Το πολιτικό φθινόπωρο του Αντώνη Σαμαρά

Ετών 73 σήμερα. Απόφοιτος Κολλεγίου και Χάρβαρντ. Γόνος εύπορης, ιστορικής οικογένειας. Κοινωνός αστικής κουλτούρας και λογοτεχνικής καλλιέργειας.

Μελισσοκόμος από χόμπι , πολιτικός εξ επαγγέλματος. Σχεδόν μισό αιώνα βουλευτής, αρχηγός δις διαφορετικών κομμάτων, άπαξ πρωθυπουργός. Ο μονός εκλεγμένος στο αξίωμα που ηττήθηκε εκλογικά από το Τσίπρα.

Δεν έχει πια καμία σημασία να ξεσκονίζει κάνεις παλιά και ακόμη πιο καταχωνιασμένα πολιτικά τεφτέρια για να ερμηνεύσει τη πρόσφατη συμπεριφορά του. Από το βάθος της ηλικίας του και το ύψος των αξιωμάτων στα οποία αναγορεύτηκε τολμά να είναι ο εαυτός του. Και διατυμπανίζει με σθένος την ιδεολογική του ταυτότητα.

Και αφού με ακατάβλητη υπομονή κι ατέλειωτη καρτερία έτσι νιώθει και νομίζει , γιατί κανείς να του χαλάσει την αυτοεκτίμηση; Ποιος ο λόγος να του σμπαραλιάσει την ιδιοσυγκρασιακή πεποίθηση ότι οι τοποθετήσεις του έχουν απήχηση σε μερίδα των ψηφοφόρων; Πράγμα που ενδεχομένως ισχύει. Κανένα πρόβλημα

Εξάλλου υπό το ειδικό προνόμιο του πρώην πρωθυπουργού, τού έχει ατύπως παραχωρηθεί η δυνατότητα να εκφράζεται ανοιχτά και ποικιλοτρόπως. Να παρεμβαίνει, να ασκεί κριτική, να διατυπώνει τις απόψεις και τις ανησυχίες του. Ενίοτε να διαμαρτύρεται να ξέσπα, να καταγγέλλει και να απασφαλίζει.

Κανείς δεν του απαγορεύει να μην θεωρεί το Μητσοτάκη τόσο «δεξιό» όσο, ας πούμε, το Βελόπουλο ή το Νατσιό. Κανείς δεν τον εμποδίζει να καταχωρίζει το πρωθυπουργό στο φιλελεύθερο Κέντρο που υποτίθεται δεν εμφορείται από τα υπερεθνικιστικά φρονήματα πχ ενός Τζήμερου η μιας Λατινοπούλου.

Παράλληλα, ο ίδιος μπορεί να πιστεύει ότι αποτελεί αξιόμαχο πολιτικό κεφάλαιο Να αξιώνει το ρόλο του στιβαρού αχθοφόρου των εθνικών αποσκευών. Να ενσαρκώνει το παράφορο κήρυκα πατριωτικών αρχών και τον αδάμαστο υπερασπιστή των αξίων της «αντί-woke ατζέντας». Ουδείς ποτέ επιχείρησε να φιμώσει όσα του επιτάσσει να εκφράζει η εσωτερική του πυξίδα

Μόνο, που παρά τον σεβασμό των ομοϊδεατών του στη μακρά πολιτική του διαδρομή και κοινοβουλευτική θητεία, δεν βρίσκεται πλέον στη κορυφή της κομματικής της ιεραρχίας της παράταξής του. Πόσο μάλλον δεν ηγείται ούτε χαράζει από το ρητορικό του βιλαέτι τη πολιτική του τόπου.

Πράγμα που το κόμμα στο οποίο ανήκει δεν του το υπενθύμισε εγκαίρως, ρητώς και δημοσίως. Ίσως κιότεψε να τον επαναφέρει από την παρέκκλισή του στη χαραγμένη κομματική γραμμή. Και τον άφησε, χωρίς προειδοποίηση, ανενόχλητο να αλωνίζει επικριτικά σε εκδηλώσεις και ΜΜΕ ως αντιπολιτευόμενος κομματικός αρχηγός

Χάριν υποτίθεται της εσωκομματικής πολυφωνίας και τη τήρηση των ισορροπιών η ΝΔ απέκρυπτε την ενόχληση της για όσα κατά καιρούς εκτόξευε ο Μεσσήνιος πολιτικός. Ειδικότερα η κυβέρνηση επέλεξε να μην απαντάει στην ακραία φρασεολογία και τις δυσοίωνες προφητείες του περί εθνικών δεινών.

Περιορίστηκε να ανέχεται μια μισαλλόδοξη ρητορική και να κωφεύει σε υπερπατριωτικά τσιτάτα. Υιοθέτησε θέση άμυνας και στάση αποστασιοποίησης απέναντι του. Εκτείνοντας τα όρια της υπομονής της στα σύνορα της δειλίας.

Παρόλα αυτά το κατ' εξαίρεση εκχωρημένο δικαίωμα του ως πρώην πρωθυπουργού δεν δικαιολογούσε την ισοπεδωτική πολεμική, την δαιμονολογία ή τη δημόσια διαστρέβλωση των κυβερνητικών κινήσεων στα εθνικά θέματα.

Οι απαξιωτικοί του χαρακτηρισμοί για την επίσημη και υπεύθυνη διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής, δεν καταδείκνυαν απλώς αντικυβερνητικό ξεστράτισμα. Προανήγγειλαν συνειδητή απόδραση από το κομματικό πλαίσιο.

Αναπόφευκτα η κυβέρνηση αντέδρασε αφότου ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Όταν πια διαπίστωσε ότι τη δραστηριοποίηση του δεν την υποδείκνυε απλώς κάποια μεροληψία, ξεροκέφαλη εμμονή ή κακεντρέχεια.

Επί της ουσίας εκτίμησε ότι οι ενέργειες του έπλητταν τη παράταξη και απειλούσαν τη δρομολόγηση κυβερνητικής κρίσης. Η οποία με τη σειρά της θα υπονόμευε τη πολιτική σταθερότητα της χώρας.

Προφανώς ο Σαμαράς δεν είναι κανένας χθεσινός στο πολιτικό κουρμπέτι. Γνώριζε εκ των προτέρων σε ποιες εξελίξεις θα οδηγούσαν οι τακτικισμοί του. Ήξερε άριστα ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των ενεργειών, παρεμβάσεων και υποδείξεων του. Εκ των πράγματων ο ίδιος επέλεξε τη διαγραφή του.

Οπότε, μάλλον μάταια προβάλλει ότι «κανείς δεν μπορεί να του επιβάλει να θυσιάσει τη συνείδησή του». Γιατί κανείς δεν του ζήτησε ή τον εξανάγκασε να τη απαρνηθεί. Η επίκληση, άλλωστε, της συνείδησης μαρτυρά καμία φορά την ένδειξη κακής μνήμης. Τα σημάδια της οποίας συχνά προμηνύουν ένα πολιτικό φθινόπωρο.