Άκρως υπαρξιακό ζήτημα…

Προφανώς, η πρώτη ανάγνωση είναι πως μία χώρα επιτίθεται σε μία άλλη. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Πριν εξηγήσω το γιατί δεν είναι απλά, ας δούμε λίγο την εικόνα προ της εισβολής. Έχουμε μία χώρα, την Ουκρανία, η οποία μετά το 2019 έχει μία νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία επιλέχθηκε δημοκρατικά από τον ουκρανικό λαό.

Από την άλλη, έχουμε μία χώρα, τη Ρωσία, η οποία διοικείται από έναν ιδιότυπο τύπου μονάρχη, αρχικά ως πρωθυπουργός, μετέπειτα πρόεδρος, ξανά πρωθυπουργός και πάλι πρόεδρος. Η Ουκρανία επέλεξε έναν ηγέτη που δεν έκρυψε τη φιλοδυτική του στάση (ένταξη σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε.) προεκλογικά. Λόγω της αντιπροσωπευτικότητας της Δημοκρατίας, να τονίσω πως ο λαός της το επέλεξε.

Επίσης, ένα ακόμα στοιχείο, δηλωτικό της θέλησης του ουκρανικού λαού, είναι οι σφυγμομετρήσεις υπέρ της ένταξης στο ΝΑΤΟ που είχαν αρχίσει να ξεπερνούν το 65%. Ο πρόεδρος Πούτιν, μη θέλοντας να υπάρχει μια χώρα δίπλα του στην οποία δεν θα ασκεί επιρροή μέσω ετεροκαθοριζόμενων, από τον ίδιο, ηγετών και η οποία θα εξελίσσεται στα δυτικά πρότυπα της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ευημερίας και της ανάπτυξης των λαών, θέλησε να παρέμβει με βίαιο τρόπο.

Άλλωστε, στη διχοτομημένη Γερμανία έχει ζήσει από κοντά το γεγονός πως οι πολίτες επιλέγουν τον ελεύθερο κόσμο. Άρα, ουσιαστικά, μιλάμε για μία μάχη στον ευρύτερο και διαχρονικό πόλεμο της ανθρωπότητας υπέρ της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευημερίας.

Θέλησα να καταγράψω τον συγκεκριμένο συλλογισμό για να γίνει αντιληπτό πως ο πόλεμος που ξεκίνησε η Ρωσία εισβάλλοντας στην Ουκρανία παίρνει ξεκάθαρη υπαρξιακή υπόσταση. Το δίλημμα σαφές: ή με τη δημοκρατία και την ελευθερία ή με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Ο λόγος που η Δύση αντέδρασε, ευτυχώς, τόσο δραστικά και άμεσα είναι πως έγινε αντιληπτό ότι δεν πρέπει να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για τον αναθεωρητισμό. Και ακριβώς αυτό πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε. Να κρατάμε όσο πιο σφιχτά δεμένο τον κόμπο του ασκού, αναλογιζόμενοι τα δεινά που έχει υποστεί η ανθρωπότητα από τον αναθεωρητισμό.

Ωστόσο, νιώθω ότι υπάρχει μια φοβία σε ένα μέρος της κοινωνίας σχετικά με το αν η στάση που κράτησε η χώρα μας είναι η σωστή. Ο φόβος, ουσιαστικά, έγκειται στο να μη χάσουμε μετέπειτα τα μέχρι σήμερα δεδομένα που μας προσφέρει ο δυτικός τρόπος ζωής.

To βρίσκω απόλυτα λογικό, αν αναλογιστούμε πως εμείς, οι νεότερες γενιές, δε ζήσαμε ποτέ πόλεμο και έννοιες, όπως δημοκρατία, ελευθερία και αυτοδιάθεση θεωρούνται δεδομένες.

Ίσως σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο η ουδετερότητα να ήταν η σωστή επιλογή. Δεν ζούμε σε έναν τέτοιο όμως. Άρα, η σωστή απόφαση είναι να μετατρέψουμε τον φόβο σε δύναμη και όχι σε ανοχή. Μόνο υπερασπιζόμενοι την ύπαρξη και τις επιλογές μας μπορούμε να τις διατηρήσουμε.

Δυστυχώς, φαίνεται πως οι μέρες που έρχονται θα είναι δύσκολες και πρέπει να μας βρουν όλους ενωμένους, προετοιμασμένους και ορθά πληροφορημένους. Ίσως αύριο να χρειαστεί ο καθένας από εμάς να τοποθετηθεί απέναντι στην Ιστορία. Ζητώ να έχουμε ήδη αναλογιστεί τι είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε για να παραμείνουμε στη σωστή πλευρά της.

Λιάκος Ευάγγελος
Βουλευτής Β’ Δυτικής Αττικής