Η νεοελληνική μετάβαση μιας παραβατικότητας σε ιδιότητα

Ατελείωτες συζητήσεις, αναλύσεις από πολιτικολογούντες, δημοσιογράφους, κριτικούς, σχολιαστές, οικονομολογούντες στηρίζονται σε αυτό το μοναδικό επιχείρημα: τι λέγατε χθες, τι κάνετε και τι λέτε σήμερα. Ας είναι καλά. Ετσι υπάρχει άφθονη δωρεάν πρώτη ύλη για τις χιουμοριστικές εκπομπές της τηλεόρασης, για το θέατρο, τις επιθεωρήσεις, αλλά και τις συζητήσεις στις ταβέρνες και τα καφενεία. Η σοβαρότητα έχει το μειονέκτημα της μονοτονίας. Από την άλλη, ας είναι καλά και οι ηθοποιοί με το πηγαίο ταλέντο και την εναλλασσόμενη ποικιλία τους.

Από άποψη διασκέδασης του κοινού, με διάφορες ατάκες και ηχογραφήσεις από ομιλίες του παρελθόντος λειτουργούν όλα τέλεια. Αναρωτήθηκε άραγε κανείς αν αυτός ο τρόπος επικοινωνιακού πολέμου είναι αποτελεσματικός; Πώς να έχει αποτέλεσμα όταν τους αφορά όλους! Πώς είναι δυνατόν να εκλαμβάνεται ως σοβαρό επιχείρημα όταν είναι τόσο πολύ διαδεδομένο! Η γενικότητά του το καθιστά φυσικό φαινόμενο! Οσο για τις αντιδράσεις των ψηφοφόρων, διαβάστε και θαυμάστε:

■ «Το ψέμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πολιτική».

■ «Ολοι ψεύτες είναι, απλά οι τελευταίοι το παράκαναν, μικρό το παράπτωμα».

 ■ «Τι να κάνουμε, αυτά έχει ο ανταγωνισμός, ευγενής άμιλλα ψευδολογίας».

■ «Καλά έκαναν και μας κορόιδεψαν όλους - και σένα και μένα μαζί! Πώς αλλιώς θα νικάγαμε στις εκλογές».

■ «Μπράβο του, είναι μάγκας και τους ανακάτεψε, σημασία έχει η νίκη της δημοκρατίας και του λαού».

Τουτέστιν ο απόλυτος μιθριδατισμός! Εχετε την εντύπωση ότι αν η πλειονότητα του ελληνικού λαού θεωρούσε την πολιτική απάτη βαρύτατο ατόπημα, διάφοροι λαϊκιστές δημαγωγοί θα κέρδιζαν κατά συρροή τις εκλογές; Αυτό είναι το λάθος της μειοψηφίας των σκεπτόμενων. Και απορούν κιόλας, τρομάρα τους! Ανθρωποι που δεν συγχωρούν το παραμικρό ψεματάκι στους συγγενείς, στους φίλους, στους συναδέλφους τους και σε κάθε αγαπημένο τους πρόσωπο, είναι πρόθυμοι όχι μόνο να συγχωρήσουν, αλλά να μην προβληματιστούν καν για τα χονδροειδή και κατά συρροή σχετικά ατοπήματα-ασυνέπειες όταν προέρχονται από τους σκαπανείς της πολιτικής.

Αυτοί έχουν το δικαίωμα της παραβατικότητας, εμείς οι κοινοί θνητοί όχι. Αυτοί είναι υπεράνω ηθών, δεν είναι ανήθικοι, είναι αήθικοι! Αρα δεν έχουν καμία ενοχή. Δεν παραβιάζουν τίποτε, είναι στη φύση τους. Ο απόλυτος αυτός «εμβολιασμός» του λαού έχει γίνει αντιληπτός από τους πολιτικούς. «Αλλα γεγονότα, κυρίως δημοσιότητας, αυξομειώνουν την εκλογική μας πελατεία, οι κατά συρροή αντιφατικότητες ποτέ. Το πολύ-πολύ να επηρεάσουν αρνητικά αυτούς που ούτως ή άλλως δεν μας είχαν σε καμία εκτίμηση, άρα δεν τους υπολογίζουμε». Στο κάτω-κάτω της γραφής ας θυμηθούμε τι είπε ο Καραγκιόζης στον Χατζηαβάτη και τον Μπαρμπαγιώργο: «Πάντα γνωρίζατε ότι είμαι απατεώνας και όσα λέω δεν έχουν καμία αξία. Είναι δυνατόν να διαμαρτύρεστε τώρα; Σας είπα όσα θέλατε να ακούσετε, πρέπει να με ευχαριστείτε γι’ αυτό, μην είστε αχάριστοι».

Διαφορετικά, αν δηλαδή έβλεπαν ότι οι αντιφατικότητες, η ασυνέπεια και τα ωμά ψέματα είχαν από μόνα τους σοβαρή επίπτωση στα ποσοστά τους, έχετε την εντύπωση ότι θα τα επαναλάμβαναν τόσο συχνά και «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ»; «Οι ψηφοφόροι διασκεδάζουν με εμάς, έχουν πάθει ανοσία, ας τους χαρίσουμε τουλάχιστον λίγη διασκέδαση». Η τόση επικοινωνιακή επίθεση κατά της ασυνέπειας των πολιτικών, μεγαλύτερη από τις οικονομικές απάτες, τη διαφθορά, τα επικίνδυνα παιχνιδάκια, τα κόστη της αλλοπρόσαλλης πολιτικής «μη κατεύθυνσης», κατέστησε το ψεύδος φυσικό φαινόμενο. Πήρε μεγάλη προαγωγή: από παραβατικότητα έγινε ιδιότητα, ταλέντο, δύναμη! «Κατηγορείς ποτέ ένα τετράποδο γιατί περπατάει με τα τέσσερα; Το ίδιο ίσως και περισσότερο ανόητο είναι να κατηγορήσεις έναν πολιτικό γιατί ταυτίζεται με το ψεύδος! Είναι η φυσική του ιδιότητα». Αυτό ειπώθηκε μεταξύ φίλων πίνοντας κρασί σε λαϊκή ταβέρνα.

Το λάθος μας είναι ότι διαλέγουμε πολιτικούς κρίνοντάς τους από έναν τομέα όπου είναι πρωταθλητές, κάτι που εμάς τους ψηφοφόρους έπρεπε να μας ενδιαφέρει λιγότερο: τον προφορικό λόγο, την ευφράδεια, την ικανότητα του ετοιμόλογου, την άριστη τεχνική να κάνει το άσπρο μαύρο και τανάπαλιν, εν ολίγοις το πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα. Χρυσό μετάλλιο μακιαβελικής τακτικής μετά από πολυετή εξάσκηση! Πρέπει να τους κρίνουμε μόνο από τις πράξεις και την αποτελεσματικότητά τους. Μόνο τότε παίζουν εκτός έδρας και δυσκολεύονται ή αποτυγχάνουν. Διαφορετικά είναι σίγουροι νικητές!

Ολη αυτή η φλυαρία δεν θα χρειαζόταν αν διαβάζαμε μόνο ένα απόσπασμα από το αριστούργημα του Κ.Π. Καβάφη «Οι εχθροί» που μας «φωτογραφίζει»:
«Οσα ημείς επαραστήσαμεν ωραία και σωστά
θα τ’ αποδείξουν οι εχθροί ανόητα και περιττά
τα ίδια ξαναλέγωντας αλλοιώς (χωρίς μεγάλον κόπο).
Καθώς κ’ εμείς τα λόγια τα παληά είπαμε μ’ άλλον τρόπο».