Η επανάληψη της γνωστής διαδρομής: από τις ληστείες των ασφαλιστικών ταμείων στις περικοπές των συντάξεων

Δεν είναι πια ανεξήγητο φαινόμενο ή αναγκαίο κακό της οικονομικής κρίσης. Είναι αναπόφευκτο, απόλυτα προβλέψιμο, υπερβολικά βέβαιο: οι Eλληνες πολιτικοί όταν κάνουν οικονομίες, το πρώτο που σκέφτονται είναι η περικοπή των συντάξεων. Το πραγματοποίησαν τέσσερις φορές με επιτυχία από τον Μάιο του 2010 μέχρι σήμερα, γιατί όχι και μια πέμπτη; Η αγάπη τους για τις εύκολες λύσεις και η ροπή τους σε αποφάσεις που δεν θα δημιουργήσουν και πολλές αντιδράσεις χαρακτηρίζει το είδος τους. Σε άλλες εποχές οι ενέργειες αυτές και η σχετική νοοτροπία θα χαρακτηρίζονταν αβίαστα σαν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα ανανδρίας! Αλλά το είδος δεν έχει τέτοιες αρχές!

Θησαύρισαν τα ασφαλιστικά ταμεία με τη συσσώρευση των εισφορών από εργαζομένους και εργοδότες για τα αποθεματικά τους, όμως το κράτος με σχετικό νόμο -πάντα το «νόμιμον»- επέβαλε τη φύλαξή τους από την Τράπεζα της Ελλάδος με επιτόκιο συμβολικό σε σχέση με τις αποδόσεις της αγοράς. Η εκτελεστική εξουσία χρησιμοποίησε τα ασφαλιστικά ταμεία και κυριολεκτικά με τις αποφάσεις της τα λήστεψε. Θυμηθείτε τις υποχρεωτικές καταθέσεις σε μικρή ιδιωτική τράπεζα, τις αγορές των δομημένων, τις επενδύσεις σε μετοχές όταν ήθελαν να ανέβει το Χρηματιστήριο, τους διορισμούς με βάση πελατειακές σχέσεις, τις σπατάλες για να ικανοποιηθούν οι δικοί τους άνθρωποι, τις ενοποιήσεις, δηλαδή τις αφαιμάξεις καθετί υγιούς, τις χαριστικές συντάξεις, την κάθε μορφή επιβάρυνσης για κοινωνικούς σκοπούς, ουσία πολιτικούς! Και το αποκορύφωμα: το «κούρεμα» των ομολόγων που αγόρασαν υποχρεωτικά με αποφάσεις των διοικήσεων που διόρισε το κράτος!

Αν οι ληστρικές επιδρομές στις περιουσίες των ασφαλιστικών ταμείων δεν είχαν πραγματοποιηθεί, όπως συμβαίνει σε άλλα κράτη, τότε να είστε βέβαιοι ότι οι περισσότεροι οργανισμοί θα διέθεταν τέτοια αποθεματικά που δεν θα υπήρχε θέμα μειώσεων. Ομως το σπάταλο κράτος πάνω απ’ όλα! Αμετανόητο όπως πάντα! Δεν αναγνωρίζει ότι οι σπατάλες του φταίνε για όλα!

Οι άρχοντες δεν μετάνιωσαν για τα λάθη τους και αντί να περικόψουν μέχρι εξαφάνισης τις συντάξεις και παροχές των φίλων τους, του συναφιού τους, της πολιτικής πελατείας, όπως και κάθε προνόμιο που ευλόγησαν στο παρελθόν για λόγους «κοινωνικής δικαιοσύνης», όπως ονομάζονται οι πολιτικές σκοπιμότητες, κάνουν κάτι πιο εύκολο και πιο εντυπωσιακό: κόβουν τις συντάξεις όσων εργάστηκαν 35-40 χρόνια ή πλήρωναν την ανώτατη κλάση και άρα δικαιούνται ποσό υψηλότερο από τη μέση σύνταξη. Και τα αντίστοιχα υψηλά ασφάλιστρα; Ασφαλώς και δεν επιστρέφονται. Ο απόλυτος λαϊκισμός, η πιο αισχρή μορφή φασισμού, βρίσκει και τα επόμενα θύματα: τους «διπλοσυνταξιούχους», οι οποίοι θα διωχτούν χωρίς να τους επιστραφούν τα διπλά πανάκριβα ασφάλιστρα που διαχρονικά πλήρωναν -και μάλιστα υποχρεωτικά- στο «δεύτερο» Ταμείο τους. Ας υπάρχουν στη θεωρία οι συνταγματικές αρχές της προστατευμένης εμπιστοσύνης και της αναλογικότητας.

Ισοπεδωτική πολιτική: η πλήρης κατάργηση της αρχής της ανταποδοτικότητας. Ούτε λόγος για τις χαριστικές συντάξεις, τις παροχές χωρίς ασφάλιστρα σε πολιτικούς φίλους ή τις συντάξεις των πολιτικών με ελάχιστη προϋπηρεσία.

Χρήσιμο είναι να διαβάσουν μερικές σκέψεις απλών ανθρώπων:
Σκέψη 1η του λογικού: «Οι συντάξεις δεν είναι δαπάνες - και μάλιστα μη παραγωγικές, όπως τα πολυτελή και υπέρογκα έξοδα των υπουργείων σας και του Κοινοβουλίου σας. Είναι τμηματική επιστροφή των ασφαλίστρων που διαχρονικά κατέβαλλαν εργαζόμενοι και εργοδότες σύμφωνα με συγκεκριμένες νομοθεσίες που οι προκάτοχοί σας και εσείς οι ίδιοι ψηφίσατε».

Σκέψη 2η του θυμωμένου: «Υστερα από τόσες μειώσεις, γιατί κουράζεστε; Κόψτε μας ολόκληρη τη σύνταξη και επιστρέψτε μας τις εισφορές μας τόσων ετών. Αφού δεν μπορείτε να διαχειριστείτε το ασφαλιστικό σύστημα με τόσα δισεκατομμύρια εισπράξεις, καταργήστε την υποχρεωτική κράτηση της ασφάλισης και αφήστε τον κάθε εργαζόμενο να αποταμιεύσει όσες εισφορές -και όταν- επιθυμεί. Να είστε βέβαιοι ότι ο κάθε καταθέτης θα χορηγήσει μεγαλύτερη σύνταξη στον εαυτό του και χωρίς περικοπές».

Σκέψη 3η του ευαίσθητου: «Κατ’ αρχάς οφείλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη για το ότι συνεχίζω να είμαι στη ζωή και να παραβιάζω τις προβλέψεις σας για το “προσδόκιμο”. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η σύνταξή μου προερχόταν από τις δικές μου εισφορές και των εργοδοτών μου και ίσως από τις εισφορές των συναδέλφων μου. Υστερα από τέσσερις περικοπές της σύνταξής μου μαθαίνω ότι οι πολιτικοί μας βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ετοιμάζονται για πέμπτη, γεγονός που μου δημιουργεί σύμπλεγμα ενοχής. Σκέφτηκα λοιπόν να υποβάλω την εξής πρόταση στην κυβέρνηση: παραιτούμαι σε ολόκληρο από τη σύνταξή μου αν μου επιστρέψετε τις εισφορές μου μαζί με τις εργοδοτικές έστω και άτοκα. Ετσι θα παραμείνουμε φίλοι και δεν θα σας στεναχωρώ με την παρουσία μου, ούτε θα σας αποκαλώ ληστές».
 
Σκέψη 4η του προβληματισμένου: «Μήπως οι κύριοι πολιτικοί νομίζουν ότι οι συντάξεις είναι δαπάνη του κράτους άσχετη με τις εισφορές και τις κρατήσεις; Μήπως δεν κατάλαβαν ή δεν ενημερώθηκαν ότι απλώς μας επιστρέφουν μέσω της σύνταξης τις κρατήσεις μας, τις εισφορές μας, τις πληρωμές όλων μας; Μήπως νομίζουν ότι οι καταβολές προς τα ασφαλιστικά ταμεία είναι φόροι που είχαν το δικαίωμα να διαχειριστούν και σαν ικανοί ταμίες που είναι τα σχετικά κονδύλια τα διέθεσαν αλλού, σε πιο παραγωγικές δαπάνες»;

Σκέψη 5η του κυνικού: «Οι ασφαλιστικές εισφορές είναι φόροι και μόνο. Δεν αφορούν συγκεκριμένους εργαζομένους, αλλά το σύνολο, όπως ο φόρος εισοδήματος. Αρα οι κυβερνήσεις μπορούν να χορηγούν όσες συντάξεις επιθυμούν, σε ό,τι ύψος επιθυμούν. Ο,τι και να δώσουμε στους συνταξιούχους πολλά τους είναι, χάρη τους κάνουμε. Η αχαριστία τους δεν τους επιτρέπει να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στους άρχοντες της εξουσίας που φροντίζουν για το καλό όλων μας».

Μοναδική ελπίδα: η επόμενη περικοπή να καθυστερήσει μερικούς μήνες. Εξάλλου πρέπει να αφήσουν να κυλήσει ο απαραίτητος χρόνος που απαιτείται για την προσαρμογή.