Μήπως ψηφίσαμε Παπαδήμο;

Δεν χρειάζονται, μεταφράσεις, διευκρινήσεις και επεξεργασίες. Ο λαός μίλησε βροντερά στις κάλπες και κατέδειξε τρανταχτά την πολυδιάρρηξη των δεσμών του με το τραγικά αδύναμο,  πολιτικά ξέπνοο και διαχειριστικά ανεπαρκές πολιτικό σύστημα  της μεταπολίτευσης.

Μέσα από τη  κάλπη  έκφρασε την αγωνία, το θυμό, το φόβο και την απόγνωσή του δίνοντας μια απάντηση στους  ψυχολογικούς και υλικούς  ακρωτηριασμούς που υπέστη σε όλη τη περίοδο του διαρκούς βίαιου κλονισμού του προτέρου βίου του τη τελευταία τριετία.

Δεν ήταν, ωστόσο, η ψήφος του μια απλή αποδοκιμασία ή μια τιμωρητική έκρηξη. Ήταν ψήφος απεγκλωβισμού από ηγεμονικούς καταναγκασμούς και ρητορικά κλισέ. Μέσω αυτής   αποτύπωσε την χρεοκοπία της κυριαρχίας του δικομματισμού και έστειλε στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τα ιδεολογήματά του που καταδυνάστευσαν και κατασπατάλησαν επί δεκαετίες τη ζωτικότητα της κοινωνίας. Και κυρίως χάρη σε αυτή επαναπροσδιορίζει την απαρχή μιας νέας κομματικής αποτύπωσης των κοινωνικών συσχετισμών. Η επί δεκαετίες αδιατάρακτη πρασινομπλέ εναλλαγή αποχρώσεων στο χάρτη της επικράτειας φαίνεται πως λήγει οριστικά.  

Παρά το  τεκτονικό σεισμό που προκαλεί, το εκλογικό αποτέλεσμα  διαμορφώνει και ένα  καινούργιο πολιτικό μωσαϊκό  το οποίο τυπικά μεν ορίζει τον κατακερματισμό του πολιτικού προσωπικού, αλλά ταυτόχρονα εγκαινιάζει την αφετηρία αναδιάταξης ιδεών,  δυνάμεων,  προσώπων και σχηματισμών για τα επόμενα δύσκολα χρόνια. Το πρόβλημα, όμως, κρύβεται αλλού. Στο αν υπάρχει το αναγκαίο ανθρώπινο δυναμικό και το ικανό διανοητικό-πολιτικό απόθεμα για να μετουσιωθεί σε πολιτική τόλμη την ενέργεια που φούντωσε μέσα στη κάλπη.

Στη ραγδαία μεταβαλλόμενη συγκυρία αυτό ισχύει ιδιαίτερα για το δυναμικό ΣΥΡΙΖΑ που αναδεικνύεται σε πόλο εξουσίας αφού ξεκόλλησε από το ρόλο του διαμαρτυρόμενου κομπάρσου του πολιτικού συστήματος. Ισχύει ακόμα και για το εντυπωσιακών επιδόσεων νεοπαγές κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, στο μέτρο που η κινηματική αντιμνημονιακή ρητορική του εγγυάται ή όχι προοπτική εθνικής ανάταξης. Αφορά επίσης τα βαριά ηττημένα, υπερσυρρικνωμένα  και πολλαπλά  τραυματισμένος  κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ,  στα πλαίσια των όποιων ψυχικών τους αντοχών απέναντι στην εκλογική τους καθίζησης  και την  πιθανή νηφάλια κατανόηση της ίδιας της πραγματικότητας. Μόνο που η υπερηφάνεια, η αυτογνωσία, η αυτοκριτική και ο αυτοκαθορισμός συχνά χάνεται καταθλιπτικά στις ρωγμές της ήττας ή ξεθυμαίνει αλαζονικά  στο βάθρο της νίκης.

Το βέβαιο είναι ότι το γνώριμο πολιτικό σκηνικό ανατράπηκε. Ωστόσο η κάλπη από μόνη της δεν εγγυάται τη διάσωση της χώρας από τη κρίση. Δεν παράγει αυτόματα πειθώ, έμπνευση και απαραίτητο πολιτικό κεφάλαιο για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Δεν συγκροτεί στιγμιαία εθνικό σχέδιο συγκλίσεων και ανάληψης ιστορικών ευθυνών. Αυτή τη Κυριακή άπαντες  διάλεξαν, δίχως αντιευρωπαϊκό προσανατολισμό και επιδίωξη περιπετειών, τη προοπτική διαχείρισης των στοιχειωδών αναγκών και ταυτόχρονα την υπέρβαση των σκληρών απαιτήσεων της πραγματικότητας.

Μόνο που οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Πράγμα που θα το υπενθυμίζει και η νεοναζιστική μπότα που εισήλθε στη Βουλή. Γι’ αυτό από αύριο κιόλας  ίσως αναρωτηθούμε μήπως τελικά ψηφίσαμε για μια κυβέρνηση Παπαδήμου ή σαν του Παπαδήμου.