Μισάνθρωποι και μισέλληνες

Απολύτως λογική, λοιπόν, η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης που προκάλεσε και η αναζήτηση απαντήσεων για τις συνθήκες εργασίας των συμπαθών τετράποδων που ξεκίνησε. Αποδείχτηκε, βέβαια, πως το άτυχο ζώο δεν ήταν ούτε παραμελημένο, ούτε κακοποιημένο.

Τα ερωτήματα για το πλαίσιο του επαγγέλματός τους, όμως, παραμένουν. Ακούστηκαν πολλά από κατοίκους του νησιού, τα οποία πρέπει να διερευνηθούν. Αν οι αμαξάδες παραβιάζουν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας ή τα δικαιώματα των ζώων να το δούμε. Αλλά, από αυτό το σημείο, μέχρι τις κατάρες, τα κηρύγματα μίσους και την τοξικότητα που εκτοξεύθηκε στην μπλογκόσφαιρα η απόσταση είναι μεγάλη.

Το γεγονός ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που εκμεταλλεύονται ή κακοποιούν τα ζώα δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να βρίζει και να ασχημονεί. Τα έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά όλα αυτά. Άλλο η εύλογη αγανάκτηση και η δίκαιη οργή για τον χαμό ενός ζωντανού πλάσματος και άλλο η τυφλή επίθεση κατά δικαίων και αδίκων. Κανείς δεν είναι πιο ευαίσθητος από τον άλλον. Και όποιος φωνάζει δεν είναι αθώος του αίματος. Οι κραυγές ούτε ενοχοποιούν, ούτε απαλλάσουν.

Τα πράγματα είναι απλά: Όποιος κάνει λάθος να το διορθώνει, όποιος παραβιάζει τον Νόμο να πληρώνει το κόστος της πράξης του. Να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, όμως. Εκτός και εάν πέρα από την αγάπη για τα ζώα ορισμένοι έχουν και άλλα θέματα: προσωπική ατζέντα ή συμφέροντα, ιδεολογικά ή ψυχολογικά ζητήματα;

Σε κάθε περίπτωση:

Μπορούμε να αγαπάμε τα ζώα χωρίς να μισούμε τους ανθρώπους.
Και να είμαστε σωστοί, χωρίς να αφορίζουμε και να κατηγορούμε τους άλλους.

Γιατί, είδαμε και πολλά σχόλια πάλι για τους “Ελληνάρες”, “τον πολιτισμό σας” κοκ. Πάλι η Ελλάδα φταίει σε ορισμένους! Πάλι η άδικη η κοινωνία και οι νοικοκυραίοι έχουν την ευθύνη για ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο. Έλεος! Δεν προσφέρονται όλα τα θέματα για να σηκώνουμε διαχωριστικές γραμμές.

Και κάτι ακόμη: κομμένη η αυτοδικία! Το γεγονός ότι κάποιος είναι ποδηλάτης (ως παράδειγμα το αναφέρουμε) δεν σημαίνει ότι μπορεί να λειτουργεί σαν τον Δικαστή Ντρεντ και να βγάζει ετυμηγορίες στα όρθια. Όπως, βεβαίως, είναι απαράδεκτες και οι εικόνες προπηλακισμού -του συγκεκριμένου ποδηλάτη- από αμαξάδες στον δρόμο, που είδαμε στη “συνέχεια” του περιστατικού στην Κέρκυρα.

Η ζωή είναι δύσκολη από μόνη της. Υπάρχουν πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και κανονικά τείχη. Δεν χρειαζόμαστε φανταστικά κάστρα και τεχνητές πολώσεις. Δεν χρειαζόμαστε ούτε μισανθρώπους, ούτε μισέλληνες. Βασικά δεν χρειαζόμαστε το μίσος από και προς κανέναν. Όσοι νιώθουν έτσι μπορούν να επισκεφτούν έναν ειδικό (γιατρό).