Φοίβη Παρασκευά

Χάθηκαν ζωές για το τίποτα και ολόκληρη η Ελλάδα και όχι μόνο θρηνεί τα δεκάδες θύματα από χθες. Πως θα αντικρύσουμε τα βλέμματα εκείνων που έχασαν τους δικούς τους, νέα παιδιά και φοιτητές που διάλεξαν να ταξιδέψουν με το θανάσιμο τρένο και να γίνουν κάρβουνο και στάχτη…

Ποιος θα ζητήσει συγχώρεση και θα απαλύνει τις ψυχές των ζώντων χωρίς ενοχές για το μοιραίο συμβάν? Θα πρέπει να αποδοθούν όχι μόνον οι ευθύνες αλλά και τα λάθη που έγιναν…Τέλος πάντων ποιοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που πήραν στον λαιμό τους νέα παιδιά καταστρέφοντας τις οικογένειές τους μια για πάντα…(…)

Η ανεπάρκεια και η ανευθυνότητα νίκησαν κάθε ελπίδα, κάθε ευκαιρία κάθε προορισμό. Μην πάμε όμως και μακριά!..

Η καθημερινότητα έχει τα τελευταία χρόνια γίνει πεδίο μάχης κανονικό με την απέραντη έλλειψη υπευθυνότητας και σεβασμού στον συνάνθρωπο που απλά τολμά να οδηγήσει το αυτοκίνητό του ακόμα και σε μικρές διαδρομές. Πόσα ατυχήματα συμβαίνουν στους δρόμους καθημερινά και πόσο κινδυνεύει ο έλληνας πολίτης που όχι μόνον δεν βρίσκει το δίκιο του αλλά αισθάνεται μία καθημερινή απειλή οδηγώντας το όχημά του. Το συμπέρασμα είναι το εξής : οι οδηγοί δεν θέλουν απλά να σε εξοντώσουν να σε λιώσουν, να μην υπάρχεις αλλά επιταχύνουν κιόλας στον αθάνατο βωμό της φιγούρας και της επίδειξης με κάθε τρόπο. Η ταχύτητα μειώνει της αποστάσεις αλλά έχει και ‘παράπλευρες απώλειες’.

Πρέπει να παρθούν μέτρα και να τιμωρηθούν αναλόγως οι υπεύθυνοι του φοβερού αυτού δυστυχήματος που συγκλόνισε όλον τον κόσμο.
Ο θρίαμβος της καθημερινής αδιαφορίας είναι μέσα στον γεννητικό μας κώδικα και παρασύρει στο πέρασμά του κάθε άνθρωπο ή κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται άνθρωπος.

Σίγουρα θέμα παιδείας και εκπαίδευσης γενικότερα αντανακλά τα μηνύματα που έχει πάρει κανείς από το σπίτι του, την οικογένειά του, το περιβάλλον.
Σήμερα ντρεπόμαστε. Στέκουμε σαν στήλη άλατος μπροστά σε αυτό που ονομάζουμε Ελλάδα σε αυτό που είμαστε ως `Ελληνες.

Οι πολιτικοί ενώπιον των εκλογών τάχα θα ενδιαφερθούν αλλά και πάλι αυτό θα είναι πρόσκαιρο και προσωρινό αφού ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα και η νίκη των εκλογών γλυκιά.

Θα παίξουμε και πάλι την κολοκυθιά : δεν φταίω εγώ, φταίει ο άλλος ή ο τρίτος ή εκείνος που έδωσε την εντολή.

Και όλα αυτά σε μία χώρα που όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Τι θα πει κανείς στους γονείς αυτών των παιδιών που αποφάσισαν να ταξιδέψουν σε αυτήν την θανάσιμη διαδρομή? Πως θα μπορούσε δυνητικά να είναι το παιδί τους? Πως κάποιος ή κάποιοι έφταιξαν γιατί το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η θέση τους, η προμήθεια και το πορτοφόλι τους?

Κάτι μάθαμε κι εμείς όλα αυτά τα χρόνια. Εμείς οι άλλοι, που μάθαμε να βάζουμε τον διπλανό μας πάνω από τον εαυτό μας, - θα πει κάποιος.

Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και δεν αλλάζει καταστάσεις. Ο αναβρασμός διάχυτος στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης φαντάζει σαν ένας πένθιμος απόηχος ενός ονείρου που χάθηκε στη μέση, όπως το τρένο.

Στο τρίτο πρόγραμμά του ραδιοφώνου, το γνωστό Ρέκβιεμ του Μότσαρτ εκφράζει με την δύναμη των φωνών της χορωδίας το ανθρώπινο δράμα, την οργή του Θεού, τον αβάσταχτο πόνο, το μεγάλο γιατί.

Και μη χειρότερα. Πουθενά μέτρο, πουθενά σύνεση. Σε αυτό το θολό τοπίο θα πρέπει να φανεί το φταίξιμο, η ευθύνη, το ποιος έδωσε την εντολή για το μοιραίο συμβάν. Η εικόνα ξεπερνά το πιο περίπλοκο θρίλερ. Μετά τον σεισμό στην Τουρκία, τώρα αυτό. Δεν είναι τυχαίο που κάποιοι μιλούν για συντέλεια. Σαν κάποιος να θέλει να μας δώσει ένα μήνυμα. Που πάμε, πώς είμαστε, τι κάνουμε.

Η ατιμωρησία είναι όμως η μόνη υπεύθυνη. Στέκεται γυμνή περιστοιχισμένη μέσα ένα δημοκρατικό πλέγμα που δεν έχει αρχή, μέση και τέλος. Μόνο αποτέλεσμα, ποιος καλύπτει ποιον.

Η ντροπή όλο και μεγαλώνει. Κι αν δεν ντρέπονται οι υπεύθυνοι, ντρέπεται ολόκληρη η χώρα για την έλλειψη σοβαρής διαχείρισης σε αυτό το μοιραίο ταξίδι που στοίχησε τις ζωές νέων παιδιών και που στο οποίο θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας από εμάς.
Και μη χειρότερα, αν και δεν γίνεται χειρότερα!