Ο σουρεαλισμός στην διακυβέρνηση της χώρας

Η κυβέρνηση διαφημίζει την έξοδο από την κρίση, ενώ στην πραγματικότητα η πίεση αυξάνεται για έναν μεγάλο αριθμό νοικοκυριών και επιχειρήσεων - πιθανώς για την πλειονότητα.
Η κυβέρνηση υποτίθεται ότι προετοιμάζει φορολογικές «ελαφρύνσεις», αλλά στην πράξη μεθοδεύονται οι έφοδοι των εφοριακών στα σπίτια.

Αναγγέλλει την επιστροφή της ανάπτυξης, αλλά πολλοί ιδιοκτήτες ακινήτων ξεπουλάνε πλέον όσο-όσο τα ακίνητα ενώ άλλοι τα... χαρίζουν για να απαλλαγούν από τους φόρους.

Ακόμα και η αύξηση των δόσεων για τις οφειλές στο Δημόσιο προβληματίζει την τρόικα, η οποία φοβάται ότι θα υποχωρήσουν τα έσοδα. Δεν προχωρά, δηλαδή, ούτε το αυτονόητο, τη στιγμή που ο κόμπος φτάνει στο χτένι για έναν μεγάλο αριθμό πολιτών, όπως δείχνουν τα στοιχεία για τις οφειλές που δεν μπορούν να εξοφληθούν. Τα χρέη προς το Δημόσιο αυξάνονται διαρκώς και πλησιάζουν τα 70 δισ. ευρώ, ενώ τα προβληματικά δάνεια προς τις τράπεζες πλησιάζουν τα 80 δισ. ευρώ. Πώς μπορεί να ανακάμψει μια οικονομία με αυτά τα δεδομένα; Οταν επιχειρήσεις και νοικοκυριά αντιμετωπίζουν τόσο μεγάλη πίεση;

Το χειρότερο είναι ότι η πίεση αυτή δεν είναι ομοιόμορφη. Η κρίση αλλά και ο τρόπος με τον οποίο τη διαχειρίστηκαν οι κυβερνήσεις των μνημονίων κατένειμε με εξαιρετικά άνισο τρόπο τις συνέπειες. Ολα τα μέτρα που λαμβάνονται, κυρίως τα φορολογικά, έχουν θεμελιωδώς άδικο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα κάποιοι να βυθίζονται όλο και βαθύτερα στο αδιέξοδο και κάποιοι να πέφτουν στα μαλακά.

Η μεγαλύτερη αδικία που διαπράττεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια είναι η ανεπάρκεια του κράτους να διαχωρίσει τους ειλικρινείς φορολογούμενους από τους φοροφυγάδες. Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και την πίεση της τρόικας, τα εισοδήματα όσων έκλεβαν συστηματικά την Εφορία παραμένουν αφορολόγητα και το πιθανότερο είναι ότι βρίσκονται προστατευμένα σε καταθέσεις στο εξωτερικό. Η κατάσταση αυτή στρεβλώνει οποιοδήποτε φορολογικό μέτρο λαμβάνεται, όπως η φορολογία των ακινήτων, η οποία υποτίθεται ότι στοχεύει στον συσσωρευμένο πλούτο.

Ο φόρος επί των ακινήτων υπολογίζεται το ίδιο βαρύς για κάποιον ο οποίος απέκτησε ένα σπίτι με έσοδα που φορολογήθηκαν κανονικά και για εκείνον ο οποίος χρησιμοποίησε χρήματα που ξέφυγαν από την Εφορία.

Γενικώς ο πέλεκυς της Εφορίας πέφτει αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων. Ιδια μεταχείριση υπάρχει για την εξόφληση των οφειλών προς το Δημόσιο, είτε προέρχονται από φόρο εισοδήματος είτε από πρόστιμα για φοροδιαφυγή είτε για μη αποδοθέντα ΦΠΑ. Και βέβαια στη μειονεκτική θέση βρίσκονται όσοι τα τελευταία χρόνια δεν έκρυβαν εισοδήματα από την Εφορία, κατά τεκμήριο δε κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι, οι οποίοι είναι τεχνικώς δύσκολο να αποκρύψουν την πραγματικότητα.

Η αβελτηρία των Αρχών στην καταγραφή και τον έλεγχο του μαύρου χρήματος καταγράφεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Προφανώς δεν πρόκειται μόνο για τεχνική δυσκολία, αλλά υπάρχουν και άλλες σκοπιμότητες. Η φοροδιαφυγή, άλλωστε, στην Ελλάδα ήταν πάντα ένα αρκετά διαδεδομένο «σπορ» και όχι μια ειδική κατάσταση για ξεχωριστές περιπτώσεις. Και οι φοροφυγάδες ήταν οι καλύτεροι «πελάτες» των συμφερόντων στο πολιτικό και οικονομικό στερέωμα. Ακόμα και η μεγάλη άνοδος του τουρισμού φέτος είναι μεν ευπρόσδεκτη σε μια οικονομία που βρίσκεται στα γόνατα, αλλά μήπως δεν είναι γνωστό ότι η φοροδιαφυγή ανθεί στις τουριστικές περιοχές;

Η αδικία και η ανισότητα ενισχύονται από το γεγονός ότι καταγράφεται μια γενικευμένη και συστηματική υποχώρηση των δημοσίων αγαθών, όπως η Παιδεία και η Υγεία, με αποτέλεσμα οι πιο ευάλωτοι πολίτες να βρίσκονται εκτεθειμένοι.

Η αίσθηση της αδικίας, όμως, κάνει το φορτίο πολύ βαρύτερο για τους πολίτες. Για πόσο οι τελευταίοι θα υπομένουν τα βάρη όταν έχουν την αίσθηση ότι αυτός που τους τα φορτώνει την ίδια στιγμή τους κοροϊδεύει;