Εύα Παυλάτου

Το γήρας είναι αναπόφευκτο αλλά δεν έρχεται μόνο, η φθορά της ανθρώπινης σάρκας, η μοναξιά, το περιθώριο, η αδυναμία για τον ηλικιωμένο να εξυπηρετήσει τον εαυτό του ακόμα και σε βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες του, κάνουν την ζωή δύσκολη και βασανιστική.

Στη Δύση της ζωής, οι άνθρωποι που κάποτε μας μεγάλωσαν, μας φρόντισαν, μας βοήθησαν να σταθούμε στα πόδια μας με κάθε τρόπο, έχουν ανάγκη την αγάπη μας και την συμπαράσταση μας αλλά και κατανόηση, πολύ μεγάλη κατανόηση, ειδικά, όταν αρχίζουν να παλεύουν με προβλήματα υγείας και τον εφιάλτη της άνοιας.

Όσο ο ηλικιωμένος έχει την δυνατότητα να εξυπηρετεί τον εαυτό του, τουλάχιστον, σε βασικές ανάγκες της καθημερινότητας, είναι ευτυχής γιατί μπορεί να μένει στο σπίτι του. Τι γίνεται, όμως, όταν το άτομο καθώς τα χρόνια περνούν αδυνατεί να κάνει οτιδήποτε, ακόμα και να φάει μόνο του ή να πλυθεί; Τότε, οι πλησιέστεροι συγγενείς, συνήθως, τα παιδιά του καλούνται, συχνά, χωρίς να το θέλουν αλλά από ανάγκη, να επιλέξουν μεταξύ δύο λύσεων, ή να προσλάβουν μια γυναίκα (εν είδει αποκλειστικής νοσηλεύτριας) για να φροντίζει τον άνθρωπό τους ή να μπει ο ηλικιωμένος σε μια δομή φιλοξενίας. Σχετικά δε με τις δομές φιλοξενίας, έχουμε και εδώ ένα δίλημμα, δημόσια δομή, γηροκομείο; ή ιδιωτική δομή, ιδιωτικό γηροκομείο ή οίκο ευγηρίας, όπως συνηθίζεται να λέγεται.

Όσοι επέλεξαν να προσλάβουν μια γυναίκα για την φροντίδα των ηλικιωμένων της οικογένειάς τους γνωρίζουν καλά τι σημαίνει αυτό. Στην Ελλάδα, συνήθως, Ρωσίδες, Ουκρανές, Γεωργιανές και Βουλγάρες, είναι αυτές που φροντίζουν ηλικιωμένους. Με μισθό που ξεκινά από τα 700 ευρώ για την περιποίηση ενός ατόμου, με δύο ρεπό και την διαβεβαίωση πως θα φέρει μια «φίλη» της να την αντικαθιστά στα ρεπό της - η «φίλη» παίρνει 50 ευρώ την ημέρα - εννοείται πως το φαγητό της είναι έξτρα, καθώς και πολλά άλλα, όπως τα προσωπικά της έξοδα... Μετά τον πρώτο καιρό και αφού ο ηλικιωμένος δένεται με την κυρία που τον φροντίζει, συνήθως, ξεκινούν οι μικροί εκβιασμοί... Άλλη λέει πως δεν βγαίνει οικονομικά γιατί έχει αφήσει μεγάλη οικογένεια πίσω της, που περιμένει από αυτήν για να ζήσει... και άλλη σου λέει ωμά «θέλω αύξηση, κάνε τα 700 ευρώ, χίλια, γιατί θα φύγω, με ζητάνε και αλλού...».

Όλα τα παραπάνω, βέβαια, θα συμβούν, αν η οικογένεια έχει την δυνατότητα να διαθέσει 700 ευρώ και παραπάνω, αλλιώς, το δημόσιο ή δημοτικό γηροκομείο είναι μονόδρομος. Σε περίπτωση, λοιπόν, που η οικογένεια μοιράζεται τα έξοδα για τον μισθό μιας γυναίκας που θα αναλάβει την περιποίηση του ηλικιωμένου, όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι με τις απαιτήσεις αυτής της γυναίκας (υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, αλλά είναι ελάχιστες), τότε η λύση είναι το ιδιωτικό γηροκομείο και γιατί ιδιωτικό; Επειδή νομίζουν οι συγγενείς πως ο δικός τους άνθρωπος θα έχει καλύτερη μεταχείριση σε έναν χώρο όπου πληρώνουν για την φροντίδα του.

Και αν αναρωτηθεί κάποιος, που δεν έτυχε να περάσει από όλα αυτά, «γιατί τα παιδιά δεν φροντίζουν τα ίδια τους γέρους γονείς τους;», απλώς, επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικότερα, αν υπάρχουν και προβλήματα υγείας. Σε αυτή την περίπτωση για τον ηλικιωμένο η καλύτερη φροντίδα είναι από τους ειδικούς, από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές των γηροκομείων. Όμως, τι γίνεται, όταν αυτοί δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους με αποτέλεσμα οι δύσμοιροι γέροι, όχι μόνο να υποσιτίζονται, όχι μόνο να τους χορηγούνται κατασταλτικά φάρμακα, αλλά εν τέλει, να χάνουν και την ζωή τους; Σε αυτή την περίοδο της ζωής που όλοι αντιλαμβάνονται, πλέον, πως ο θάνατος είναι κοντά, ότι η ζωή τελειώνει, το μόνο που μένει είναι η αγάπη και το νοιάξιμο και δεν αξίζει σε κανέναν να πεθαίνει εξευτελιστικά σε ένα ιδιωτικό ή δημόσιο γηροκομείο επειδή κάποιοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους...