Δημήτρης Χ. Παξινός

Τα Καλοκαίρια τρυπάγαμε με μια βελόνα την πατούσα, για να δούμε πόσο είχε σκληρύνει. Όλο το καλοκαίρι γυρνάγαμε ξυπόλητοι. Μέχρι τα πρωτοβρόχια, που έρχονταν πάντα στην ώρα τους. Υπήρχαν οι 4 εποχές, με ξεχωριστά χαρίσματα η κάθε μια. Οι κάτοικοι, μεροδούλι μεροφάι, στους αγρούς. Και πάντα έβαζαν κάτι στην άκρη. Είτε για ώρα ανάγκης, είτε για το ετήσιο γλέντι του χωριού. Σκληρή δουλειά, σκληρές οι συνθήκες και το καφενείο, ήταν η ανάπαυλα κι η ευκαιρία να μάθουν νέα.

Υπήρχε, όμως, και η εκκλησία, όπου κάθε Κυριακή, μαζευόντουσαν οι χωριανοί με τα όποια καλά τους ρούχα. Οι μικρότεροι λέγαμε, εναλλάξ, το πάτερ ημών κι οι μεγαλύτεροι το πιστεύω. Τη σειρά την έβαζε ο δάσκαλος. Ήταν το πιο αξιοσέβαστο πρόσωπο . Δικαίως. Η αλληλεγγύη ήταν αυτονόητη. Το πρόβλημα του καθενός, ήταν πρόβλημα του χωριού. Όταν ασθενούσε κάποιος και δεν έπιαναν τα γιατροσόφια, μοναδική διέξοδος ήταν η Λευκάδα. Μόνη οδός η δια θαλάσσης επικοινωνία. Μεταφορικό μέσο το μονόξυλο. Με κρύο και βροχή. Το καθήκον πρώτα. Ήταν όμως σκληραγωγημένοι και δύσκολα ασθενούσαν. Τα γιατροσόφια, εμπειρία χρόνων πολλών, έπιαναν τόπο. Τα βότανα, άφθονα, άλλωστε, χρησίμευαν πολύ.

Δημιουργούσαν δε και μόδα: Πότε με το μαντήλι, κεφαλόδεσμο, το καλοκαίρι, που βάραγε ο ήλιος, για προστασία και πότε, με το μοναδικό, ίσως, σακάκι τον χειμώνα, ριγμένο στη πλάτη. Τα είδα ,μετά πολλά χρόνια να λανσάρονται σα νέα μόδα. Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή ,χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Δεν μπορούσαν να έχουν απαιτήσεις ιδιαίτερες. Όλοι ήλπιζαν σε κάτι καλλίτερο. Απροσδιόριστα.

Ήλθε όμως κι η εποχή της καταναλωτικής κοινωνίας. Η εποχή της ανεμελιάς και της ασυλλόγιστης σπατάλης. Σιγά σιγά. Να πάρουμε αυτοκίνητο, να κτίσουμε σπίτι μεγάλο, να αγοράσουμε ρούχα από φίρμα, να ταξιδέψουμε στο εξωτερικό για διασκέδαση. Να γεμίσουμε κάρτες απ τις τράπεζες, να πάρουμε δάνεια, με την ελπίδα να μας χαρισθούν κάποτε. Πότε? Ποτέ! Τόση αφέλεια, τόση ανοησία. Και μετά μεγάλωνε η καταναλωτική μας μανία. Γιατί όχι κι αυτό, που το αγόρασε κι ο γείτονας. Καλλίτερος είναι? Το ένα φέρνει το άλλο και κανείς δεν ενδιαφέρονταν να ενημερώσει και να ενημερωθεί. Κάτι σαν την τροφική αλυσίδα.

Έτσι Κράτος και λαός καταχρεώθηκαν και χρεοκόπησαν. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Απλώς οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι κι οι πτωχοί πτωχότεροι, σ αυτόν τον θαυμαστό τόπο και τρόπο πλουτισμού. Και κάποια στιγμή, με το μπετόν, που γεμίσαμε βουνά και παραλίες και την Ελλάδα όλη, καταφέραμε να γεμίσουμε καταλύματα. Το χρήμα έρεε και είμαστε ευτυχείς. Δηλαδή πλούσιοι. Έτσι μετριέται η ευτυχία σήμερα.

Τα άλματα της τεχνολογίας τεράστια. Το διαδίκτυο μας έχει κυριεύσει και μας καθοδηγεί στα τυφλά. Χωρίς αντίσταση. Δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα. Τα παραχωρήσαμε κι αυτά. Ναι η τεχνολογία κάνει θαύματα. Σ όλους τους τομείς. Και κυρίως στην Ιατρική. Μόνο που δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τον κορωνοιό και όλους αυτούς που θα ακολουθήσουν. Γιατί η απληστία δεν έχει κορεσμό. Μοιάζει με τον παχύσαρκο που απ τη μεγάλη,του βουλιμία, σκάει απ το φαγητό. Καταστρέφουν τη φύση, μέρος του οποίου αποτελούμε. Ο τι τρώμε, πίνουμε, αναπνέουμε είναι μολυσμένα. Όλα, σχεδόν, είναι μεταλλαγμένα. Άλλαξαν το DNA των τροφίμων και αλλάζουν το αντίστοιχο των ζώων. Και εμείς, όντα της τεχνολογικής προόδου ,εφησυχασμένα απ την λειτουργία του διαδικτύου που απορροφά το είναι μας, νεκρώνουμε πνευματικά. Μετατρεπόμαστε σε ζωντανούς νεκρούς, σε ζόμπι και παλεύουμε με τον εαυτό μας, χωρίς τελειωμό.

Ψάχνουμε γι άλλους πλανήτες, γνωρίζοντας ότι ο γαλάζιος πλανήτης μας σε λίγο θα είναι ακατοίκητος. Εξ αιτίας μας. Αποκλειστικά. Κι όμως, συνεχίζουμε την καταστροφική μας πορεία, ξέροντας ότι η φύση εκδικείται. Κοιτάξτε τι κάνει ένας ιός. Απειροελάχιστος κι όμως μας κατατρόπωσε. Πόσοι άλλοι ιοί περιμένουν ,στα βάθη των ωκεανών, κάτω απ τα παγόβουνα, να τους ανασύρουμε για περαιτέρω πλουτισμό, κι αυτοί με μαθηματική βεβαιότητα θα μας συντρίψουν.

Αλήθεια, όσοι διαχειρίζονται την τύχη αυτού του Πλανήτη, είναι ψυχοπαθείς.

Πόσο αναλογίζομαι το χωριό. Τουλάχιστον ήταν υγιείς. Συμβίωναν αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον.