Η ώρα του ρεαλισμού (και όχι των εκβιασμών)

Εγινε ξεκάθαρο με τις εκλογές ότι οι Ελληνες, παρότι στην πλειονότητά τους επιθυμούν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, δεν δέχονται την οικονομική και κοινωνική καταστροφή τους και αρνούνται να τη νομιμοποιήσουν με τη ψήφο τους.

Απεδείχθη ότι είναι αδύνατον για μια κοινωνία να αποφασίσει δημοκρατικά την αυτοκαταστροφή της. Δεδομένου ότι... η κατάργηση της Δημοκρατίας είναι αδιανόητη, το συμπέρασμα είναι ότι θα πρέπει να αλλάξει η οικονομική πολιτική.
Το οικονομικό πρόγραμμα το οποίο επιβάλλουν στην Ελλάδα οι δανειστές οδηγεί σε αδιέξοδο και, ίσως καθ’ υπερβολήν, μπορούμε να πούμε ότι αν συνεχίσει να εφαρμόζεται, θα οδηγήσει είτε σε κάποιας μορφής επανάσταση είτε σε κάποιας μορφής δικτατορία.

Η ελπίδα, λοιπόν, είναι να λάβει  εγκαίρως το μήνυμα η Ευρώπη και να δεχθεί αλλαγή του πλαισίου για την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες. Διότι διαφορετικά, η συνταγή θα καταστρέψει και άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες τη μια μετά την άλλη.
Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα, έστω και ως πειραματόζωο που ματώνει, “δείχνει το δρόμο” στην Ευρώπη.

Ενα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η τακτική των εταίρων-δανειστών να απειλούν εμμέσως με καταστροφές εάν οι Ελληνες δεν ψηφίσουν “σωστά” δεν απέδωσε. Ισως, μάλιστα, να είχε και το αντίθετο αποτέλεσμα. Εάν, λοιπόν, κάποιοι, ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να “συνετίσουν” τους Ελληνες -ιδιαίτερα εάν γίνουν νέες εκλογές- χρησιμοποιώντας πάλι διλήμματα “μέσα ή έξω από το ευρώ” ή ακόμα και να “στριμώξουν τους νυκοκυραίους” καθυστερώντας τις πληρωμές τους, μάλλον παίζουν με τη φωτιά.

Οι Ελληνες ψηφορόροι δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις. Είτε επειδή έχουν ήδη φτάσει σε τέτοιο οικονομικό αδιέξοδο που δεν τους ενδιαφέρει, είτε επειδή διαισθάνονται ότι σύντομα θα φτάσουν εκεί. Είτε, ακόμη, επειδή πιστεύουν, δικαίως ή αδίκως, ότι η Ευρώπη δεν “αντέχει” το οικονομικό κόστος να οδηγήσει την Ελλάδα στην καταστροφή.  
Επομένως, η Ευρώπη θα πρέπει να αφήσει το “μαστίγιο” και να ψάξει για “καρότο”. Δηλαδή γενναίες υποχωρήσεις, που θα βάλουν την όποια προσαρμογή σε ρεαλιστικές βάσεις και θα την καταστήσουν εφικτή.

Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο εάν δοθεί ένα σημαντικό χρονικό “τράτο”, τουλάχιστον πενταετίας, για τη μείωση των ελλειμμάτων και την αποπληρωμή των χρεών, ταυτόχρονα με μια γενναία “ένεση” επενδύσεων για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι Ελληνες πολίτες ζητούν πλέον να εφαρμοστούν πολιτικές (κρατικοποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών, ισχυρό κρατικό τραπεζικό τομέα, εγγυήσεις για την εργασία και τις συντάξεις, κούρεμα δανείων κ.λπ.) τις οποίες η Αριστερά διεκδικούσε διαχρονικά. Πολιτικές που αναγκάστηκαν να τις υιοθετήσουν προεκλογικά -τουλάχιστον σε επίπεδο συνθημάτων- ακόμη και κόμματα με δεξιές καταβολές. Η ίδια αριστερή μετατόπιση καταγράφεται σε κάποιο βαθμό και στη Γαλλία και φανερώνει την αντίδραση των πολιτών στο αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική.

Ολα αυτά πρέπει να πέσουν στη μυλόπετρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών θεσμών για να προκύψει δημοκρατική διέξοδος και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη. Και αυτό, στο ευρωπαϊκό πλαίσιο μπορεί να γίνει μόνο με αμοιβαίους συμβιβασμούς.

Οσοι ανέλαβαν την εντολή των Ελλήνων ψηφοφόρων πρέπει να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα που θα “ταιριάζει” με την Ευρώπη. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένα αδιάσειστο επιχείρημα για την επόμενη ελληνική κυβέρνηση ώστε να διεκδικήσει υποχωρήσεις από την πλευρά των Ευρωπαίων αλλά και μια διαφορετική προσέγγιση συνολικά στο ευρωπαϊκό πρόβλημα.

Μέχρι πρότινος η Ελλάδα εθεωρείτο “ειδική, αμαρτωλή περίπτωση”, αλλά η οικονομική πραγματικότητα έδειξε ότι η λιτότητα οδηγεί διαδοχικά τις Ευρωπαϊκές χώρες στο ίδιο αδιέξοδο.
Μπορεί οι εταίροι μας να αισθάνονται ασφαλείς προς το παρόν την ώρα που η Ελλάδα “βράζει στο ζουμί της”, αλλά το εκλογικό αποτέλεσμα είναι ένα καμπανάκι κινδύνου για όλη την Ευρώπη.  
Γιατί δείχνει ότι το οικονομικό αδιέξοδο και η απόγνωση θρέφουν τον αντιευρωπαϊσμό αλλά και τις ακραίες φασιστικές δυνάμεις που βγήκαν από το σκοτάδι και απειλούν.