυφωνική, μάλλον νερόβραστη, εσωκομματική κριτική εναντίον του πιθανόν τον ευνοεί. Δεν έχει απέναντί του έναν συντεταγμένο, κινηματικού χαρακτήρα, πόλο.

Δεν αντιμετωπίζει ένα συντονισμένο ρεύμα συσπειρώσεων και συμμαχιών των διαφόρων κομματικών φυλών υπέρ κάποιου συνυποψήφιου του. Στο κάτω κάτω και ο ίδιος έχει δικαίωμα να ονειρεύεται ότι είναι «πρωθυπουργήσιμος».

Αναγκαστικά, επιλέγει αντί της φυγής τη μάχη στις εσωκομματικές κάλπες. Παρότι αυτές εγκυμονούν αποκαθήλωση από το πόστο του στη Χαρ. Τρικούπη, είναι βολικότερη για την υστεροφημία του μια δημοκρατική ανατροπή του παρά η δειλία της πανικόβλητης αποχώρησης.

Στη πραγματικότητα οι προκηρυχθείσες εσωκομματικές εκλογές της 6ης Οκτωβρίου δεν αποτελούν το σύμπτωμα εσωστρεφών κλυδωνισμών με μόνο στόχο μια εναλλακτική ηγεσία. Είναι απότοκο της διαπίστωσης ότι το κόμμα δεν πάει πουθενά .

Κακά τα ψέματα. Το ΠΑΣΟΚ με δική του ευθύνη εγκλωβίστηκε στο αδιέξοδο των στερεοτύπων του. Εγγράφτηκε αποκλειστικά στη πολύσημη παραδοσιακή πολιτική αισθητική του που παραπέμπει σε ένα θυμωμένο αντιδεξιό γούστο. Όχι στις αξιόλογες κυβερνητικές του δεξιότητες που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του DNA του.

Εξάλλου, με τα χρόνια η διαδρομή του μεταμόρφωσε το κόμμα και τη βάση του. Η εξωραϊστική νοσταλγία του «ωραία χρόνια» είναι πλέον μια ξένη χώρα. Η εμμονική πίστη των βετεράνων στελεχών του για μια αναβίωση με την εκλογή ενός ορίτζιναλ ηγέτη φαντάζει απλώς μεταφυσική.

Σαφώς, στις τρέχουσες συνθήκες , φαίνεται πως το ΠΑΣΟΚ έχει την ανάγκη ενός αρχηγού με άφθαρτο προφίλ για να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και συναισθηματικές ταυτίσεις στους ψηφοφόρους του. Να λειτουργήσει ο ίδιος ως αγωγός μιας γνησίας λαϊκότητας, όχι δανεισμένης από τους ναρκισσιστικούς εντυπωσιασμούς του «Τικ Τοκ».

Πρώτα απ’ όλα, όμως, επιβάλλεται να διαθέτει την ικανότητα να χαράξει το δικό του αυτόνομο δρόμο. Όχι προορισμένος να παίξει το ρόλο ενός «λαχείου» που πρόεκυψε από ευκαιριακή κλήρωση μεταξύ απελπισμένων συγγενών και φιλών. Πόσο μάλλον να γίνει κολαούζος του δονκιχωτικού Κασσελάκη;

Κυρίως, οφείλει να διαθέτει τη τόλμη να αποσπαστεί ταυτοτικά από τη κομματική θερμοκοιτίδα. Ειδάλλως, θα ανήκει προσεχώς και αυτός στο Μουσείο των κυνηγών μιας αεροβατούσας μεγάλης χίμαιρας. Όπως οι, εκτός πολιτικού παιχνιδιού, παλαίμαχοι πρωθυπουργοί από το αντίπαλο κομματικό μετερίζι..