Η ανθρώπινη αξία ως ύψιστο ιδανικό και χρέος

Σχετική είναι και η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου του 1998, σε σχέση με την αρχή του σεβασμού και της προστασίας της αξίας του ανθρώπου. Σύμφωνα μ’ αυτήν η σχετική διάταξη του Συντάγματος δεν θεσπίζει ατομικό δικαίωμα, αλλά κανόνα δικαίου συνταγματικού επιπέδου.

Βασικό περιεχόμενο του θεμελιώδους αυτού κανόνα είναι, σύμφωνα με την απόφαση, η διπλή υποχρέωση όλων των πολιτικών οργάνων, αφενός μέν να σέβονται την αξία του ανθρώπου, που με την εν λόγω διάταξη αναγορεύεται σε  ύπατο κριτήριο της έκφρασης και δράσης του, αφ’ ετέρου δε να την προστατεύουν από προσβολές προερχόμενες από τρίτους.

Μνημειώδης αυτή η απόφαση, πλήν όμως αγνοήθηκε και ουδέποτε καταβλήθηκε προσπάθεια, ανάδειξης και προώθησής της. Έτσι παρέμεινε αγνοημένη, κενό γράμμα του νόμου, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει την κατευθυντήρια γραμμή, τον οδηγό συμπεριφοράς των Δημοσίων υπηρεσιών, κυρίως κατ’ εφαρμογήν του συνταγματικού αυτού κανόνα άμεσης ισχύος και κατά κανόνα αντικειμενικού χαρακτήρα.

Προς ενίσχυσή του απαιτείται η συμβολή των φορέων της Δικαιοσύνης, αλλά και όσων επικαλούνται τον λειτουργηματικό τους  χαρακτήρα.

Του πνευματικού λεγόμενου κόσμου, που αδιάφορος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, εισπράττοντας το τίμημα της συναλλαγής του.

Σε μια εποχή, στην οποία επικρατεί το πρακτικό πνεύμα και ο απλός στοχασμός, πόσω μάλλον ο βαθύς, θεωρούνται περιττή πολυτέλεια, η δε αρετή και εντιμότητα εκλαμβάνοται, ως έλλειψη κοινωνικής προσαρμογής .

Εξέλιπαν οι ευγενείς παραδόσεις, ο ατομισμός νοθεύει την καλή πίστη στην καθημερινή ζωή και οδηγεί σε μια συνεχή πολιτιστική υποβάθμιση, στην βαρβαρότητα.

Όμως, όλα τα μεγάλα επιτεύγματα είχαν ως κίνητρο τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό και ο ανιδιοτελής λόγος αποτέλεσε την πνοή του μεγαλείου της Ιστορικής μας παράδοσης «την λιτότητα του Ισοκράτη, την  Θουκυδίδου σεμνότητα, το Πλάτωνος ύφος».

Η ηθική και  πολιτική ελευθερία, η δικαιοσύνη του θεού και η ευθύνη του ανθρώπου, η ουσία της αρετής, τα υψηλόφρονα συναισθήματα, θάπρεπε να γίνουν διαρκείς μας αναζητήσεις.

Η αρετή, η αυθεντικά ηθική πράξη, που κατά, τον Παπανούτσο, την συνθέτουν η επίγνωση, η ειλικρίνεια και η συνέχεια. Η αρετή  είναι μια Νίκη, είναι η ίδια η ευτυχία, γιατί όταν θριαμβεύει ο ηθικός άνθρωπος  δεν έχει ανάγκη από άλλη αμοιβή, κατά τον λαμπρό φιλόσοφο και παιδαγωγό μας.

Ιδιαίτερα στην εποχή μας, του τέλους των ιδεολογιών, που οδήγησαν σε κοινωνικά πολιτικά αδιέξοδα, θέτοντας στο περιθώριο τον άνθρωπο, προβάλλει ως επιτακτική η ανάγκη στροφής του πνεύματος προς αυτό, με σκοπό την εξύψωση, την παίδευση, την μόρφωση, την αναγνώριση της αξίας και της βαθύτερης  ουσίας του.

Αντ’ αυτού παρατηρούμε, με ταχείς ρυθμούς, την απαξίωση από τους ιθύνοντες κάθε προσπάθειας που επιχειρείται  για την πνευματική καλλιέργεια και αναγέννηση. Ένα τεράστιο σκότος διαπερνά, ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, έρμαιο κάθε τυχοδιωκτικής παρέας, η οποία σαν μόνο στόχο έχει θέσει τον έλεγχο του κοινωνικού συνόλου, την χειραγώγησή του και  την νομή της εξουσίας, ανέλπιστη πριν λίγο καιρό.  Ο πνευματικός ευνουχισμός ευνοεί τα σχέδιά τους, για μια Ελλάδα χωρίς αξίες, χωρίς παραδόσεις, χωρίς ιδανικά. Χωρίς συνέχεια. Ανενεργή κοινωνία, χωρίς γνώση, κρίση. Η έννοια όμως της ανθρωπιάς, σημαίνει την θεώρηση του κόσμου, με βάση τα αιώνια πρότυπα της κλασσικής αρχαιοελληνικής δημιουργίας, τα κείμενα της οποίας είναι ακένωτη  παρακαταθήκη υψηλής  ηθικής, αληθινής σοφίας, μεγαλόπνοης  τέχνης και πολιτικής αρετής.

Ο Αρχαίος Ελληνισμός, με τις υπερχρονικές  και υπεριστορικές αξίες του, δίνει το μέτρο του ανθρώπου, συμπληρωμένο από τον κανόνα της χριστιανικής αγάπης.

Αγώνας να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας, να αποκτήσουμε την εσωτερική ελευθερία,σαν τον αγωνιζόμενο  χριστιανό του Καζαντζάκη, που πρέπει να μετουσιώσει την αδιαντροπιά, την ατιμία, την απιστία και την κάκητα μέσα του και να την κάνει αρετή.