Δημήτρης Παγαδάκης

Απλά πράγματα; Όχι και τόσο. Απ τη στιγμή ιδίως που υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι από άγνοια, δημαγωγικό δεσποτισμό ή ιδεοληπτική αυθαιρεσία τα διαστρεβλώνουν. Ο Παύλος Πολάκης π.χ. έχει σχεδόν εργολαβικά σηκώσει στη στρατόσφαιρα τη ρητορική παντιέρα της περιφρόνησης, αν όχι της διαστροφής, των θεσμών. Ευτυχώς, δεν το έχουν “τερματίσει” όλοι οι οπαδοί του, ούτε άπαντες οι ποζάτοι στη παράταξη του “καίνε λάδια”.

Ενδιαφέρον, όμως, έχει και η ευαίσθητη προσέγγιση του πρωθυπουργού απέναντι στη δημοκρατία. Ειδικότερα, ο τρόπος που την εκδήλωσε δυο χρόνια πριν στον οικείο χώρο του συνεδρίου του κόμματος του. Τότε, ενοχλημένος επειδή οι σύνεδροι ψηφίσαν ενάντια στην εισήγησή του, ακύρωσε την ψηφοφορία και τους έβαλε να ξαναψηφίσουν ώστε τελικά οι σύντροφοι του να συμφωνήσουν μαζί του. Όχι θα άφηνε τέτοιες κομματικές αποκλειστικότητες να βρυκολακιάζουν στο μνημείο του “Δούναβη της σκέψης¨ Νικολάε Τσαουσέσκου.

Η προεδρική του συμβολή στις συγκεκριμένες διεργασίες θεωρήθηκε από τα εσωκομματικά “γλειφιτζούρια” ως αναζωογονητική πνοή μιας αμεσοδημοκρατικής αύρας - αν και πρακτικά αυτή απείχε ελάχιστα από τη γνωστή στη σοβιετοσλάνγκ “κοπτάτσια”. Μια γραμμιτζίδικη επιβολή εκ των άνω η οποία ήρθε να επικυρώσει θριαμβευτικά και το σεβασμό του απέναντι στη λαϊκή ετυμηγορία. ¨Όπως ακριβώς είχε υπάκουα αποδεχθεί και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2015.Ωστόσο, το τόσο δεξιοτεχνικά κεντημένο με νήματα λαϊκισμού, “δημοκρατικό” του εργόχειρο θα ήταν κρίμα να μην διακοσμήσει και το σύνολο του πολιτικού συστήματος.

Με αφορμή τη πρωτοβουλία του για την αναγκαία Συνταγματική αναθεώρηση έστειλε, ως όφειλε εκ του θεσμικού του ρόλου, επιστολή στους πολιτικούς αρχηγούς της Βουλής. Αγνόησε την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, προφανώς επειδή δεν την καταχωρίζει στις πολιτικές δυνάμεις του Συνταγματικού τόξου. Σύμφωνοι. Επιλεκτικά, όμως, κάλεσε στο βάθεμα και πλάτεμα της δημοκρατίας τους βουλευτές Παπακώστα, Νικολόπουλο, Θεοχαρόπουλο, ως επικεφαλής νεοπαγών ή παλιότερων κομματικών σχηματισμών. Άγνωστο γιατί δεν προσκάλεσε στη παρέα και τον Νίκο Κοτζιά του ΠΡΑΤΤΩ .

Φυσικά, δεν αμέλησε να συμπεριλάβει στους αποδέκτες της επιστολής του και τον Γιώργο Παπανδρέου, το κόμμα του οποίου δεν έχει κοινοβουλευτική έκφραση. Απέκλεισε, όμως, από το διάλογο λοιπούς ομοιοπαθούντες πολιτικούς αρχηγούς μεγαλύτερων ή μικρότερων κομμάτων. Από σνομπισμό, πολιτική αγένεια ή εκλογική υποτίμηση εξαίρεσε τους Λαφαζάνη, Τζήμερο, Καζάκη, Κωσταντοπούλου, Βαρουφάκη, Kαρατζαφέρη και τη διοικούσα επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια χαζοχαρούμενη “κολοκυθιά” επειδή ο πρωθυπουργός προσκάλεσε τους μεν αντί των δε. Αντίθετα, φαίνεται πως επίκειται μια τυχοδιωκτική εργαλειοποίηση της αναθεώρησης του Συντάγματος στο διχαστικό μοτίβο “ή εμείς ή αυτοί”. Γιατί πίσω από την έναρξη της διαδικασίας κρύβεται πολιτική σκοπιμότητα. Αδιαφιλονίκητη πρόθεσή του είναι να αλλάξει την πολιτική ατζέντα μετά το ενδοκυβερνητικό μπάχαλο.

Παράλληλα, αναμένει να “λουκιάσει” στις δικές του προτάσεις διάφορους βουλευτές ως συμμάχους, συμπαθούντες, συνηγόρους, συνοδοιπόρους, Δον Κιχώτες και χρήσιμους ηλίθιους. Αφενός, για να καλύψουν με το μπανάλ “προοδευτισμό”τους τα δικά του ιδεολογήματα. Αφετέρου, για να γίνουν αποκούμπια της πολιτικής του επιβίωσης εν όψει της εκλογικής του αποξένωσης από τους ψηφοφόρους. Διότι όπως έλεγε και πάλι ο Σαρτρ “αν αισθάνεσαι μοναξιά όταν είσαι μόνος, έχεις κακή παρέα”. Οπότε μια ματιά στο υπουργικό του συμβούλιο δεν θα τον έβλαπτε περισσότερο από το πειρασμό να γράψει μαζί του ιστορία .