Δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν... θέλω

Κάτι μέρες σαν την χθεσινή (9η Αυγούστου) σε κάνουν να χαμογελάς από περηφάνια και να φουσκώνεις από περηφάνια που είσαι Έλληνας. «Για την Ελλάδα...», είχε πει ο Πύρρος Δήμας στις 31 Ιουλίου 1992 όταν συστήνονταν στο ευρύ κοινό με τα μετάλλια που κατακτούσε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο...» το είχε διανθίσει λίγες ημέρες αργότερα (6 Αυγούστου) η Βούλα Πατουλίδου όταν άφηνε όλο τον κόσμο ανοικτό με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στον τελικό των 100μ. με εμπόδια..

Τώρα κάποιοι άλλοι ήρθαν στη θέση τους και πρόσφεραν σ' αυτήν την Ελλάδα μια μικρή όαση χαράς που τόσο πολύ είχαμε (όλοι μας) ανάγκη. «Πραγματικά ήταν περίεργη περίοδος. Η επιτυχία αυτή δε θα φέρει πίσω ανθρώπους, ωστόσο ελπίζω σήμερα να δώσαμε λίγη χαρά στον κόσμο», είπε λίγο μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου (δεύτερο συνεχόμενο) στον τελικό του επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου η Κατερίνα Στεφανίδη, ενώ κάτι ανάλογο τόνισε κι η ασημένια πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ίδιο άθλημα Νικόλ Κυριακοπούλου.

«Pray for Greece» έγραψε στην κάμερα δευτερόλεπτα μετά τον ιστορικό του θρίαμβο επί του Νόβακ Τζόκοβιτς (ο Σέρβος μετά από μια μεγάλη περίοδο κρίσης πριν από λίγες εβδομάδες είχε κατακτήσει το Γουίμπλεντον) δείχνοντας ότι ακόμη και σ' αυτή την πιο μεγάλη (μέχρι την επόμενη στιγμή) της καριέρας του το μυαλό του είναι πίσω στην πατρίδα.

Στην πατρίδα που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα κι η οποία όμως συνηθίζει να τους... αγνοεί στην καθημερινότητα τους.

Κι όμως για μια ακόμη φορά χθες όλοι μας είδαμε ότι πέρα από το φανταχτερό κόσμο του ποδοσφαίρου (που ήταν, είναι και θα παραμείνει ο βασιλιάς των σπορ) υπάρχει μια μεγάλη δεξαμενή Ελλήνων πρωτ-αθλητών οι οποίοι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής, σεβασμού και στήριξη όλων μας.

Κατά σειρά χθες είχαμε: Αργυρό μετάλλιο στα 50μ ελεύθερο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κολύμβησης από τον Κριστιάν Γκολομέεβ, πανηγυρική πρόκριση του Λευτέρη Πετρούνια στον τελικό των κρίκων του Ευρωπαϊκού Ενόργανης (όπου είναι το φαβορί για το 5ο συνεχόμενο χρυσό του), χρυσό μετάλλιο από την Κατερίνα Στεφανίδη στον τελικό του επί κοντώ (η πρώτη Ελληνίδα με δύο συνεχόμενα χρυσά σε Ευρωπαϊκό) και ασημένιο στο ίδιο αγώνισμα από την Νικόλ Κυριακοπούλου (επίσης για πρώτη φορά έγινε το ιστορικό 1-2 σε τελικό Ευρωπαϊκού), προκρίσεις στους τελικούς των αγωνισμάτων τους στο Ευρωπαϊκό στίβου για τους Μπανιώτη (ύψος), Μπελιμπασάκη (400μ) και στο φινάλε την απίστευτη νίκη του Στέφανου Τσιτσιπά επί του Τζόκοβιτς.

Προσθέστε στα παραπάνω το χρυσό μετάλλιο του 20χρονου Τεντόγλου στον τελικό του μήκους, το χάλκινο του Χρήστου στην κολύμβηση, το χρυσό μετάλλιο της εθνικής μπιτς χάντμπολ γυναικών στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, τις προκρίσεις των πληρωμάτων της ιστιοπλοΐας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μοναδικές, ανεπανάληπτες στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει, ωστόσο η πικρή αλήθεια είναι ότι αυτές οφείλονται σχεδόν αποκλειστικά στο ταλέντο των αθλητών, στην τρέλα των προπονητών τους και το κουράγιο των οικογενειών τους που τους στηρίζουν και όχι σε κάποιο οργανωμένο σχέδιο.

«Λειτουργεί κάτι οργανωμένα και συντεταγμένα για να λειτουργεί έτσι κι ο αθλητισμός;» θα αναρωτηθεί κάποιος και δεν θα έχει άδικο, αλλά διάολε δεν μπορεί να τ' αφήνουμε αυτό να περνά έτσι απλά!

Δεν μπορεί την ίδια μέρα που ζήσαμε όλους αυτούς τους ανεπανάληπτους θριάμβους, η ελληνική Πολιτεία να δίνει οριστικά το φιλί της ζωής στο επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου προσφέροντας 17 εκατ. ευρώ (μέσω ΕΡΤ) σε 7 ΠΑΕ και να εγγυάται ότι θα προσφέρει τηλεοπτικό συμβόλαιο σε όλες τις ΠΑΕ για την μεθεπόμενη περίοδο (αν δεν έχουν καταφέρει μέχρι τότε να φτιάξουν το προϊόν τους), ενώ παράλληλα έχει αναλάβει και το κόστος για την εφαρμογή του Video Assistant Referee (το περίφημο VAR).

Δεν μπορεί να μοιράζονται έτσι τα εκατομμύρια και την ίδια ώρα τα λεγόμενα «μικρά αθλήματα» να παλεύουν να επιβιώσουν με ψίχουλα καθώς πλέον οι επιχορηγήσεις που δίνονται στις αθλητικές Ομοσπονδίες στην πλειοψηφία τους φτάνουν για να καλύψουν τα λειτουργικά τους έξοδα κι απομένουν ελάχιστα για την ανάπτυξη των αθλημάτων που καλλιεργούν.

Δεν μπορεί όλα τα πολιτικά κόμματα να μετατρέπονται σε... σπρίντερ για να προλάβουν να εκδώσουν πρώτα ανακοίνωση συγχαρητηρίων στους Έλληνες αθλητές μετά από μια μεγάλη επιτυχία, αλλά να θυμίζουν... μαραθωνοδρόμους όταν πρόκειται να δώσουν λύσεις σε καίρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους και απειλούν να τους μετατρέψουν από πρωταγωνιστές σε κομπάρσους.

Κι όπως έλεγε με νόημα ο άνθρωπος που με έκανε να λατρέψω τον αθλητισμό «δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω». Και δυστυχώς για όλους μας ενώ οι Έλληνες αθλητές και αθλήτριες αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία ότι και θέλουν και μπορούν, αυτοί που πρέπει να τους στηρίξουν είναι στο πλευρό τους στα λόγια ή ήταν πρόκειται να κλέψουν λίγη από τη δόξα τους (με τις περίφημες φωτογραφίες στις υποδοχές).