Κατασκευή ηγετών

Πρώτον, να είναι φωτογενής και ιδίως να χαμογελά. Έστω και χωρίς λόγο.

Δεύτερον, να έχει κοντά του ένα πολύ καλό επικοινωνιολόγο. Να του λέει πότε πρέπει να μιλήσει, τι να πει και πως θα το πει, ώστε να μην έχει κίνδυνο να παρεξηγηθούν τα λεγόμενά του. Δηλαδή σιβυλλικός.

Αν και έτσι οι αντίπαλοί του που καραδοκούν με τους δικούς τους επικοινωνιολόγους θα το εκλάβουν, όπως αυτοί θέλουν και θα το παρουσιάσουν ανάλογα στην κοινή γνώμη, η οποία κατά το πλείστον δεν στοχάζεται, αλλά τα βλέπει όλα επιδερμικά. Χωρίς να καταναλώνει φαιά ουσία. Θα του λέει πώς να σταθεί στο φακό της τηλεόρασης, πώς να ανεβάζει τους τόνους, αλλά όχι πολύ. Σχεδόν θυμωμένο αλλά με θυμό ελεγχόμενο. Να δείχνει αυτοκυριαρχία, να ελέγχει την κατάσταση και να δίνει κάποιους χρησμούς από την αρχαία Ελλάδα. Δεν έχει σημασία αν τους γνωρίζουν όσοι τον βλέπουν και τον ακούν. Θα ασχολούνται τις επόμενες όμως ημέρες με την έννοιά του. Και αυτό είναι το σημαντικό.

Άλλωστε έχει προπονηθεί, σ’ όλα αυτά στην Βουλή, που είναι η αίθουσα όπου ανταλλάσσονται κάθε είδους ύβρεις και κάπου κάπου και πολιτικός λόγος.

Σ’ αυτήν την αίθουσα, ανθεί άλλωστε με επιτυχία το κουκλοθέατρο με πρωταγωνιστές που παραπέμπουν σε παλιές ελληνικές ταινίες. Με πολλά ψέματα, ανακρίβειες και αληθοφανή συμπεράσματα, αυθαίρετα στο σκηνικό αυτό που στήνεται, πρωταγωνιστεί ο κ. Τσίπρας.

Ακολουθεί ο θίασος που τον συντροφεύει ευχαρίστως, απολαμβάνων τα προνόμια της εξουσίας που τόσα χρόνια τα ζήλευε, τα ποθούσε, τα διεκδικούσε χωρίς να το λέει. Κι’ όταν ικανοποίησε την φιλαρέσκειά του, όταν ανακάλυψε την φιλήδονη πλευρά της εξουσίας, την μαγεία και θαλπωρή που αυτή προσφέρει, αποφάσισε να την κρατήσει πάση θυσία. Άλλωστε τι θα κάνουν όλοι αυτοί. Με τι θα ασχολούνταν αν απομακρύνονταν από την πολιτική, από το επάγγελμα του πολιτικού.

Δεν είναι όπως οι Ευρωπαίοι ηγέτες που παραιτούνται ακόμη και για λόγους ευθιξίας και επιστρέφουν στην εργασία τους, στο επάγγελμά τους. Που άφησαν για λίγο προκειμένου να προσφέρουν στην πατρίδα τους. Χωρίς προνόμια, χωρίς πολυτελή αυτοκίνητα, χωρίς πρωθυπουργικά αεροπλάνα, χωρίς τεμενάδες.

Επομένως, ότι μας προσφέρεται σε ακριβό περιτύλιγμα είναι κάτι ψεύτικο, που δεν εκφράζει αυτό που βλέπουμε και ακούμε, προσαρμοσμένο όμως στα πρότυπα των Ελλήνων που θέλουν να δημιουργήσουν ανθρώπους απολίτικους, απαίδευτους, απάτριδες, που το μόνο, που θα τους συνδέει είναι η απόκρουση κάθε εμβάθυνσης της σκέψεως, κάθε ηθικού διλήμματος, κάθε προβληματισμού.

Αυτή είναι η ισοπέδωση την οποία αποπειρώνται, μάλλον επιτυχώς, ο κ. Τσίπρας και ο τραγικός κ. Γαβρόγλου που επιχαίρει για το τερατώδες δημιούργημά του στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, που θα εξάγουν πολίτες β και γ κατηγορίας ικανούς μόνο για το ελληνικό δημόσιο με την βούληση του ΣΥΡΙΖΑ ή οπισθοδρομικού μετώπου.

Έφθασε όμως η ώρα της αλήθειας. Και ελπίζω η επόμενη κυβέρνηση να πορευθεί με ρεαλισμό, υπευθυνότητα και κοινωνική δικαιοσύνη.


*Ο Δημήτρης Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών