Έλα, Αλέκο!

Τώρα τον θυμηθήκατε τον Αλαβάνο;  ‘Η, μήπως, τώρα τον ανακαλύψατε; Δικαίως  αναρωτιούνται αναγνώστες, τηλεθεατές και ακροατές για την  αιφνίδια επάνοδό σε πρώτο πλάνο στα ΜΜΕ του πρώην πρόεδρου του Συνασπισμού. Ωστόσο, το πού ήταν τόσο καιρό αφορά όσους τον έψαχναν. Το ότι είναι παρών σήμερα αφορά τον ίδιο.

Η παρέμβασή του στη κουβέντα για το που πάει η χώρα, προφανώς, είναι δική του απόφαση. Αν, πάλι, αυτή εμπεριέχει προσωπικές στοχεύσεις ή ,ενδεχομένως, η διατύπωση των απόψεών του ασκεί πίεση από τα αριστερά στη νυν ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ας το κοσκινίσουν οι ψυλλιασμένοι μεταξύ τους. Εξάλλου, γνωρίζονται καλά όσοι έχουν τη «μύγα». Για τους υπόλοιπους σημασία έχουν οι επισημάνσεις του. Σωστές ή λάθος, εύστοχες ή άστοχες αυτές θα κριθούν, αφού πρώτα εισακουσθούν.

Ο άνθρωπος, άλλωστε, δεν διεκδικεί το αλάθητο προφήτη. Είναι ένα έντιμος αριστερός, πεπεισμένος από τη σκοπιά του ότι η χώρα πρέπει να πάει σ’ ένα εθνικό νόμισμα. Αδιάφορο αν  θα λέγεται Ελληνική δραχμή ή Ουγγρικό τάλιρο,  Ισπανική πιστόλα, ή Βενετσιάνικη γαζέτα, αυτός έχει κατασταλάξει υπέρ της στάσης πληρωμών και της εξόδου από την ευρωζώνη.

 Κατά τη γνώμη του, έξω από το ευρώ θα ανοίξουν οι δουλειές και οι συνταξιούχοι θα έχουν χρήματα για τέσσερις εβδομάδες και όχι για μια όπως σήμερα. Όποιος θέλει τον πιστεύει. Δεν παύει όμως να ξεκαθαρίζει ότι  «δυνατότητα κατάργησης του Μνημονίου δεν υπάρχει παρά μόνο εκτός ευρωζώνης». Όσο για τη πιθανότητα επεξεργασίας ενός  καλά σταθμισμένου πλαισίου διαπραγμάτευσης αναρωτιέται τι θα συμβεί αν η Ευρώπη πει «όχι» σε οποιοδήποτε τέτοιο αίτημα.

Και εδώ προκύπτει το κοντό φυτίλι στο ομογενοποιημένο κοκτέιλ μολότοφ που στην αντιμνημονιακή του μπουκάλα αναμειγνύει μέχρι πλήρους συγχύσεως αγανακτισμένους, πατριώτες, δεξιούς, εθνικιστές, λαϊκιστές, αντιεξουσιαστές  και αριστερούς. Μόνο,όμως, τους τελευταίους προειδοποιεί ο Αλαβάνος. Για τους άλλους δεν του πέφτει λόγος.

Στην ριζοσπαστική Αριστερά απευθύνεται σημειώνοντας ότι η καταγγελία της δανειακής σύμβασης  ανοίγει τον δρόμο για έξοδο από το ευρώ. Και γι' αυτό η ίδια  οφείλει να προετοιμάσει σχεδιασμένα τους πολίτες ώστε να μη βρεθούν στο χάος,  αιφνιδιαστούν και απογοητευτούν. Άρα απαιτούνται καθαρές κουβέντες με τόλμη παρά αδέσποτα φληναφήματα. Ρεαλιστικοί χειρισμοί παρά θνησιγενείς συμβιαβσμοί.

Το δίλημμα  που απευθύνει ο Αλαβάνος κυρίως προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αφορά είτε τη διατήρηση της ηθικής υπεροχής του στο δημόσιο χώρο με πειστική στήριξη των βασικών αρχών του  είτε την ευκολία του «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε» προς το λαό επειδή έχει τώρα όλους τους προβολείς στραμμένους πάνω του. Το ερώτημα είναι ως πότε θα αντέξει μια παραπλανητική ρητορεία διαβεβαιώσεων για τις καλές του προθέσεις που εξελίσσονται σε δημόσιες δεσμεύσεις για το κοντινό αύριο;  

Κάπως έτσι , άγνωστο αν το πράττει  συνειδητά, ο Αλέκος από τα παλιά  υπενθυμίζει μια στροφή από το Καβάφη που έλεγε «Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα•
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες».