Επικίνδυνος εναγκαλισμός

 Ο,τι χειρότερο για τους πολίτες. Ο,τι χειρότερο για τη Δημοκρατία. Τα αίτια είναι πολλά. Την ευθύνη την έχουν όλες οι εξουσίες. Η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική, που με αφορμές και παραχωρήσεις επέτρεψαν και ενίσχυσαν τη σημερινή κατάσταση. 

Με το πρόσχημα της κριτικής των δικαστικών αποφάσεων ‘‘επιτρέπεται’’ η παρέμβαση άσχετων κυβερνητικών παραγόντων στο έργο της Δικαιοσύνης. Με το πρόσχημα της απονομής Δικαιοσύνης, που υποκρύπτει και ικανοποίηση του δήθεν λαϊκού αισθήματος, ‘‘επιτρέπεται’’ η παρέμβαση στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Ο συνταγματικός νομοθέτης πρέπει να λύσει το μείζον αυτό ζήτημα. Πρέπει να μπει τέλος στον σημερινό τρόπο επιλογής των ηγεσιών των Ανώτατων Δικαστηρίων. Για τον τρόπο επιλογής έχουν κατατεθεί διάφορες προτάσεις.

Ας επιλεγεί η καλύτερη και η ασφαλέστερη για την ορθή λειτουργία της Δικαιοσύνης. Δεν μπορεί να παραλείπεται ένας δικαστής από το αξίωμα του προέδρου Ανώτατου Δικαστηρίου χωρίς την παραμικρή αιτιολογία και μετά από ένα ή δύο χρόνια, όταν έχει αλλάξει ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός ακόμη και στην ίδια κυβέρνηση, να επιλέγεται ο... παραλειφθείς.

Το γεγονός αυτό στους διακονούντες τη Δικαιοσύνη μόνο μειδιάματα προκαλεί. Αναρωτιούνται: Αραγε σε ένα ή δύο χρόνια απέκτησε την απαιτούμενη επάρκεια ή συμβαίνει κάτι άλλο; Ούτε μπορεί ο συνταξιούχος δικαστής να αρχίζει μία δεύτερη καριέρα μετά την αποχώρησή του σε ανεξάρτητες αρχές και άλλες δημόσιες - πολιτικές θέσεις. 

Το χειρότερο δε να ‘‘προετοιμάζει’’ τη νέα του καριέρα κατά το διάστημα που είναι δικαστής».