Δημήτρης Χ. Παξινός

Αναρίθμητες είναι οι περιπτώσεις ασθενών που φεύγουν από τη ζωή άδικα από ιατρικά λάθη και σπάνια δικαιώνονται από τα δικαστήρια οι συγγενείς που προσφεύγουν σε αυτά.

Και δεν δικαιώνεται, γιατί είναι πολύπλοκο το ζήτημα των επιπλοκών στην υγεία και συνήθως δεν διαθέτει ειδικές γνώσεις ο τολμών. Τις διαθέτουν όμως οι γιατροί που σπεύδουν να καταθέσουν υπέρ του συναδέλφου τους.

Μόνο σε μια περίπτωση, θυμάμαι, να δικαίωσε, σε πρώτο βαθμό, το δικαστήριο ενάγοντα συγγενή. Για να επανέλθουν όμως τα πράγματα, στην πρότερα κατάσταση, στο δεύτερο βαθμό δικαιοδοσίας, δηλαδή στο Εφετείο αθωώθηκε ο γιατρός.

Ο γατρός επιτελεί έργο θεϊκό επί της γης. Κι αυτό το αντιλαμβάνεται, κανείς, όταν έλθει η ώρα της κρίσης και ο αδύναμος ασθενής, βρίσκεται προ του μεγάλου κριτή.

Ανήμπορος στην διάθεσή του γιατρού Θεού και στις επιστημονικές δυνατότητες του. Αλλά και στις ανθρωπιστικές ιδιότητές του, που αμβλύνονται εν μέρει από την καθημερινή άσκηση του λειτουργήματός του.

Γιατί πάντα παραμένει ως το κατ΄ εξοχήν λειτούργημα και έτσι προσλαμβάνεται από όλους τους ασθενείς. Κι ο γιατρός είναι άνθρωπος και δικαιούται να κάνει λάθη; Λάθη που θα στείλουν τον ασθενή, ίσως, ενώπιον του Τελικού Κριτή όλων.

Λάθη που ποτέ δεν θα συγχωρήσουμε εφ΄ όσον πρόκειται για τον δικό μας άνθρωπο. Εάν και εφόσον γνωρίζουμε, επακριβώς τα ιατρικά περιστατικά, πράγμα δύσκολο, έχει καλώς, εάν όχι, τότε το αφήνουμε και τα αποδίδουμε στο μοιραίο. Και κατ΄ ανάγκη στη θεία βούληση, για τους ευσεβείς θρησκευόμενους.

Κανείς όμως δεν θα καταλάβει τον πόνο του ασθενούς, που υποβλήθηκε σε θεραπεία. Κι αυτό είναι ίδιο της ανθρώπινης διάστασης και ιδιότητας. Γιατί έτσι αντιμετωπίζει κάποιος τη ζωή καλλίτερα ή πιο ρεαλιστικά ή και πιο κυνικά. Το παν συμβαίνει ή μπορεί να συμβεί κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες ή και όχι τόσο.

Έτσι πορεύεται η ανθρωπότητα κι ο κόσμος εστιάζει στα δικά του και προχωρά. Με τα συν και τα πλην και δέσμιος των αναγκών που του παρουσιάζονται. Με τον γιατρό, κι όχι μόνον, να θεοποιείται σε αυτές τις δύσκολες έως τραγικές στιγμές του ανθρώπινου πόνου και να κάνει το χρέος του, όπως το αντιλαμβάνεται, αν το αντιλαμβάνεται και μείς να ζητούμε δικαίωση, που δύσκολα την βρίσκεις, όσο κι αν ψάχνεις.