Μικρές νίκες στη μάχη για το αυτονόητο...

Σχεδόν όλοι όσοι ασχολούνται με το θέμα, τείνουν να υποβαθμίζουν στις αναφορές τους τα τμήματα κοινωνικής ισορροπίας (Social) και χρηστής διοίκησης (Governance) για χάρη της προστασίας του περιβάλλοντος (Environmental), ως ένα εγχείρημα πιο φουτουριστικό και, άρα, πιο ελκυστικό.

Η μεταστροφή όμως σε μια φιλοπεριβαλλοντολογική συνείδηση από μόνη της δεν αρκεί, θα είναι στείρα εάν δεν ρυθμίσουμε τις μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, αυτές δηλαδή που καθορίζονται από χρηστή διοίκηση και καθορίζουν την κοινωνική ισορροπία.
Μια τέτοια περίπτωση αντιμετώπισης μικρής «λεπτομέρειας» (ιστορία καθημερινής τρέλας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί στην καθομιλουμένη) είναι και η ακόλουθη:

Η κυρία Τ.Δ. αιτήθηκε από τον τ. ΟΑΕΕ σύνταξη γήρατος την 1η Μαρτίου του 2010. Λόγω των γνωστών παθογενειών του συστήματος απονομής, η σύνταξή της εκδόθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 2019 (ναι, 9 έτη μετά)! Πέντε μήνες μετά την έκδοση της σύνταξης, αντί να πληρωθεί τα αναδρομικά 9 ετών που δικαιούνταν η συνταξιούχος, με νέο έγγραφό του ο ΕΦΚΑ (ως διάδοχος πλέον του τ. ΟΑΕΕ) την ενημέρωνε ότι... είχε επέλθει παραγραφή των αξιώσεών της από το Ταμείο για τις συντάξεις της περιόδου από 1ης Απριλίου 2010 έως 31 Δεκεμβρίου 2013, λόγω παρέλευσης πενταετίας!

Με άλλα λόγια, στη γυναίκα που επί 9 έτη ο Οργανισμός καθυστέρησε να εκδώσει σύνταξη, αποφασίστηκε (αρχικά -ευτυχώς- μόνον) να καταβληθούν αναδρομικά των 5 τελευταίων ετών της αναμονής, σαν να ευθυνόταν η ίδια η δικαιούχος για τα 4 πρώτα χρόνια της καθυστέρησης. Η συνταξιούχος άσκησε ένσταση στην απόφαση, η οποία εξετάστηκε από το αρμόδιο όργανο του ΕΦΚΑ και έγινε δεκτή.

Η δικαίωση αυτής της συνταξιούχου θα ήταν μια ατομική μόνο νίκη, εάν η αρμόδια προϊσταμένη (διευθύντρια της Γ’ Περιφερειακής Διεύθυνσης Μη Μισθωτών Δυτ. Τομέα) δεν επεδείκνυε την ευαισθησία και την επιτελική πρωτοβουλία να αναδείξει το θέμα στη διοικητική ιεραρχία προκειμένου να μετατραπεί η ατομική αυτή νίκη σε νίκη του συνόλου των συνταξιούχων που θα υφίσταντο την ίδια αντιμετώπιση σε ανάλογη περίπτωση.

Με αυτόν τον τρόπο έφτασε το θέμα στο γραφείο μου, όπου, με τη συνδρομή του νομικού μου συμβούλου Δ. Ψυχομάνη, συντάχτηκε και τέθηκε ερώτημα στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους.

Ως απάντηση, εκδόθηκε γνωμοδότηση (υπ’ αριθμ. 23/2021 Στ’ Τμ. ΝΣΚ) την οποία και έκανα αποδεκτή, καθώς με αρτιότητα έλυσε άπαξ και διά παντός το θέμα - και όχι πλέον μόνο για την άτυχη συνταξιούχο, αλλά για το σύνολο των αντίστοιχων περιπτώσεων.

Η ιστορία των αναδρομικών της συνταξιούχου δείχνει πόσο βαθύ και χρονίζον είναι το πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει ο e-ΕΦΚΑ. Από το προφανές, ότι είναι απαράδεκτο να αναμένει ένας πολίτης 9 χρόνια για την έκδοση της σύνταξής του, έως το παράλογο, ότι δεν μπορούμε να θεωρούμε υπόλογο τον πολίτη γι’ αυτήν την καθυστέρηση παραγράφοντάς του μέρος των αναδρομικών, εκτείνεται ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα προβλημάτων. Συμπερασματικά, είναι άσκοπη η όποια προσπάθεια πολιτικής αξιοποίησης της όλης κατάστασης, καθώς η χρονική έκταση της ιστορίας (2010-2019) καταδεικνύει το μάταιο του πολιτικού χρωματισμού του προβλήματος.

Αντίθετα (για να μιλήσουμε και σε όρους ESG), η επίτευξη της εύρυθμης λειτουργίας του e-ΕΦΚΑ είναι ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα για τη διασφάλιση της κοινωνικής ισορροπίας.

Η μικρή αυτή νίκη της σημερινής ιστορίας είναι μία ακόμη νίκη, όπως αυτές που κερδίζονται με τις ενέργειες που γίνονται αυτή την περίοδο για την εξυπηρέτηση του πολίτη: τηλεφωνικό κέντρο, myefka live, αποπληρωμή ληξιπροθέσμων υγείας στους δικαιούχους μετά από 10 και πλέον έτη αναμονής, ψηφιοποίηση αναρίθμητων υπηρεσιών... Ο αγώνας της κοινωνίας μας για την ευδαιμονία προϋποθέτει και επόμενες μικρές ή μεγάλες νίκες στη μάχη για το αυτονόητο.