Και καλός και κακός “μπάτσος” το ΔΝΤ

Οι διαπιστώσεις του ΔΝΤ είναι σαφείς: Τα λεφτά δεν φτάνουν, το πρόγραμμα δεν βγαίνει και το μεγάλο κοινωνικό κόστος προκαλεί πολιτικές κρίσεις. Όμως, το συμπέρασμα που βγάζει δεν είναι ότι πρέπει να αλλάξει το πρόγραμμα, αλλά αντιθέτως ότι πρέπει να εφαρμοστεί με σκληρότερο τρόπο.

Στην έκθεσή του το ΔΝΤ χρησιμοποιεί τη συνηθισμένη προπαγάνδα του, ότι δηλαδή “έχει γίνει πρόοδος”, αλλά τo “πρόγραμμα είναι σε κρίσιμη φάση” και χρειάζεται επιμονή στην εφαρμογή των λεγόμενων “μεταρρυθμίσεων”.
Η μετάφραση είναι: Κόψτε κι άλλα, απολύστε κι άλλους, βάλτε πρόσθετους φόρους, πουλείστε ότι μπορεί να πουληθεί για να μη σταματήσουμε τη χρηματοδότηση.

Κι όλα αυτά, χωρίς κανείς πια να αναφέρεται στο περίφημο “λάθος” που έγινε με το ελληνικό πρόγραμμα, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή εν καιρώ ειρήνης.

Η διαφορά είναι τώρα, όμως, ότι το ΔΝΤ αρχίζει να “βγάζει την ουρά του απ΄ έξω” και να πετάει το μπαλάκι στους Ευρωπαίους, ζητώντας από αυτούς να προχωρήσουν σε ένα νέο γενναίο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους για να καταστεί το πρόγραμμα βιώσιμο.

Κάτι τέτοιο δεν θα άλλαζε ριζικά τις παραμέτρους του ελληνικού προβλήματος, αλλά θα ήταν μια “ανάσα”.
Το ΔΝΤ δεν έγινε ξαφνικά ένας προοδευτικός οργανισμός που ενδιαφέρεται “για το καλό” της Ελλάδας και ζητεί να κουρευτεί το χρέος της, κάθε άλλο.

Απολύσεις, μείωση του δημόσιου τομέα και αποκρατικοποιήσεις, ζητεί ο διεθνής οργανισμός όπως επιβάλλει η νεοφιλελεύθερη συνταγή που επιβάλλει σε όσες χώρες έχουν την ατυχία να πέσουν στα νύχια του.

Γεωπολιτική σύγκρουση

Στη συγκεκριμένη συγκυρία, όμως, και για λόγους που έχουν κάνουν περισσότερο με τη νέα γεωπολιτική ισορροπία που διαμορφώνεται ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και τις αναδυόμενες ισχυρές οικονομίες (Ρωσία, Βραζιλία και βέβαια Κίνα) οι επιδιώξεις του ΔΝΤ μπορεί να εξυπηρετήσουν σε κάποιο βαθμό και τα ελληνικά συμφέροντα.
Είναι ενδεικτικό ότι η Βραζιλία και άλλες δέκα λατινοαμερικανικές χώρες δεν ψήφισαν τη συνέχιση της βοήθειας προς τη χώρα μας, με το σκεπτικό ότι η τελευταία πιθανόν να χρεοκοπήσει και να μην επιστρέψει τα χρήματα στο ΔΝΤ.
Αλλά και οι ΗΠΑ, από την πλευρά τους, χρησιμοποιούν το ελληνικό ζήτημα ως “μπαλαντέρ” στο ευρύτερο παιχνίδι τους, το οποίο προσδιορίζεται από δύο ανησυχίες που έχουν:
Αφενός δεν καλοβλέπουν το γεγονός ότι η Γερμανία αυξάνει διαρκώς την επιρροή της εντός της Ευρώπης και επιδιώκει να εξελιχθεί μόνη της σε “παγκόσμιο παίκτη”. Γιαυτό θέλουν να την “κοντύνουν”.
Επιπλέον, οι Αμερικανοί φοβούνται ότι η λιτότητα που επιβάλλεται στην Ευρωζώνη θα φρενάρει την παγκόσμια οικονομία και θα δημιουργήσει ευρύτερα προβλήματα.

Εναντίον της Γερμανίας

Η Γερμανία από την άλλη πλευρά, είναι κάθετα αντίθετη σε νέο “κούρεμα” για να μην “ελευθερωθεί” η Ελλάδα από το χρέος και να παραμείνει “υποτελής” και εξαρτημένη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα είναι ένα “πιόνι” στην ευρύτερη γεωπολιτική σύγκρουση, αλλά η συγκυρία δημιουργεί κάποιες ευκαιρίες προς αξιοποίηση.
Το ερώτημα είναι, βέβαια, εάν η ελληνική κυβέρνηση είναι σε θέση να προσεγγίσει διαφορετικά το ζήτημα, έτσι ώστε να αποστασιοποιηθεί από την πλήρη ταύτισή της με τη γερμανική πλευρά και να εκμεταλλευτεί την αλλαγή πλεύσης του ΔΝΤ και τη στάση των ΗΠΑ.
Για την ακρίβεια, δεν υπάρχει διαφορετική επιλογή. Η έκθεση του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία, δείχνει ξεκάθαρα ότι για αρκετά χρόνια ένα μεγάλο κομμάτι της παραγωγικής υποδομής και του εργατικού δυναμικού θα μένει άπραγο (το λεγόμενο παραγωγικό κενό) ενώ απομυθοποιεί και τη φιλολογία περί ξένων επενδύσεων, λέγοντας με σαφήνεια ότι όσο το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, οι επενδυτές δεν θα έρθουν στην Ελλάδα.
Η απαρίθμηση των “μεταρρυθμίσεων” που έχουν συμφωνηθεί καθιστά τελικά σαφές ότι είναι πολιτικά αδύνατον να περάσουν με δημοκρατικές διαδικασίες τόσα πολλά και επώδυνα μέτρα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.