Κομπάρσοι

Ανάμεσα στα Άρθρα του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε, τα Άρθρα 7 και 8 προασπίζουν τον “σεβασμό της ιδιωτικής και της οικογενειακής ζωής” και “την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα” αντίστοιχα, προκειμένου οι Ευρωπαίοι πολίτες να τυγχάνουν απόλυτης προσωπικής και συλλογικής ελευθερίας.

Αν και ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων τον Δεκέμβριο του 2000, τα όσα ακολούθησαν με την απότομη μετάβαση στην ψηφιακή εποχή και την κυριαρχία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τον καθιστούν ακόμη πιο επίκαιρο παραμονές των Ευρωεκλογών, με δεδομένο ότι η πολιτική επικοινωνία έχει μετατοπιστεί πανευρωπαϊκά και σε πολύ μεγάλο βαθμό στα νέα μέσα.

Εξού και το κανονιστικό πλαίσιο, το οποίο διαμορφώνουν αυτό το διάστημα τα θεσμικά ευρωπαϊκά όργανα απέναντι σε εφαρμογές και πλατφόρμες, προκειμένου να διασφαλίσουν τα οριζόμενα από το Χάρτη, δικαιώματα των πολιτών. Ταυτόχρονα, στις τεχνολογικές δυνατότητες, που προβληματίζουν την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, έρχεται να προστεθεί και ένα μοντέλο “αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας”, το οποίο έχουν επιλέξει και αρκετοί λαϊκιστές ηγέτες στην ευρωπαϊκή ήπειρο, προκειμένου να προσεγγίσουν ευρύτερα ακροατήρια, τονώνοντας παράλληλα το φιλολαϊκό τους προφίλ.

Έτσι, ηλικιωμένοι, παιδιά, γυναίκες, εργαζόμενοι βρίσκονται να “πρωταγωνιστούν” σε πολιτικές καμπάνιες, περιοδείες και επισκέψεις ηγετών, ακόμη και αν οι ίδιοι οι πολίτες βρίσκονται εν ώρα εργασίας, χαλαρώνουν σε κάποιο καφέ ή πραγματοποιούν τα ψώνια τους. Εκεί, καταγράφονται οι αυθόρμητες αντιδράσεις τους, οι οποίες δεν αποτελούν πάντοτε συνειδητή μορφή έκφρασης ή συμμετοχής τους σε κάποια κομματική ή πολιτική διαδικασία, αλλά μέρος της ανυποψίαστης καθημερινότητάς τους.

Όταν, μάλιστα, οι τηλεοπτικές κάμερες δεν καταγράφουν συνολικά την αλληλεπίδραση του εκάστοτε πολίτη με το πολιτικό πρόσωπο που προέκυψε στο διάβα τους, αλλά αποσπασματικά, τότε ο πολίτης κινδυνεύει να καταστεί μέρος ενός κομματικού σκηνικού, χωρίς την παραμικρή προστασία.

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι απλοί πολίτες που εμφανίζονται σε οπτικοποιημένο πολιτικό υλικό έχουν σπάνια καλυμμένα τα πρόσωπά τους με “μωσαϊκό”, ακόμη και αν αυτό αφορά μικρά παιδιά, όπως συμβαίνει εσχάτως και ακόμη και αν αυτό αφορά πολιτικά πρόσωπα που προτάσσουν ως αξιακή την δικαιωματική τους ατζέντα.

Συνεπώς, οι ανάγκες της προβολής του πολιτικού της “διπλανής πόρτας”, ιδίως σε προεκλογικές εποχές, θα ήταν κατανοητές, αν δεν ήταν υποκριτικές, ιδίως όταν επικεντρώνονται γύρω από μια λογική “θυματοποίησης” του εκάστοτε πολιτικού προσώπου, προκειμένου να διεγείρει αισθήματα συμπάθειας.

Πολύ περισσότερο, όταν η στοχοποίηση των εγχώριων ΜΜΕ και δεκάδων δημοσιογράφων την τελευταία δεκαπενταετία εξυπηρέτησε πολιτικές αποπροσανατολισμού, εξασφαλίζοντας παράλληλα την υπερπροβολή των “πολεμίων” τους. Αφού, τα μέσα ενημέρωσης αναμεταδίδουν, ως οφείλουν, αλλά δεν παράγουν το πολιτικό υλικό, ενώ υπακούουν απαρέγκλιτα στους κανόνες της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, είτε αυτό αρέσει στα κοινά του Tik Tok, είτε όχι. Και αν κάποιοι πολιτικοί αναγνώρισαν τις πρακτικές τους στο παραπάνω κείμενο, όχι, δεν είναι σύμπτωση.