Προσχήματα ευρύτερης αποδοχής

Υπάρχει μια θεμελιώδης στρέβλωση της δημοκρατίας, η οποία γεννά και την πολιτική αντίφαση που ζούμε το τελευταίο διάστημα.

Υπό κανονικές συνθήκες, μια κυβέρνηση εκφράζει την κοινωνία (όσο την εκφράζει) και προωθεί τις ανάλογες πολιτικές. Η ρητορική της κυβέρνησης «ευρύτερης αποδοχής» ακούγεται καλά διότι υπονοείται ότι θα είναι «σοφότερη» και αποτελεσματικότερη, καθώς θα εκφράζει συνολικότερες κοινωνικές δυνάμεις. Θα είναι, υποτίθεται, η πολιτική συνισταμένη όλης της κοινωνίας. Είναι, όμως, έτσι;

Στην πραγματικότητα, το ιερατείο των Βρυξελλών αλλά και οι ισχυρές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν ξεκαθαρίσει ότι περιθώρια για αλλαγή πολιτικής δεν υπάρχουν. Το γεγονός ότι η πολιτική αυτή δεν αποδίδει και καταστρέφει τη χώρα δεν έχει σημασία γι’ αυτούς. Το «πακέτο» είναι δεδομένο και δεν γίνονται υποχωρήσεις. «Αν θέλετε ευρώ, πρέπει να πονέσετε», λένε.

Επομένως, οι εταίροι μας απαιτούν τις πολιτικές συναινέσεις για τον αντίστροφο λόγο: για να δικαιολογηθεί η σκληρή πολιτική στην Ελλάδα με το πρόσχημα της ευρύτερης συμφωνίας. Και αντί να ψηφίζονται τα μέτρα από βουλευτές ενός μόνο κόμματος, οι οποίοι διαφωνούν αλλά έχουν το πιστόλι της πτώχευσης στον κρόταφο, να μπουν στο ίδιο κλίμα οι βουλευτές όλων -ή τουλάχιστον περισσότερων- των πολιτικών δυνάμεων και να περάσει πανηγυρικά μια πολιτική με την οποία τελικά... ουδείς θα συμφωνεί.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι διέξοδος από τον εκβιασμό αυτό δεν φαίνεται στον ορίζοντα και ότι το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο, πιέζεται να διαμορφώσει ένα κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα πείσει τους εταίρους ώστε να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας.

Η αντιπολίτευση, αν συναινέσει σε κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής, θα κληθεί να υλοποιήσει τη σκληρή πολιτική με την οποία μέχρι σήμερα δηλώνει αντίθετη. Αν δεν το κάνει, αναλαμβάνει το ρίσκο και την ευθύνη για τα καταστροφικά σενάρια με τα οποία μας απειλούν οι εταίροι. Θα βρεθεί δηλαδή και αυτή στο ίδιο αδιέξοδο στο οποίο έχει εγκλωβιστεί η κυβέρνηση τους τελευταίους μήνες.
Είναι σαφές ότι η κατάσταση αυτή δημιουργεί τεράστιο πολιτικό κόστος, το οποίο όμως δεν φαίνονται όλοι έτοιμοι να αναλάβουν θυσιάζοντας το πολιτικό τους μέλλον. Δεν είναι όλοι έτοιμοι για αυτοθυσία.

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα (06/11/11)