Δημήτρης Χ. Παξινός

Θυμάμαι τον πατέρα μου να γράφει στη μάνα μου από το μέτωπο της Αλβανίας λόγους παρηγορητικούς. Σκέφτομαι συχνά, σαν μια ακλόνητη αλήθεια, τον σπαράξιο, πόνο γιου, που έχασε τον πατέρα του αιτιώμενος κάποιους γιατρούς ό,τι δεν μερίμνησαν για να τον σώσουν

Μια ευνομούμενη πολιτεία για να προάγει τον πολιτισμό οφείλει πρωτίστως να έχει σύστημα αξιών που προσιδιάζουν στο Κράτος Δικαίου

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Κι είναι πολλά εκατομμύρια αυτοί οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι. Κι έχουν δίκιο. Δυστυχία, πόνος, ξεριζωμός, καταστροφές, λεηλασίες, εξανδραποδισμός είναι λίγα από τα στοιχεία που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Απ το ένα άκρο στο άλλο της γης

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Ακόμη αναζητώ μαρτυρίες κι από τις δύο πλευρές. Αναρίθμητα τα βιβλία, αναρίθμητες κι οι εκδοχές

Τα παιδιά πολλών από μας ξενιτεύτηκαν παρά την θέληση τους. Για μια καλλίτερη τύχη. Έτσι την είπαν. Για καλλίτερες συνθήκες ζωής. Έφυγαν κατά χιλιάδες.

Ο σοβαρός εναγκαλισμός της εκτελεστικής εξουσίας με την δικαστική και η πλήρης, ηθελημένη, σύγχυση εξουσιών τείνει να οδηγήσει σε ολέθριες καταστάσεις. Όπως συνέβη με την υπόθεση Novartis που στοχοποίησαν αδίκως κι ατίμως ακόμη και τον διατελέσαντα πρόεδρο του Σ.τ.Ε. Τάκη Πικραμμένο

Παλιά, την εποχή των δύο κόσμων, του αντιπάλου δέους υπήρχαν στην Ελλάδα, Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η ΕΕΔΥΕ και μετά η ΚΕΑΔΕΑ

Τίποτα δυσκολότερο στον κόσμο από την απονομή της Δικαιοσύνης, πολύ περισσότερο σε μια χώρα, όπως η δική μας που έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της νόμους που εφαρμόζονται επιλεκτικά

Υπάρχουν πολλοί! Άλλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, άλλοι την χώρα τους κι άλλοι τον εαυτό τους. Αυτοί είναι οι λιγότεροι. Κι οι πιο ρεαλιστές! Ίσως κι οι περισσότερο συνειδητοποιημένοι.

Στην Αρχαία Αθήνα της άμεσης Δημοκρατίας, ο κάθε πολίτης είχε το δικαίωμα να προτείνει νόμους. Στην σύγχρονη Ελλάδα της έμμεσης Δημοκρατίας, η έννομη τάξη διέπεται, κατά το Σύνταγμά μας, από τον κοινωνικό ανθρωπισμό. Δηλαδή το σύστημα δικαίου που βασίζεται στην καταστατική αρχή του απαραβίαστου της ανθρώπινης αξίας.

Πάντοτε οι μεγάλοι ηγέτες  είχαν πλάι τους σοφούς συμβούλους.

Η Αλίκη, ο Φρίξος και πολλές χιλιάδες παιδάκια εκπατρίστηκαν, μαζί με τους γονείς τους, γι’ άλλες χώρες. Αναγκάστηκαν να φύγουν για να βρουν εργασία, καλλίτερες συνθήκες. Άφησαν γονείς, συγγενείς, φίλους και την θαλπωρή της οικογένειας. Έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους, καθώς το πολιτικό σύστημα τους απέβαλε.

Ακόμα θυμάμαι, το νερό που πίναμε στο χωριό, την Περατιά, από κοινόχρηστο πηγάδι. Κάποιες φορές, είχαν πετάξει περαστικοί , γαλότσες και άλλα. Τις γαλότσες, τις είχα δεί με τα μάτια μου! Στα τραύματα βάζαμε χώμα κι από πάνω ένα φύλλο για να το συγκρατεί και τρέχαμε να προλάβουμε τ άλλα παιδιά. Έτσι ήταν η ζωή στο χωριό.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Οι πιο πολλοί παράνομοι. Κρυβόντουσαν στα δένδρα, στις σπηλιές, στα χαλάσματα. Φοβόντουσαν μήπως τους στείλουν πίσω! Στην Αλβανία του Χότζα και του Αλία. Ήλθαν στην Εδέμ. Έτσι το φανταζόντουσαν. Άγρια τα πράγματα. Μαζί βγήκαν απ τις φυλακές σκληροί κατάδικοι. Μαζεύτηκαν κι αυτοί εδώ. Δημιούργησαν την Αλβανική Μαφία, σε συνεργασία με τους ντόπιους. Οι φυλακές γέμισαν. Αυτή ήταν η άλλη πλευρά, η κακή, των Αλβανών. Προερχόντουσαν από πολύ σκληρή χώρα και έγιναν ο φόβος κι ο τρόμος. Όμως, η καλή πλευρά των Αλβανών, δεν άργησε να φανεί. Ξεκίνησαν απ τις δουλειές του ποδαριού. Όλες. Στην αρχή τους φοβόντουσαν και δεν τους εμπιστευόντουσαν. Ήθελαν, όμως, δεν ήθελαν, τους χρησιμοποιούσαν για τις δουλειές που δεν έκαναν. Κι ήταν πολλές. Αν δεν είχαν χαρτιά, κι ήταν πολλοί, γινόντουσαν αντικείμενο εκμετάλλευσης. Μεγάλης, θα λέγαμε.