Εγώ, ο Δομάζος και η φωτογραφία

Ήμουν ακόμη στη Λευκάδα στη Β΄ Γυμνασίου. Ήμασταν κι οι δύο παθιασμένοι με τον Παναθηναϊκός, ο δε Νίκος ήξερε πολλά και για το Ιταλικό ποδόσφαιρο.

Μόνο που στο μάθημα Γεωγραφίας δεν τα πήγαινε καθόλου καλά. Ο καθηγητής μας λοιπόν,  που γνώριζε πρόσωπα και πράγματά ρωτούσε το Νίκο: Πες μου ποιες πόλεις της Ιταλίας ξέρεις? Κόκκαλο αυτός κι όλο σκέφτονταν κι έξυνε το κεφάλι του. Πες μου τότε ποιές ομάδες ξέρεις: Κι άρχιζε ο Νίκος ν αραδιάζει τις ομάδες:  Μίλαν, Τορίνο, Ρόμα, με τον καθηγητή να δίνει και τη σφαλιάρα σε κάθε ομάδα που έδρευε σ΄ αντίστοιχη Πόλη.                 

Έπεισα λοιπόν το Νίκο να μου  δώσει την φωτογραφία, έσβησα την αφιέρωση, που ήταν στο πίσω μέρος για να την παρουσιάζω σαν δική μου. Του είχα υποσχεθεί ότι θα του έστελνα άλλη από την Αθήνα.                                            Όταν φθάσαμε στην Αθήνα, με τα πολλά φώτα, το μυαλό μου ήταν στον Παναθηναϊκό. Περάσαμε από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και η ξαδέλφη που μας συνόδευε και  ήξερε το πάθος μου, μου έδειξε το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Κοίταζα και ανυπομονούσα πότε να μπω μέσα σ αυτό σαν οπαδός η και σαν ποδοσφαιριστής, αν είχα τύχη! Δεν έτυχε όμως.

Έτσι μόλις γνώρισα λίγο την περιοχή κάθε τόσο κατέβαινα από του Ζωγράφου, που μέναμε, μέχρι το ναό του ποδοσφαίρου για να παρακολουθήσω τις προπονήσεις. Εκεί είδα και τον φίλο μου Αντώνη Αντωνιάδη, που είχε έλθει με την στολή του Εφέδρου Αξιωματικού. Ένα ντιρέκι ίσα με κει πάνω. Μετά τον είδα και στις προπονήσεις κι αναρωτιόμουν πώς θα παίξει μπάλα αυτός ο ατσούμπαλος, που δεν θα ξέρε πως να κονομήσει τα κανιά του. Και τι να κάνει κι ο Δομαζος σκεφτόμουν με δαύτον.

Κι όμως έγιναν το καλλίτερο δίδυμο, με τον Δομάζο να σερβίρει και τον ψηλό να βάζει αμέτρητα γκολ, με σουτ η κεφαλιά. Όταν είχε επίσημο αγώνα, τον παρακολουθούσαμε από μια γειτονική, υπό ανέγερση πολυκατοικία, κι από πάνω βλέπαμε την αυλή του Αναμορφωτηρίου Θηλέων. Ή μπαίναμε το τελευταίο τέταρτο του αγώνα, που άνοιγαν οι πόρτες του γηπέδου και παίρναμε μια γεύση, που τότε ήταν μεγάλη υπόθεση.

 Αργότερα, βέβαια, με το μειωμένο εισιτήριο, τα λεγόμενα φοράκια, απολάμβανα τα ινδάλματα μου, με κραυγές και πανηγύρια όταν κερδίζαμε. Δεν είχαμε τότε βαρβαρότητες και μαζί με φίλους του Ολυμπιακού ή της ΑΕΚ παρακολουθούσαμε τους αγώνες. Ανελλιπώς! Μετά το φαγητό το μεσημέρι της Κυριακής με πανό, σημαίες, ξεκινάγαμε για την Κυριακάτικη απόλαυση της ομάδας μας. Άλλοι για το Καραϊσκάκης κι άλλοι για τη Λεωφόρο. Αγοράζαμε σπόρια απ τους πλανόδιους η αφρολέξ ή εφημερίδα για να καθόμαστε στις πέτρινες κερκίδες κι είμαστε έτοιμοι. Μετά τους αγώνες η καζούρα έδινε κι έπαιρνε. Πάντα πολιτισμένα και χωρίς εξαλλοσύνες που ήταν άγνωστα κι αδιανόητα. 

Από συνθήματα στο γήπεδο θυμάμαι το Ολυμπίκ ντε κουρελέ σαν απάντηση στους Ολυμπιακούς φιλάθλους ή το Γκελ  Μπουρντά σαν απάντηση στους ΑΕΚτζήδες.

 Κάποιες φορές τα συνθήματα εκτραχύνονταν με προσωπικές αναφορές αλλά μέχρι εκεί, συνήθως. Ποτέ όμως δεν μπόρεσα να εκπληρώσω την υπόσχεση μου στον φίλο μου το Νίκο, δηλαδή να του στείλω φωτογραφία του Μίμη του Δομαζου με νέα αφιέρωση.

Θυμάμαι όμως πάντα αυτό το Χριστουγεννιάτικο δώρο του φίλου μου κι ακόμα το έχω. Δηλαδή τη φωτογραφία με την αφιέρωση σβησμένη: Στο φίλο μου το Νίκο.

*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών