Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

Βιώνοντας το φόβο της ανυπαρξίας και της φθοράς θωρακίστηκαν με ένα ψευδή παντοδύναμο εαυτό που δεν τσαλακώνεται από τα συναισθήματα, δεν αφουγκράζεται τους Άλλους και πράττει με γνώμονα τη δική του ικανοποίηση. Στα μάτια τους οι Άλλοι είναι κατώτερα όντα. Αυτό βέβαια ενισχύεται και από τις θέσεις εξουσίας που οι περισσότεροι καταφέρνουν να αποκτούν. Τους συναντάμε σε όλους τους χώρους, μασκαρεμένους με την πανοπλία της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης και απόλυτης σιγουριάς, της σπουδαίας θέσης που κατέχουν και του χρήματος που ίσως έχουν αποκτήσει. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Ο γιος, η κόρη, ο/η σύζυγος , η ερωμένη κάποιου που απολαμβάνω κάθε φορά που σου κάνω τη ζωή δύσκολη. Είμαι εγώ που νοιώθω σπουδαίος κάθε φορά που κάνω εσένα να νοιώθεις ασήμαντος.

Το βλέπουμε στο ύφος και τη στάση τους κάθε φορά που απευθυνόμαστε σε αυτούς για να λύσουμε έναν από τους γρίφους της σάπιας γραφειοκρατίας που μας βασανίζει. Μας θυμίζει ανθρώπους τύπου Γκρουέζα που καταχράζονται θεσούλες δίπλα σε σπουδαίους πολιτικούς. Το βλέπουμε σε κάποια νοσοκομεία όπου ο ανθρώπινος πόνος ζητά παρηγοριά στην ευγένεια των ανθρώπων που υπηρετούν την υγεία και αντί αυτού εισπράττουμε απαξίωση και αδιαφορία. Η αγένεια (κομμάτι της παντοδυναμίας τους) είναι πλέων αναμενόμενη και δυστυχώς δεν μας ξαφνιάζει αρνητικά. Στην Ελλάδα του 2019 το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” είναι απλά τρόπος ζωής για κάποιους εναντίον των υπολοίπων. Αυτών που πρέπει να τους ανεχτούν, να προσποιηθούν ότι αναγνωρίζουν την ανύπαρκτη αξία τους και να συμπορευτούν με την μανία τους λόγω ανάγκης και φόβου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος αυτοσαμποτάρει την προσωπική του ανέλιξη. Προτιμά τη σχάση ανάμεσα σε αυτό που είναι και αυτό που φαντασιώνεται ότι είναι και αρνείται πεισματικά να σχετιστεί καλύτερα με τον εαυτό του. Η συναισθηματική ξηρασία που τον περιβάλλει ενισχύει ναρκισσιστικές συμπεριφορές και θεμελιώνει τον παντοδύναμο εαυτό του στο κέντρο του κόσμου. Όλοι οι άλλοι είναι ασήμαντα όντα δεύτερης διαλογής.

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν κάνει τη ψυχική τους διαταραχή τρόπο ζωής και όσο καταφέρνουν να απολαμβάνουν μέσω της κατάχρησης της όποιας εξουσίας έχουν, θα συνεχίζουν να κομπάζουν μπροστά μας και να διατηρούν την ίδια στάση. Προκειμένου να απαρνηθεί ο σύγχρονος άνθρωπος την παντοδυναμία του, θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί και να ‘ξαναγεννηθεί’ μέσα σε ένα διαφορετικού τύπου αξιακό σύστημα. Αυτό που αναγνωρίζει, δέχεται και συναισθάνεται τον Άλλο, αναζητά και επιβραβεύει πνευματικές και συναισθηματικές αρετές και απολαμβάνει από τα μικρά επιτεύγματα (ατομικά ή ομαδικά) που αποτελούν εναρκτήρια θέση για μεγαλύτερα. Αυτό απαιτεί κόπο, ξεβόλεμα από την αναπαυτική θέση του παντοδύναμου και αδίστακτου εαυτού και πόνο να αντέξει ο σύγχρονος άνθρωπος το ‘τσαλάκωμα’ της ψευδής εικόνας του.

Είναι σαφώς ασφαλέστερο να παραμείνουν στη στρεβλή θέση που απέκτησαν θυσιάζοντας κομμάτια του πραγματικού τους εαυτού και να θάψουν εικόνες και λόγια αυτών που έχουν υποφέρει από την απάνθρωπη στάση τους.

Ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Εάν ξέρεις πες μου γιατί σίγουρα εγώ δεν ξέρω ποιος είμαι!


Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά
Διδάκτωρ Ψυχολογίας, Νευρογλωσσολόγος