Η «νίκη» της Λεπέν

Και γι’ αυτό όλοι οι εμπειρογνώμονες του πολιτικού κλίματος, σε κάθε έρευνά τους, νιώθουν να μεγαλώνει ο θυμός, κάτι σαν «άντε να πάτε όλοι στον διάβολο», που εκφράζουν όλο και πιο ανοιχτά οι καθημερινοί πολίτες. Κυριαρχούνται από μια θυμωμένη, οργισμένη λύσσα εναντίον του συστήματος. Αν και πολλοί από τους εκλογείς γνωρίζουν το προβληματικό σενάριο και τις ιδέες του κόμματος της Λεπέν, αν και άλλοι επίσης αρχίζουν να ενημερώνονται για πολλές από τις επικίνδυνες, κοινωνικής αναστάτωσης, προτάσεις της, είναι όλο και περισσότεροι καθημερινά αυτοί που αποδέχονται το γεγονός ή αδιαφορούν με επιδεικτικό κυνισμό. Αλλωστε το Brexit και ο Τραμπ έως τώρα δεν προκάλεσαν καταστροφή, σκέφτονται πολλοί απ’ αυτούς.

Οι εκλογικοί υποψήφιοι για την προεδρία θεωρούν δεδομένη τη νίκη της στον πρώτο γύρο και διαγκωνίζονται για το ποιος θα’ ναι αντίπαλος στον δεύτερο γύρο.Σε επίπεδο τακτικής, η στρατηγική των Μελανσόν, Χαμόν, Μακρόν, Φιγιόν είναι ρεαλιστική. Γιατί οι ειδήσεις και οι δημοσκοπήσεις (παρά την αμφισβήτησή τους) επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. 

Προσπαθούν λοιπόν όλοι οι αντι-Λεπέν υποψήφιοι να κερδίσουν από τον πρώτο γύρο την «ωφέλιμη ψήφο» του ψηφοφόρου, παίρνοντας τη θέση του καλύτερου αντιπάλου της προέδρου του κόμματος του Εθνικού Μετώπου. Η προσπάθειά τους είναι να τοποθετηθούν πέρα από δεξιά ή αριστερή ιδεολογία και να ’ναι απλά αντι-Λεπέν. Αυτή η λογική, όμως, παρά το «ωφέλιμο» της λογικής της, κρύβει κάτι αισχρό που βρωμάει και είναι επικίνδυνο. Και αυτό γιατί όλοι οι αντι-Λεπέν υποψήφιοι αλληλοκατηγορούνται ότι παίζει ο ένας ή ο άλλος το παιχνίδι του λεπενικού προγράμματος και τις θέσεις που ανακοινώνει. 

Προσπαθώντας να στηρίξουν τις θέσεις τους στον φόβο διαπιστώνουν ότι δεν λειτουργεί πια αυτό το κόλπο. Και έτσι οδηγούμαστε σε επικίνδυνη κατάσταση γιατί με αυτή την πολιτική τους συμπεριφορά όλο και περισσότερο ενισχύεται η Λεπέν. Μερικοί μάλιστα φτάνουν να πουν ότι η Λεπέν του 25% του πρώτου γύρου, όπως πιθανολογείται, θα φτάσει ως το 40% στον δεύτερο και θα χάσει. 

Αρα, το «σύστημα» θα νικήσει. Μα ως πού θα φτάσει η συστημική βλακεία και συμφεροντολογία; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το επείγον του προβλήματος: και να χάσει το κόμμα του Εθνικού Μετώπου, οι ιδέες του προχώρησαν. Και όλο εγκαθίστανται, και όλο κερδίζουν έδαφος. Πότε θα το καταλάβουν οι ευρωκράτες των παχυλών μισθών για να αλλάξουν τρόπο πολιτικής σκέψης; Πότε θα ’ρθουν κάποιοι πιο ικανοί πολιτικά να τους αντικαταστήσουν επιτέλους;

* Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός