Δημήτρης Παγαδάκης

Κόμπο κόμπο σαν του μπεγλεριού τις χάντρες. Μπορεί κάθε μια απ’ αυτές να είναι διαφορετικής σύστασης, μεγέθους και χρώματος. Όλες, όμως, μαζί βρίσκονται περασμένες στο κοινό κορδόνι του κομματικού κομπολογιού.

Ο συνωστισμός, πάντως, υποψηφίων δεν προδικάζει την υπεροχή ουδενός στις εσωκομματικές εξελίξεις. Κανείς εξ ΄αυτών δεν μπορεί να βασιστεί στην πιθανή καλή δικτύωση του σε ένα tribal οργανισμό. Με πολλές φυλές, σκληρούς οργανωτικούς μηχανισμούς και γραφειοκρατικούς αυτοματισμούς.

Πόσο μάλλον μπορεί έκαστος να εμπιστευτεί λησμονημένους κομματικούς λόχους, ομαδάρχες του παρελθόντος, παρωχημένους βλαχοδήμαρχους, παρηκμασμένα εργαλεία ανάδειξης στο προεδρικό θώκο; Το σημερινό ΠΑΣΟΚ έχει αλλάξει.

Εκτός, ίσως, από τη μεταφυσική, σχεδόν, προσήλωση του σε μια ακαταμάχητη λαϊκή βάση που υποτίθεται το απαρτίζει. Συνδυασμένη με το ντετερμινιστικό φρόνημα ότι « ξανά προς τη δόξα τραβά». Πράγμα που δεν δικαιολογείται από την εκλογική του δύναμη στη τρέχουσα συγκυρία. Ωστόσο, αφού το πιστεύει, γιατί να του χαλάσει κανείς το όνειρο;

Κάπως έτσι προστέθηκε στους επτά, μέχρι στιγμής, επίδοξους να καταλάβουν το προεδρικό αξίωμα του Κινήματος και η Άννα Διαμαντοπούλου. Η μοναδική, ενδεχομένως, που μπορεί να διεγείρει τη νοσταλγία και να εγγυηθεί μια κάποια συνέχεια του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ.

Ικανή, ίσως, στις περιστάσεις να εξάψει την ελπίδα διεκδίκησης του παλαιού μεγέθους του. Άξια, πιθανόν, να επαναπατρίσει κάποιους Κεντρώους εκλογικούς πρόσφυγες της πασοκογενούς διασποράς.

Κι αυτό, γιατί εμφανίζεται ως ο πλησιέστερος θεματοφύλακας της Σημιτικής παρακαταθήκης. Κλείνοντας μάλλον δελεαστικά το μάτι στους ιδεολογικοπολιτικούς της επιγόνους. Εν τούτοις η ιδεολογική καταγωγή της δεν θεωρείται εσωκομματικά ως το αβαντάζ της.

Ιδίως από εκείνα τα πούρα αντιδεξιά στελέχη της «ορίτζιναλ» πασοκικής ενδοχώρας που εκδηλώνουν αλλεργικά αντανακλαστικά στην εκσυγχρονιστική, δήθεν, επιμόλυνση των ιερών και όσιων της παράταξης.

Σε απάντηση τους η ίδια διαθέτει το πολιτικό έρμα που αποτυπώνει στο ρεαλιστικό προφίλ της τη περιλάλητη «κυβερνησιμότητα». Έχει υπουργική και ευρωπαϊκή εμπειρία ως ευρωεπίτροπος , στρατηγικό προσανατολισμό, διεθνή εξωστρέφεια και ανάλογες επαφές. Ατού που παραπέμπουν στο πρόσωπό της επαρκείς δείκτες ακαταλληλότητας για τη πρωθυπουργία. Πράγμα που κανένας συνυποψήφιος της δεν παρέχει.

Σύμφωνοι, εδώ και πάνω από μια δεκαετία είναι κομματικά ανενεργή. Περισσότερο σποστασιοποίημενη παρά σε πολιτική αγρανάπαυση. Επέλεξε να τηρήσει αποστάσεις από παρασκηνιακούς τακτικισμούς και παραγοντισμούς. Απέφυγε τις ζυμώσεις, τα ευχολόγια και τις θωπείες στα κομματικά στεγανά.

Σίγουρα δεν ζεματίστηκε όλο αυτό το μακρύ διάστημα στη πυρακτωμένη κατσαρόλα της κομματικής κουζίνας. Αλλά και δεν πετροβόλησε τη τζαμαρία στη βιτρίνα της Χαρ. Τρικούπη. Συνέχισε τις εξωκοινοβουλευτικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις μέσω του Δικτύου της. Παρέχοντας αξιόλογη και πλούσια παραγωγή τεκμηριωμένων πολιτικών προτάσεων.

Αν, ωστόσο, αυτή η δραστηριότητα της θεωρηθεί ως θανάσιμο κομματικό «αμάρτημα» από τους ταριχευτές της συλλογικής μνήμης του ΠΑΣΟΚ , τότε θα μειονεκτήσει έναντι των συνυποψηφίων της. Προφανώς οι εσωκομματικοί «Συριζοπασόκοι» αντίπαλοι της της θα την πολεμήσουν ως «πολιτική φίλη του Κυριάκου».

Οι φρουροί των κλισέ του κομματικού πατριωτισμού θα την αναθεματίσουν ως «δεξιά». Οι καλλιεργητές του εσωκομματικού θερμοκηπίου θα τη διαβάλουν ως ορεγομένη υπουργικά χαρτοφυλάκια σε μια νεοδημοκρατική κυβέρνηση.

Στη πραγματικότητα με πρόσχημα την πολιτική διαγωγή της εκτός κομματικού κουτιού θα επιχειρήσουν να αποκλείσουν κάθε υποψία σοβαρής συζήτησης αναμεσά στους μνηστήρες της ΠΑΣΟΚικής αρχηγίας.

Με τη παραμέληση της ανοιχτής κατάθεσης πλατφόρμας εκάστου, η οποία υ θα επικεντρώνεται στην ανασύνταξη, στη ταυτότητα και στη πολιτική πυξίδα για ενδεχόμενες συμμαχίες του συρρικνωμένου εκλογικά κόμματος.

Εν προκειμένω είναι αδιάφορο αν η Διαμαντοπούλου έχει καθυστερημένα ενστερνιστεί τη φράση της ποιήτριας Τζορτζ Έλλιοτ « ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει».

Σημασία έχει ότι το κόμμα του οποίου φιλοδοξεί να ηγηθεί δεν ποντάρει σε προγράμματα. Επενδύει σε φάτσες, γενικόλογες διακηρύξεις και οργανωτιστικά μαραφέτια. Μόνο και μόνο για να συνεχίζει αδιατάρακτο, μακριά από τη κοινωνία, τη ρουτίνα του. Να μετράει στο βαρύ κομπολόι της ιστορίας του, καημούς και αναστεναγμούς.