«Ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά»

Είναι τόσο βαθιές οι αλλαγές που κυοφορούνται στην παγκόσμια σκηνή και τόσο πολλοί οι άξονες των αντιπαραθέσεων που συμβαίνουν πράγματα αδιανόητα μέχρι πρότινος. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το προπύργιο του νεοφιλελευθερισμού, επιμένει στο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και συμπίπτει με την άποψη που εκφράζει εδώ και καιρό ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς.
 
Η κατάσταση θυμίζει τον στίχο του Σαββόπουλου: «…Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά».

Οπως όλα δείχνουν, προς το παρόν θα εφαρμοστούν μεσοβέζικες διευθετήσεις, οι οποίες απλώς θα παρατείνουν την εκκρεμότητα.

Μπορεί οι πάντες στον πλανήτη να γνωρίζουν ότι το ελληνικό χρέος δεν πρόκειται να εξοφληθεί, αλλά οι ισορροπίες στο εσωτερικό της ευρωζώνης δεν επιτρέπουν να δοθεί λύση τώρα. Δεν είναι μόνο ότι η κυβέρνηση Μέρκελ υπολογίζει το πολιτικό κόστος εν όψει των εκλογών που θα γίνουν περίπου σε έναν χρόνο. Υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα έλλειψης προσανατολισμού της Γερμανίας στο νέο περιβάλλον, αλλά και αδυναμίας όλων των χωρών να συνθέσουν μια ευρωπαϊκή πολιτική απάντηση στην κρίση, υπερασπιζόμενες το «ευρωπαϊκό κεκτημένο».

Με απλά λόγια, η Ευρώπη ούτε θα μας σώσει, γιατί δεν θέλει, ούτε θα μας διώξει, γιατί δεν μπορεί, τουλάχιστον προς το παρόν. Αυτό σημαίνει ότι η χώρα θα σέρνεται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα και η ελληνική κοινωνία θα συνεχίσει να ζει μια οικονομική καταστροφή η οποία δεν έχει παρουσιαστεί άλλη φορά σε καιρό ειρήνης.

Η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, όπως και οι αρχηγοί των κομμάτων που συνεργάζονται, ασφαλώς έχουν επίγνωση ότι τα νούμερα που γράφτηκαν στον Προϋπολογισμό και τα σχέδια που αποτυπώθηκαν στο μνημόνιο δεν πρόκειται να επαληθευτούν χωρίς οικονομική ανάπτυξη. Και ανάπτυξη δεν γίνεται χωρίς μια γενναία ένεση κεφαλαίων - της τάξης των δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ.

Η αβεβαιότητα, όμως, που θα συνεχίσει να υπάρχει στο θέμα του χρέους είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τους ξένους επενδυτές. Εκτός, βέβαια, από εκείνους που θέλουν να αγοράσουν «κοψοχρονιά» κρατικές επιχειρήσεις και δημόσια περιουσία. Τέτοιες επενδύσεις όμως, πέραν του ότι κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό, θα είναι και λίγες.

Οσο για την περίφημη εξόφληση υποχρεώσεων του Ελληνικού Δημοσίου με τα χρήματα της δόσης, αυτή έχει μεν τη θετική πλευρά της, καθώς θα σώσει ορισμένες εταιρείες από την πτώχευση, αλλά και πάλι είναι μάταιο να περιμένουμε ότι κάποια από τα χρήματα αυτά θα γίνουν επενδύσεις μέσα στο περιβάλλον της αβεβαιότητας και της οικονομικής καταστροφής.

Η μόνη διέξοδος για ανάκαμψη θα ήταν οι δημόσιες επενδύσεις με ευρωπαϊκά κεφάλαια.

Δυστυχώς, όμως, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Και η κυβέρνηση φαίνεται ότι θα αρκεστεί στις λογιστικές ασκήσεις που θα παρουσιάσει η ευρωζώνη για να «βαφτίσει» βιώσιμο το ελληνικό χρέος χωρίς να διεκδικήσει μια ένεση αναπτυξιακών κεφαλαίων. Η διαπραγματευτική γραμμή είναι σταθερή τα τελευταία τρία χρόνια, παρ’ όλο που αποτυγχάνει: ακολουθούμε τις οδηγίες και ελπίζουμε ότι θα σπεύσουν σε σωτηρία μας.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι αμφίβολο ότι μπορεί να αλλάξει η εικόνα στην ελληνική οικονομία στο ορατό μέλλον.

Αναδημοσίευση απο την εφημερίδα Πρώτο Θέμα