Στην Ελλάδα έχουμε αστυνομικούς, όχι μπάτσους

«Η λέξη μπάτσος (από το τουρκικό baç*) στη γλώσσα των προσεκτικών ομιλητών δηλώνει συνήθως τον αστυφύλακα, το όργανο της τάξεως, αλλά με μια αρνητική χροιά που παραπέμπει στην άσκηση βίας πάνω σε αθώα θύματα, στην αυταρχική εξουσία που ταλαιπωρεί αδύναμους πολίτες κ.λπ.» επισημαίνει ο κ. πρύτανης στα «λεξικολογικά» που μας προσφέρει στην ιστοσελίδα του.

Η λέξη φορτίστηκε όταν η άσκηση βίας πάνω σε αθώα θύματα, η αυταρχική εξουσία που ταλαιπωρούσε αδύναμους πολίτες, που τους ρουφιάνευε να προσθέσω, ήταν ο κανόνας. Ισχύει αυτός ο κανόνας σήμερα; Κατηγορηματικά όχι. Σήμερα έχουμε αστυνομικούς, δεν έχουμε μπάτσους. Μπορεί να υπάρχουν κακοί αστυνομικοί, όπως υπάρχουν κακοί δημοσιογράφοι. Όμως, η παρουσία, η λειτουργία των αστυνομικών μας τα τελευταία χρόνια δεν είναι τέτοια που να οδηγεί κανέναν μας να τους λέει μπάτσους.

Προφανώς και δεν κλείνω τα μάτια σε περιστατικά υπερβολικής βίας, άσκοπης βίας, σε αστυνομικούς που παραβιάζουν τον όρκο τους, αλλά μπάτσοι οι ένστολοι που βλέπω καθημερινά γύρω μου δεν είναι. Δεν ξέρω αν κάποιοι αστυνομικοί θα ήθελαν να είναι μπάτσοι, αλλά το δημοκρατικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί η ΕΛ.ΑΣ. και η συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων τους δεν τους το επιτρέπει. Στην εποχή μας, οι κακές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον καλό κανόνα.

Σέβομαι και τα βιώματα των μεγαλύτερων από εμένα. Όπως του Νίκου Φίλη. Ενός ανθρώπου που έχω γνωρίσει. Με υποδέχτηκε στον flash 961 το 1994, μαζί με άλλους αγαπημένους φίλους και συναδέλφους. Είναι άνθρωπος προοδευτικός και δημοκράτης.

Έχει ζήσει εποχές που αγωνίστηκε να αφήσουμε πίσω μας. Οπότε θα μου επιτρέψει να του πω ότι δεν έχει λόγο να τις φέρνει στο σήμερα. Οφείλει, βέβαια, να κάνει ότι περνά από το χέρι του, ειδικά τώρα που είναι πολιτικός και όχι δημοσιογράφος, για να μην ζήσει ποτέ ξανά κανένας Έλληνας αυταρχικό καθεστώς που θα χρειάζεται μπάτσους.

Για να μπορούν και οι γενιές που θα ακολουθήσουν να λένε ότι έχουμε αστυνομικούς και όχι μπάτσους. Αυτή η αποστολή είναι δουλειά όλων μας. Οφείλουμε όλοι να υπερασπιζόμαστε τη Δημοκρατία μας, που μας εξασφαλίζει ασφάλεια με σεβασμό σε ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, εγγυάται τη ζωή και την ελευθερία μας.

Στο πλαίσιο αυτό, διαφωνώ με υπερβολές και άστοχες γενικεύσεις που υπονομεύουν κοινωνικούς ρόλους που έχουμε όλοι ανάγκη. Γιατί, μια κοινωνία όπου ο ένας θα πιστεύει για τον άλλον ότι τα παίρνει, πως οι γιατροί ζητούν φακελάκια, ότι οι δημοσιογράφοι είναι φερέφωνα της εξουσίας, οι δικαστές βγάζουν αποφάσεις κατά παραγγελία σύντομα θα γίνει ζούγκλα.

Και για έναν ακόμη λόγο: γιατί σε υπερβολές πατάνε και όσοι επιβουλεύονται τη Δημοκρατία μας. Δεν πρέπει να τους δίνουμε αφορμές για να την απαξιώνουν. Ούτε να τους δημιουργούμε ακροατήριο, κάνοντας κάποιους να νιώθουν ότι δεν έχουν θέση, δεν είναι αποδεκτοί.

* ΕΤΥΜ. μπάτσος «υβριστ. για αστυνομικό» < οθωμ. τουρκ. baç «φόρος, διόδια» (που εισέπρατταν πιεστικά οι χωροφύλακες) < περσ. bāc «φόρος»