Αγορές εναντίον πολιτών

Το τελευταίο επεισόδιο στο σίριαλ «αγορές εναντίον πολιτών» εκτυλίσσεται με φόντο την απειλή ότι η ευρωζώνη θα διαλυθεί και τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα για όλους. Οχι βέβαια στην κυριολεξία «για όλους» γιατί υπάρχουν ορισμένοι που εξαιρούνται.

Η Ιστορία πρέπει να έχει μια πολύ αυξημένη αίσθηση της ειρωνείας. Τις ημέρες ακριβώς που οι ηγέτες της ευρωζώνης αποφάσισαν επιτέλους να κάνουν ένα βήμα παραπάνω προς την ενοποίηση αυτό αφορούσε -μόνο- την τραπεζική ένωση. Το γεγονός συνέπεσε με την αποκάλυψη ότι το επιτόκιο αναφοράς του Λονδίνου (το λεγόμενο libor) ήταν -τουλάχιστον για μία περίοδο- αποτέλεσμα χειραγώγησης. Η Barclays και πιθανόν και άλλες τράπεζες έδιναν σκόπιμα ψευδή στοιχεία για τις συναλλαγές τους προκειμένου να επηρεάσουν το «καλάθι» των στοιχείων με βάση το οποίο προσδιορίζεται το ύψος του libor. Πρόκειται στην ουσία για έναν μέσο όρο επιτοκίων ο οποίος είναι σημείο αναφοράς για να υπολογίζεται η αξία συμβάσεων και χρηματοπιστωτικών προϊόντων αξίας 800 τρισ. δολαρίων  από σύνθετα παράγωγα μέχρι στεγαστικά δάνεια, αποταμιεύσεις, επενδύσεις ασφαλιστικών ταμείων.

Υπάρχουν μάλιστα ενδείξεις ότι πιθανόν να είχε γνώση και η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας, ίσως και των ΗΠΑ.
Η χειραγώγηση είτε είχε σκοπό να πάρουν κάποια στελέχη της τράπεζας μεγαλύτερο μπόνους (δίνοντας ψευδή στοιχεία από τη μια και κάνοντας συναλλαγές από την άλλη) είτε εξυπηρετούσε την τράπεζα για να δείξει ότι δανείζεται χρήματα με χαμηλότερο επιτόκιο από ό,τι στην πραγματικότητα (και έτσι να εμφανίσει καλύτερη εικόνα από την πραγματική).
Σε κάθε περίπτωση, αποδεικνύεται ότι η διεθνής τραπεζική σφαίρα είναι εκτός κάθε ελέγχου, όχι μόνο δημοκρατικού, αφού οι Κεντρικές Τράπεζες είναι ανεξάρτητες από τις κυβερνήσεις, αλλά και... οικονομικού, καθώς οι τιμές, τα επιτόκια και τα spreads που διαμορφώνονται στις αγορές με βάση την προσφορά και τη ζήτηση μπορούν να είναι και «μαϊμού». Κι όμως, αυτά τα δεδομένα είναι τα κριτήρια με τα οποία χαράσσεται η πολιτική που καταστρέφει την Ελλάδα αλλά και τη μισή Ευρώπη. Οι αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών έχουν αντικειμενικό σκοπό να ρίξουν τα επιτόκια των αγορών. Τα εκατομμύρια των ανέργων, οι χαμένες συντάξεις και η πτώση του βιοτικού επιπέδου θεωρούνται απλώς παράπλευρες απώλειες.

Κάτι δεν πάει καλά στην ιστορία αυτή όμως.

Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της πλήρους καταστροφής, οι Ισπανοί έχουν βγει στον δρόμο και διαμαρτύρονται. Κάποιοι Ιταλοί αρχίζουν να σκέφτονται ότι ίσως και να τους συμφέρει να γυρίσουν στη λιρέτα και να γεμίσουν την παγκόσμια αγορά με φθηνότερα αυτοκίνητα, ρούχα, κρασιά και ό,τι άλλο παράγει η χώρα τους όσο οι Γερμανοί θα βλέπουν το μάρκο να ακριβαίνει και τα «θαύματα» της εξαγωγικής τους μηχανής να χάνουν μερίδιο αγοράς.
Το σύστημα χάνει τη νομιμοποίησή του και η κοινωνική ένταση διαρκώς αυξάνεται. Εάν η πολιτική δεν δώσει λύσεις εκτόνωσης, το σύστημα θα οδηγηθεί σε έκρηξη.