Εξιτήριο

Στην ανθολογία των αδελφών Μαρξ ένα νοσοκομειακό κρεβάτι παρομοιάζεται με παρκαρισμένο ταξί που το ταξίμετρό του συνεχίζει να γράφει. Οπως ακριβώς και στην κλινήρη Ελλάδα, όπου η ταρίφα τρέχει καταπίνοντας χρόνο και χρήμα. Κάτι τέτοιοι συμβολισμοί είναι πάντα χρήσιμοι στον δημόσιο βίο εφόσον χρησιμοποιούνται με μέτρο. Μόνο που στη χύμα στο κύμα Ελλάδα αυτοί δεν ξεχωρίζουν από την πραγματικότητα. Η χώρα, ωχρή και ασταθής, παρακολουθεί τις εξελίξεις με την αγαλλίαση που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ακούει τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα. Και ελπίζει με μακάβριο χιούμορ να αποδράσει από τη μελοδραματική φάρσα που βιώνει. Μάταιες προσδοκίες. Χρειάστηκαν μια πολύμηνη προεκλογική περίοδος, δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δύο πρωθυπουργοί, κάμποσες διερευνητικές εντολές και τρία κόμματα για να συναρμολογήσει μια κυβέρνηση καταδικασμένη να πετύχει. Δυστυχώς, από τη ματιασμένη της εκκίνηση η έμφαση δίνεται πλέον στο καταδικασμένη. Το πρόβλημά της δεν είναι η γκάφα του Μαξίμου με το ευρωπαϊκό πρωτόκολλο της Συνόδου Κορυφής ή το ρεζιλίκι με την offshore του Βερνίκου. Ούτε, φυσικά, η ασθένεια του πρωθυπουργού και η αδυναμία του αποσυρμένου Ράπανου είναι καθοριστικές για τον χαρακτήρα της. Οι ατυχίες είναι μέσα στο παιχνίδι. Οι αναπηρίες δεν είναι. Γιατί με μερεμέτια δεν σχηματίζονται ισχυρές διαπραγματευτικές ομάδες. Πόσο μάλλον θαρραλέες εθνικές ομάδες.

Το στοίχημα της βιωσιμότητας της συγκυβέρνησης υποτίθεται ότι θα βασιζόταν στο ισόρροπο ποντάρισμα των κομματικών εταίρων. Αλλα, όμως, έβγαλε το μίξερ. Ανακυκλούμενα ή φθαρμένα πρόσωπα, φρέσκα μπαλώματα, τριβές, προχειρότητες και παρωχημένες συνταγές διαχείρισης. Το κακό είναι πως δείχνει σαν αναιμική συνομοσπονδία κομματικών εκπροσώπων. Το χειρότερο, πως από σύνθεση υποδηλώνει πρόωρη -αν όχι ηττοπαθή- απόσυρση από το κατεπείγον αίτημα του παζαρέματος του μνημονίου. Συμπεριφορά που μοιάζει φυσιολογική όταν η στείρα κομματική ιδιοτέλεια χαράσσει διστακτικές, υπολογιστικές και φυγόκεντρες διαδρομές. Ομως με «πισινές» και «μπόσικα» αποφυγής του πολιτικού κόστους δεν θα πάει μακριά μια τέτοια συγκυβέρνηση. Αναπόφευκτα με λάβαρο την προφύλαξη των νώτων τους, οι τρεις κομματικοί αρχηγοί, με περισσότερο εκτεθειμένο τον Σαμαρά, βαθμιαία θα αδυνατούν να συγκροτήσουν πολιτικό κέντρο αποφάσεων και θα χάνουν τη φερεγγυότητά τους. Η ταλαιπωρημένη κοινωνία το έχει δει το έργο της αυτοδυναμίας, της αποξένωσης και της πελατειακότητας στην πλειονότητα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και μπούχτισε. Αν αναμένει κάτι τώρα, είναι ευθύνη, τόλμη, υπέρβαση και αυτοθυσία. Οχι υποκρισία.

Ασφαλώς και τα προκαταβολικά μοιρολόγια είναι χάσιμο χρόνου. Και ο χρόνος κυλάει αμείλικτα κατά της χώρας. Εργο της συγκυβέρνησης δεν είναι μόνο να περισώσει τα ερείπιά της, αλλά να μην την παραδώσει χειρότερη, φτωχότερη και δυστυχέστερη απ’ όσο την παρέλαβε. Και αφού την ανέλαβε σε βαριά νοσηλεία ας φροντίσει άμεσα για το εξιτήριο.