Δημήτρης Παγαδάκης

Από τους κλακαδόρους του κατατρεγμένου εφοπλιστή ακούστηκε και αυτό. Κακόγουστο μεν, αναμενόμενο δε. Γιατί περιείχε μια διαχρονικά κουκουλωμένη αλήθεια.

Τα οργανωτικά σχήματα της Αριστεράς δεν είχαν ποτέ καλή, ή ουδεμία σχέση, με την δημοκρατία . Στην εσωκομματική καθημερινότητα των μηχανισμών τους δέσποζαν ανέκαθεν ολοκληρωτικές πρακτικές.

Θα ερχόταν κάποτε ο καιρός που αυτή την παρακμιακή παρωδία δημοκρατικών διαδικασιών θα τη λούζονταν. Για να ραντίσουν σε δημόσια θέα την υστερία της αυτοκαταστροφής τους.

Μια πλειοψηφική μερίδα από τα υπολείμματα του στελεχιακού απαράτ του ΣΥΡΙΖΑ το επιβεβαίωσε. Ενεργοποίησε το σταλινισμό με τον οποίο γαλουχήθηκε. Εφάρμοσε κατασταλτικά τη ρετσινιά, τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση εναντίον όποιου δεν γουστάρει. ‘Η φοβάται.

Αναπόδραστα μαγείρεψε κυνικά μια λασπωμένη σούπα υποκρισίας. Υλοποίησε ένα ξέφρενα τραγελαφικό μπάχαλο. Δρομολόγησε τη μίζερή ρευστοποίηση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μέχρι αυτό να θαφτεί ξοφλημένο στη χωματερή του εξευτελισμού.

Σύμφωνοι. Δεν τους έκανε για αρχηγός ο πολιτικά ανέπαφος, κομματικά άσχετος, οργανωτικά απαίδευτος, με μηδενική προηγούμενη δημόσια παρουσία Κασσελάκης. Δικαίωμα τους να τον μέμφονται να τον μπλοκάρουν και να τον εκπαραθυρώνουν. Εκ των υστέρων.

Μόνο που στη περίπτωση του ισχύουν κάποιες μικρολεπτομέρειες Η ίδια η κομματική βάση τον εξέλεξε πρόεδρο με μεγάλη πλειοψηφία. Τα ίδια κομματικά στελέχη που τώρα τον αποκλείουν με περιθωριακά ξεκατινιάσματα από τις εσωκομματικές κάλπες τον στήριξαν ασμένως.

Οι ίδιοι συνέβαλλαν μέσω της δημόσιας αρχηγικής παρουσίας του στη σουργελοποίηση της πολιτικής. Υποστύλωσαν τα πολιτικά αβαθή και γελοία τερτίπια του. Αποδέχθηκαν τις θέσεις που τους μοίρασε. Έσμιξαν σύσσωμοι με τεμενάδες, πόζες, χάχανα ως μουσαφιραίοι του στις Σπέτσες

Ξελιγώθηκαν επί μήνες σε επαίνους, ύμνους, εγκώμια υπέρ του αγγλομαθή που θα κέρδιζε το Μητσοτάκη. Στράβωσαν οι φάτσες τους από γκριμάτσες επιδοκιμασίας ενός δήθεν ηγέτη ο οποίος ενσάρκωνε απλώς ένα αυτάρεσκο και καυχησιάρη οικοδεσπότη. Έναν «ουρανοκατέβατο» με θολό πόθεν έσχες

Προφανώς η μισή ντροπή είναι ολόδικη τους. Η υπόλοιπη μοιράζεται στη μεθόδευση του μπλοκαρίσματος του. Τι σημασία έχει αν αυτή έγινε τυπικά η παράτυπα, καταστατικά ή αντικαταστατικά, με απαρτία ή χωρίς;

Η φάση υπερέβαινε ένα σκετς με σφαλιάρες στο Δελφινάριο ή ένα μαλλιοτράβηγμα στα τήλε-Παρατράγουδα. Ξεπερνούσε μια σικέ φιλονικία σε πρωινάδικο πάνελ και ένα καβγά με τσαλίμια στη πίστα ελληνάδικου. Τα εξώδικα τους μαράναν.

Ποια κοχλάζουσα, τώρα, απαίτηση αξιοπρέπειας; Ποια στεγανά πολιτικού ήθους και χαρακώματα κόκκινων ιδεολογικών γραμμών; Ποια μάχη μέχρις εσχάτων και τελικής πτώσεως για πρόσημα, προτάγματα και αξίες; Η κωμωδία είχε πρωταγωνιστή και κομπάρσους,

Οι ίδιοι άνθρωποι που επικαλούνται σήμερα τις αρχές της Αριστεράς αποδείχτηκαν θλιβερά ανίκανοι να τσακωθούν με στοιχειώδη, έστω, πολιτικό τρόπο. Κατέφυγαν με παρασκηνιακές ίντριγκες και μηχανορραφίες σε φαιδρές ακροβασίες τσιρκολάνικων παραστάσεων.

¨Όλα τα υπόλοιπα είναι προσχηματικά και εις υγείαν του κοροΐδου. Συνέδρια, οπόταν γίνουν, συστρατεύσεις, συσχετισμοί, συμπαρατάξεις αλληλέγγυων δυνάμεων ή δημοψηφίσματα φαντάζουν προκαταβολικά μάταια.

Αποτελούν ξεκάρφωμα στις «μαϊμουδιές» όσων αποκαλούνται ευφημιστικά συλλογικές δημοκρατικές διαδικασίες. Η αξιολογικές, άλλωστε, προτεραιότητες του «μαγαζιού» της Κουμουνδούρου, δεν χρειάζονται πλέον λαϊκή συνηγορία και ανοιχτό εκλογικό σώμα για την ανάδειξη ηγέτη. Θα πορευτεί με ενδεχόμενη παράκαμψη αρχαιρεσιών και πιθανές κοοπτάτσιες.

Σιγά μην αφήναν τα ρετάλια του Τσιπρισμού να τους πάρουν τη σφραγίδα, τα πόστα, τα γραφεία ,τα ταμεία της κρατικής επιχορήγησης τα διάφορα ξέφτια του μικροκαραμανλισμου που συναπαντήθηκαν με το Κασσελάκη. Πώς θα συμπορεύονταν Πολάκηδες και Παπάδες με Αντώναρους και Σπηλιωτόπουλους;

Όσο για το αύριο όλων, ας φροντίσει ο παντοδύναμος. Ο άνθρωποι που πολιτεύθηκαν με τοξικότητα, εχθροπάθεια, και το διχαστικό λόγο του «ή εμείς ή αυτοί», δεν έχουν τη πολυτέλεια του συναγελασμού. Αναμένεται να επιστρατεύσουν κάθε τέχνασμα ώστε να αποφύγουν να εισπράξουν το πολιτικό τέλος που αξίζει στο μόρφωμα που συγκρότησαν.