Οι αστροναύτες της απλής αναλογικής

Ήταν μια συμβολική χειρονομία που αποσκοπούσε να τον θυμούνται μέσα από κάτι απτό, στέρεο και υλικό. Ενδεχομένως οι Αλέξης Τσίπρας και Δημήτρης Κουτσούμπας, να μη γνώριζαν αυτή τη στοχευμένη συνήθεια που υπέγραφε, πέριξ του κοσμοδρόμιου του Μπαϊκονούρ, παρακαταθήκες για το βεβαιωμένο, επισήμως, Σοβιετικό μέλλον.

Παρότι οι συγκεκριμένοι πολιτικοί εκπορεύονται από κοινή, θεωρητικά, ιδεολογική δεξαμενή από την οποία άντλησε την ουτοπική προίκα του ο υπαρκτός σοσιαλισμός, δεν έχουν συναντίληψη για τι προσδοκούν από τα κόμματα που ηγείται έκαστος να κληροδοτήσουν στις επόμενες γενιές. 
Ούτε δείχνουν να ομονοούν ως προς το αξιακό όραμα που αρμόζει στο αύριο. 

Έτσι κι αλλιώς,  ο μεν Κουτσούμπας παραμένει στιβαρός θεματοφύλακας του ιερού δισκοπότηρου του ιστορικού υλισμού. Ο δε πρωθυπουργός Τσίπρας εμφανίζεται εσχάτως ως νεοπροσύλητος του νιου ντηλ του Ρούσβελτ. Έστω, κι αν και οι δυο συνηθίζουν να μιλούν εκ μέρους και για λογαριασμό της Ιστορίας σαν αυτή να τους χρωστάει τη γλαφυρή εικονογράφηση των επόμενων σελίδων της.  

Ωστόσο, αμφότεροι ομνύουν διαχρονικά στην απλή και άδολη, λεγόμενη, αναλογική ανεμίζοντας το φλάμπουρο της δίκαιας κοινωνικής αντιπροσώπευσης και της πολιτικής ισοτιμίας. Στο Περισσό, πάντως, αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο εκλογικό σύστημα περισσότερο ως υλικό στοιχείο  της δημοκρατίας παρά σαν τεχνική ρύθμιση. Προφανώς επειδή θεωρούν ότι αυτό  αντανακλά συσχετισμούς, συνδέεται με τις κοινωνικές σχέσεις  και αποκαθιστά πλήρως τη λαϊκή βούληση.

Από τη πλευρά του, όμως, το μέγαρο Μαξίμου, όπως αποκάλυψε αυτοπροσώπως ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ , προωθεί κουτοπόνηρα, καιροσκοπικά και εργαλειακά το πάγιο αυτό εκλογικό αίτημα της Αριστεράς. Το προσεγγίζει, σύμφωνα με τον ίδιο, ως έσχατη σανίδα σωτηρίας στο τσουνάμι των διαψευσμένων δεσμεύσεων του και το συναρτά με ένα άυλο κληροδότημα μιας, υποτιθέμενης, αριστερής διακυβέρνησης. Σε στυλ κερασάκι σε μια μουχλιασμένη τούρτα  

Οφθαλμοφανώς, όπως ο έμπειρος Κουτσούμπας διέγνωσε, ο Τσίπρας  επικαλείται αριστερά ιδεώδη ώστε να αφήσει κάτι αγιογραφημένο για να τον θυμούνται, πέρα από τα άσματα για το Μπεζεντάκο, τις αναρτήσεις πορτρέτων του Βελουχιώτη σε υπουργικά γραφεία. Εν προκειμένω, όμως, η δρομολογημένη  κυβερνητική ατζέντα αλλαγής του εκλογικού νόμου δεν αφορά καν τη σωτηρία της περήφανης «ψυχής» της Αριστεράς. 

Εξάλλου, μια κυβέρνηση που ενθάρρυνε το διχασμό, κατασυκοφάντησε τους  πολιτικούς της αντιπάλους, καταπάτησε τις όποιες αρχές και αξίες της, παραπλάνησε και εξαπάτησε κατά συρροή του πολίτες για να αγκιστρωθεί στο πηδάλιο της εξουσίας- προφανώς και δεν βασανίζεται από τύψεις.  Ούτε ενοχλείται από λοιπές δυσπεψίες του νου, όπως η μεταμέλεια και η αυτολύπηση  χάριν της υστεροφημίας του ιδεολογικού της αποτυπώματος

Απλώς,υιοθετεί κυνικά  πολιτικάντικες και παλαιοκομματικές λογικές τις οποίες είχε υποσχεθεί, όπως τόσο άλλα, ότι δεν θα επαναλάβει, και εξαντλείται σε εντυπωσηθηρικά φληναφήματα περί θεσμών. Στόχος με την εφαρμογή πλήρως αναλογικού συστήματος -που θα  ωθούσε σε αυτόνομη εκλογική κάθοδο  κάθε μόρφωμα πολιτικής ματαιοδοξίας  και  κοινωνικής ιδιαιτερότητας - να παρασύρει κατά την αποδρομή της κάθε έννοια  βιώσιμης κυβερνησιμότητας. Ή, το χειρότερο, να τη καταστήσει όμηρο ακραίων και γραφικών σχηματισμών.
  

Κακά τα ψέματα. Ο κοντόφθαλμος κερματισμός του πολιτικού σκηνικού εξάπτει τις νευρώσεις κάθε οκνηρού λαϊκιστή που πλασάρεται ως εξυγιαντής της πολιτικής ζωής. Εξίσου, η ιδιοτελής υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας σφραγίζει  ανακουφιστικά τον  μετεωρισμό του κάθε δημαγωγού  προκειμένου  να απαντήσει στις αγωνιώδεις υλικές ανάγκες των λεηλατημένων πολιτών. Πόσο μάλλον όταν ατενίζει  την πραγματικότητα αποσπασμένος από τους στεναγμούς της. Σαν αστροναύτης αιωρούμενος σε μηδενική βαρύτητα.