Καλοκαιρινές δηλώσεις και αλχημείες σε ασκήσεις πρακτικής αριθμητικής

Πόσο αξιοθαύμαστοι πολιτικοί λόγοι! Τι υπέροχες εκφράσεις και διατυπώσεις που διαμορφώνουν όπως επιθυμούν απλά και ευκολοκατανόητα πράγματα! Τι θαυμαστά μαργαριτάρια που ωραιοποιούν και πλάθουν με διαφορετικό τρόπο την πραγματικότητα! Τι καταπληκτικό θέατρο! Ας θαυμάσουμε δύο πρόσφατα κατορθώματα της ελληνικής πολιτικής σκέψης και λογοτεχνίας:

Κατόρθωμα πρώτο: έπειτα από πολλούς και δύσκολους αγώνες με τους εκπροσώπους της τρόικας, οι εκπρόσωποι του υπουργείου Οικονομικών κατόρθωσαν τις δόσεις για την καταβολή του φόρου εισοδήματος φυσικών προσώπων να τις αυξήσουν από τρεις σε επτά. Ναι μεν δεν κατάφεραν να τις τριπλασιάσουν, αν και το προσπάθησαν, αλλά έπειτα από άνισο αγώνα με τους κακούς δυνάστες πέτυχαν τον υπερδιπλασιασμό τους, γεγονός που δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε από τους αχάριστους φορολογούμενους. Απέκρυψαν βέβαια τις ασήμαντες λεπτομέρειες: η πρώτη αφορά ότι φέτος, συγκεκριμένα το λεγόμενο οικονομικό έτος 2012, στο ίδιο εκκαθαριστικό συμπεριλαμβάνονται τόσο ο φόρος εισοδήματος όσο και η εισφορά αλληλεγγύης και το τέλος επιτηδεύματος.

Η δεύτερη ότι, εφόσον οι περισσότερες φορολογικές δηλώσεις υποβλήθηκαν ηλεκτρονικά, είναι πανεύκολο στις υπηρεσίες να εκδώσουν ταχύτερα τα εκκαθαριστικά σημειώματα. Η απόλυτη απαλλαγή των δημοσίων υπαλλήλων και η υπερφόρτωση του κάθε φορολογούμενου με όλες τις εργασίες! Και η τρίτη και σημαντικότερη λεπτομέρεια είναι ότι οι τρεις δόσεις ήταν διμηνιαίες, ενώ οι νεότερες επταμηνιαίες. Η λογική του «έξι επί δύο ίσον επτά»! Ασε που εισερχόμαστε στο επόμενο οικονομικό έτος και χάνουμε τον λογαριασμό! Στην ουσία πολύ κακό για το τίποτα. Τόσος αγώνας, τόσες αναφορές για έναν μήνα. Και στη συνέχεια νέες σκέψεις, νεότεροι λογαριασμοί για καταργήσεις εκπτώσεων, με συνέπεια την έμμεση αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης.

Πάντως, σας ευχαριστούμε πολύ. Αρκεί η προσπάθεια, αρκεί ότι σε κάτι θα νομοθετήσουμε εμείς οι ίδιοι, δηλαδή οι εκπρόσωποι που εκλέξαμε. Καλή η ψευδαίσθηση ότι θα διαψεύσουμε το κατά συρροή επαναλαμβανόμενο «τι νόμους πια θα κάμουν οι συγκλητικοί; Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν»! Συζητήσεις, υπολογισμοί και συμφωνίες που θυμίζουν οικονομική συναλλαγή ανάμεσα στον Καραγκιόζη και στον καλοκάγαθο Χατζιαβάτη. Η τέχνη του πολιτικού ξεπερνά κάθε φαντασία του θεάτρου Σκιών.

Κατόρθωμα δεύτερο: η περικοπή των συντάξεων δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στις υψηλές. Θα ήταν άδικο και άνιση μεταχείριση. Πρέπει να επεκταθεί και στις χαμηλότερες για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης. Κανείς χωρίς περικοπές, κανείς να μην αισθάνεται ότι τον περιφρονήσαμε και τον εξαναγκάσαμε να μη συμμετέχει στην εθνική σωτηρία! Εξάλλου οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι πολύ περισσότεροι. Δεν βγαίνουν οι πολλαπλασιασμοί ούτε οι προσθέσεις από την ανάποδη.

Και μεγάλο μαθηματικό επιχείρημα: «Δεν μπορεί σε μια χώρα να υπάρχουν μισθοί 568 ευρώ και συντάξεις 1.400 ευρώ»! Τι φοβερή σύγκριση και πόσο εντυπωσιαστική. Η ύβρις σε όλο της το μεγαλείο. Με μόνιμες συνοδούς την αναίδεια και τη θρασύτητα! Καταπληκτικό επιχείρημα σαν να πρόκειται για μια νέα εθνική συλλογική σύμβαση εργασίας. Βρισιές αντί ευχαριστίες στην αστείρευτη πηγή χρηματοδότησης για κάθε δημοσιονομικό έλλειμμα. Οι συντάξεις πρέπει να είναι μικρότερες από τους βασικούς μισθούς των νεοπροσλαμβανόμενων. Η λογική ότι ανάμεσα σε δύο αριθμούς, έστω και άσχετους, προτιμότερος είναι ο εκάστοτε μικρότερος - όταν πρόκειται για τους άλλους βέβαια. Το επόμενο βήμα θα είναι «δεν μπορεί στην ίδια χώρα να υπάρχουν συντάξεις των 360 ευρώ τον μήνα και μισθοί 568 ευρώ, άρα να περιοριστούν οι μισθοί».

Υπάρχει βέβαια μια «ασήμαντη» λεπτομέρεια, που δεν βλέπει το φως της δημοσιότητας, με δεδομένο ότι η κακογουστιά και η έλλειψη κάθε κανόνα αισθητικής χαρακτηρίζει τα αποχαυνωμένα ΜΜΕ: το γεγονός ότι τα ασφάλιστρα για να υπολογιστεί η μεγαλύτερη από τον βασικό μισθό σύνταξη είχαν υπολογιστεί για πολλά χρόνια σε υψηλότερο καταβαλλόμενο μισθό και κόστισαν πανάκριβα στον συνταξιούχο πρώην εργαζόμενο και στους εργοδότες του. Πονηρό, αλλά μικρόψυχο το κολπάκι να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα. «Καταλογίστε τα ασφάλιστρα με πλαφόν τον νεότερο βασικό μισθό και δώστε συντάξεις μικρότερες από αυτόν! Κανείς δεν θα ’χει παράπονο». Υποκρύπτουν και ένα ακόμη ψυχολογικό εκβιασμό αυτά τα μαθηματικά του θεατρινισμού που δεν λέει να κατανοήσει ότι έφτασε το τέλος της νεοελληνικής πολιτικής κουτοπονηριάς: «Δεν ντρέπεστε, συνταξιούχοι, χωρίς ανάγκες να εισπράττετε περισσότερα από τους εργαζόμενους νέους; Πρέπει να περιοριστείτε στο ελάχιστο»!

Ετσι θα βρεθούν όσα δισ. χρειάζονται. Ας είναι ευλογημένες οι καταβολές τόσων χρόνων! Και οι συγκλητικοί δεν χρειάζεται να κουραστούν. Δεν νομοθέτησαν αυτοί, δεν ασχολήθηκαν με τα προνόμιά τους, ούτε καν με τον αριθμό τους. Δεν περιόρισαν τίποτε δικό τους, δεν έχασαν τους τίτλους τους. Δεν νομοθετούν, αλλά και δεν καταργούνται. Απλώς υπάρχουν και λανσάρουν έντεχνα στον λαό τις αποφάσεις των βαρβάρων. Αλλαξαν απλά αντικείμενο εργασίας: αντί να διοικούν, δεν το ήξεραν άλλωστε, αφού δεν τα κατάφερναν τόσα χρόνια, περιορίστηκαν στο δυσάρεστο έργο να προσπαθούν να λανσάρουν τις αποφάσεις άλλων με επικοινωνιακό τρόπο για να γίνουν πιο εύκολα πραγματοποιήσιμες. Από συγκλητικοί έγιναν παραγωγοί δηλώσεων και διαφωτιστές για τη γνώση και το καλό του λαού. Ολες οι ατάκες είναι αναμενόμενες όταν αναζητούν με αγωνία λόγο ύπαρξης!