Υποχρεωτική διαμεσολάβηση: «Δικαιοσύνη χωρίς... δίκες» (και χωρίς δικηγόρους)

Σε πρόσφατο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της εφημερίδας «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» περιγράφεται το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης για την υποχρεωτική διαμεσολάβηση (επικαιροποιημένη μορφή του αντίστοιχου αντισυνταγματικού Νόμου της προηγούμενης Κυβέρνησης) με τον αποκαλυπτικό οκτάστηλο τίτλο «ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΕΣ».

Στο ρεπορτάζ, που ακολουθεί στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας, γίνεται απολύτως σαφές, ότι καταργείται η υποχρεωτική παράσταση των Δικηγόρων στην πρώτη υποχρεωτική συνεδρίαση (Α’ Υ.Σ.), προκειμένου να αρθούν τα οικονομικά ζητήματα αντισυνταγματικότητας.

Παρά ταύτα, θεσπίζεται η υποχρέωση του Δικηγόρου να ενημερώνει τον εντολέα του για την επιβεβλημένη συμμετοχή του στην αντίστοιχη διαδικασία.

Τέλος, προβλέπεται, ότι η εν λόγω διαδικασία θα ολοκληρώνεται <<σε maximum… 24 συναντήσεις (!!!!!) για να βρεθεί λύση που θα επικυρωθεί από ένα Δικαστήριο>>.

(Πρόκειται, προφανώς, για μία ιδιότυπη αντίληψη … επιτάχυνσης της απονομής της δικαιοσύνης, που επιδιώκεται με το ανωτέρω μέτρο).

Με το συγκεκριμένο σχέδιο Νόμου υπάγονται, ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΑΣΗ, οι οικογενειακές διαφορές και οι υποθέσεις αρμοδιότητας Μονομελούς και Πολυμελούς Πρωτοδικείου που εκδικάζονται κατά την Τακτική Διαδικασία.

Η τελευταία (Νέα Τακτική Διαδικασία) υποτίθεται, ότι θεσπίσθηκε για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης (ολοκλήρωση της σχετικής διαδικασίας σε χρόνο 100 ημερών) και τώρα, με τις συγκεκριμένες ρυθμίσεις, ομολογείται η πλήρης αποτυχία της πρόσφατης θεσμοθέτησής της, αφού, για τον συγκεκριμένο ακριβώς λόγο, εισάγεται στην υποχρεωτική διαμεσολάβηση.

Εξυπακούεται, ότι η αμέσως πιο πάνω ρύθμιση αφήνει ορθάνοιχτες τις πόρτες, για να υπαχθεί σταδιακά ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΣΤΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ στην δικαιοδοσία των ιδιωτικών παραδικαστηρίων, τα οποία θα απονέμουν … «ταχεία δικαιοσύνη» ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ.

Πρόδηλο και κραυγαλέα εμφανές είναι επίσης και το γεγονός, ότι, μεσοπρόθεσμα, είναι προδιαγεγραμμένη και η πλήρης κατάργηση της, ιδιαίτερα «ενοχλητικής» για τη «δικαιοσύνη» των οικονομικά ισχυρών διαδίκων, υποχρεωτικής παράστασης των δικηγόρων, σε όλο το φάσμα της διαδικασίας της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης. Όπως ακριβώς, δηλαδή, έγινε σταδιακά και με τη νομοθεσία που αφορά την προαιρετική διαμεσολάβηση.

Η θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, η οποία συνιστά ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΝΟΜΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, οφείλεται, προφανώς, στην πλήρη χρεοκοπία και αποτυχία του θεσμού της προαιρετικής διαμεσολάβησης (μέχρι σήμερα, δηλαδή στα οκτώ χρόνια που πέρασαν, η Ελλάδα έχει να επιδείξει είκοσι πέντε, συνολικά, διαμεσολαβήσεις,όπως έδειξε άλλωστε και η έρευνα Συνδέσμου Ελλήνων Διαμεσολαβητών).

Περαιτέρω, είναι προφανές, ότι με την θεσμοθέτηση της ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ δεν θα αποδίδεται, προφανώς, δικαιοσύνη, αλλά θα καλύπτονται πλήρως οι δικές τους αξιώσεις και προθέσεις εξωδικαστικού συμβιβασμού, σε βάρος των ασθενέστερων διαδίκων. Τονίζεται, άλλωστε, ότι , κατά τη νέα νομοθετική ρύθμιση, διαμεσολαβητές δεν είναι απαραίτητο να είναι δικηγόροι ή νομικοί εν γένει.

Ταυτόχρονα, είναι προφανές, ότι, αν, τελικά, περάσει η συγκεκριμένη αυτή ρύθμιση θα αποτελέσει την ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ και την ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ της μαχόμενης δικηγορίας η οποία από χρόνια έχει στηθεί συνειδητά, από την πολιτεία και τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα, στο εκτελεστικό απόσπασμα του βίαιου αποπληθωρισμού και της πλήρους εξαφάνισης και αποδόμησης του γνωστού, μέχρι σήμερα, θεσμικού και λειτουργικού της ρόλου.

Ήδη σήμερα μετά από μία σειρά από σταδιακά μεθοδευμένα μέτρα και, δυστυχώς, με την ανοχή ή την ανυπαρξία της «συνδικαλιστικής» ηγεσίας των Δικηγόρων, φθάσαμε στο θλιβερό φαινόμενο των ΑΔΕΙΩΝ ΑΚΡΟΑΤΗΡΙΩΝ και της μηδενικής μέχρις αφανισμού μείωσης της δικαστηριακής και δικηγορικής ύλης.

Όλα τα παραπάνω, λοιπόν, σε συνδυασμό με τις εξοντωτικές φορολογικές και ασφαλιστικές ρυθμίσεις, οδηγούν τους Δικηγόρους στην υποχρεωτική έξοδό τους από το επάγγελμα, ΣΤΟΝ ΒΙΑΙΟ, ΔΗΛΑΔΗ, ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΛΑΔΟΥ, και στην δυσοίωνη προοπτική της ανεργίας και της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης.

Το πραξικόπημα, δηλαδή, της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης θα αποτελέσει μοιραία και την ταφόπλακα της δικηγορίας, που, ούτως ή άλλως, διάγει οδυνηρή «ζωή εν τάφω».

Ανεξάρτητα απ’ όλα τα παραπάνω,εύλογα ανακύπτουν τα εξής ζητήματα:

1.- Ποιο είναι το οικονομικό υπόβαθρο και, ταυτόχρονα, το ισχυρό κίνητρο όλων εκείνων, που με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο, πιέζουν ασφυκτικά, να θεσμοθετηθεί η υποχρεωτικότητα της διαμεσολάβησης ;

2.- Ποιοι είναι εκείνοι, που εισέπραξαν και εισπράττουν τεράστια ποσά από την εκμετάλλευση και το εμπόριο της ελπίδας των νέων Δικηγόρων για την εξασφάλιση ενός επαγγελματικού αντικειμένου, με την επ’ αμοιβή «εκπαίδευση» και «διαπίστευσή» τους από γνωστά και άγνωστα κέντρα ;

3.- Καθήκον της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας είναι να αναζητήσει τα στοιχεία αυτά και να τα καταστήσει δημοσίως γνωστά, έτσι ώστε να αξιολογηθούν δεόντως και προσηκόντως,τόσο από τους Δικηγόρους, όσο και από τον νομικό εν γένει κόσμο της χώρας.

4.- Τελικά ποια είναι πραγματικά η θέση και άποψη της Ολομέλειας, για το συγκεκριμένο ζήτημα; «Διαφωνεί» δήθεν λεκτικά με μια διφορούμενη παράγραφο στην τελευταία ανακοίνωση της και με μια (για τα μάτια του κόσμου) συμβολική διήμερη αποχή, την οποία ο κάθε Δικηγορικός Σύλλογος σέβεται ή παραβιάζει κατά βούληση ;

Ή μήπως αφήνει σιωπηρά το θέμα να περάσει όσο ανώδυνα γίνεται, σε βαθμό που αγγίζει τα όρια της συνενοχής ;

ΟΥΣΙΩΔΗΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΑΝΤΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ.

5.- Αν είναι αλήθεια, ότι συγκεκριμένοι σύμβουλοι του υποτονικού έως ανύπαρκτου Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης ζήτησαν, τόσο το καλοκαίρι του 2018 από τον Εισηγητή της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, όσο και πρόσφατα από το Νέο Υπουργό Δικαιοσύνης, να προχωρήσει το μέτρο της υποχρεωτικής διαμεσολάβησης, το οποίο θεωρούν … επωφελές για την δικαιοσύνη.

Οι συγκεκριμένοι σύμβουλοι οφείλουν, να βγουν και να δηλώσουν δημόσια, τόσο την ταυτότητά τους, όσο και τους λόγους, για τους οποίους, εν αγνοία των λοιπών Δικηγόρων της Θεσσαλονίκης, προωθούν τέτοιες λύσεις, καθώς επίσης και αν πιστεύουν,ότι η εκλογή τους στις τελευταίες αρχαιρεσίες του Συλλόγου τους έδωσε το δικαίωμα να καταστρέψουν συνειδητά την Δικηγορία και να κλείσουν τα περισσότερα από τα Δικηγορικά Γραφεία, που, έτσι κι’ αλλιώς, λειτουργούν φυτοζωώντας μέχρι σήμερα.

6.- Για ποιον λόγο το Διοικητικό Συμβούλιο του Δ.Σ.Θ. στην συνεδρίασή του, της 31-10-2019, αποφάσισε να μην συμμετάσχει, ούτε καν στην συμβολική διήμερη αποχή, που είχε αποφασίσει η προηγούμενη Ολομέλεια ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΨΗΦΟ, ΟΠΩΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΟΥΜΑΣΤΕ, ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ Δ.Σ.Θ. ;

Πέρασε, άραγε, απ’ το μυαλό κάποιου επικεφαλής ή απλού συμβούλου οποιαδήποτε παράταξης η σκέψη να συγκληθεί ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ, για το τόσο κρίσιμο και σοβαρό αυτό θέμα;

Ανεξάρτητα από το γεγονός, ότι η διήμερη αυτή αποχή αποτελεί, ούτως ή άλλως, μία συμβολική και προσχηματική δήθεν «αντίδραση» της Ολομέλειας στο καταστροφικό αυτό μέτρο, εύλογα διερωτάται κανείς, ποιο ήταν το σκεπτικό και ποια ήταν τα επιχειρήματα, για να μην συμμετάσχει ο Δ.Σ.Θ. στην εν λόγω αποχή, ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ και εθιμικά είναι υποχρεωμένος να πειθαρχήσει στις αποφάσεις της Ολομέλειας.

Μετά από όλα αυτά, αγαπητοί συνάδελφοι, είναι φανερό, ότι, έχοντας δυστυχώς έναν ανύπαρκτο Δικηγορικό Σύλλογο, που αδρανεί σε μία σειρά από κρίσιμα ζητήματα (προσβλητικές συμπεριφορές ορισμένων δικαστών προς δικηγόρους, βίαιη αντιμετώπιση δικηγόρων από αστυνομικούς, δυσλειτουργία ορισμένων γραφείων και υπαλλήλων των δικαστηρίων κλπ.), αλλά και, με την έμμεση συνενοχή του σε τέτοιου είδους νομοθετικές ρυθμίσεις, υπονομεύει το μέλλον παλαιών και νέων Δικηγόρων, είμαστε υποχρεωμένοι, εκ των πραγμάτων, να προχωρήσουμε σε μία ευρύτατη ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, παίρνοντας την τύχη μας και τον χειρισμό των προβλημάτων μας στα χέρια μας.

Κι αυτό γιατί, όπως είναι σαφές, η παρούσα διοίκηση του Δ.Σ.Θ. αγνοεί προφανώς τον θεσμό της Γενικής Συνέλευσης, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν τις μαζικές αντιδράσεις των Δικηγόρων και αποφασίζει κατά τρόπο ζημιογόνο γι’ αυτούς στον κλειστό και ασφαλή χώρο της αίθουσας του Διοικητικού Συμβουλίου, όταν, βεβαίως, έχει απαρτία για να συνεδριάσει, σε αραιά μεταξύ τους χρονικά διαστήματα.

Ανεξάρτητα απ’ όλα τα παραπάνω εκείνο που εμφανίζεται, ως ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ, όλων των Δικηγόρων της Χώρας είναι, με οργανωμένη και ανένδοτη, νομική αντίσταση, ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΥΤΟ ΝΟΜΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ.

Προς το σκοπό αυτό θα πρέπει να συνταχθούν άμεσα ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΝΤΕΝΣΤΑΣΕΩΝ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΟΤΗΤΑΣ, που θα μοιρασθούν ηλεκτρονικά σε όλους τους Δικηγόρους της Χώρας, οι οποίοι θα παρακάμπτουν την υποχρεωτική διαμεσολάβηση και θα προσφεύγουν απ’ ευθείας στο φυσικό Δικαστή.

Οι αντενστάσεις αυτές θα προβάλλονται προς αντίκρουση του ... «απαραδέκτου» της μη προσφυγής στην υποχρεωτική διαμεσολάβηση και θα κρίνονται από τα Δικαστήρια της ουσίας και, εν τέλει, από τον Άρειο Πάγο.

Όπως ακριβώς έγινε και με τον γνωστό Νόμο για το ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ, που τελικά κατέρρευσε ως αντισυνταγματικός γυάλινος πύργος.

Σε διαφορετική περίπτωση, είμαστε άξιοι της τύχης μας,αφού όπως εύστοχα έχει επισημανθεί: <<Όστις κατέστησε εαυτόν σκώληκα δενδικαιούται να διαμαρτύρεται όταν τον ποδοπατούν>>.


Γιάννης Μ. Κοτζαμανίδης
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Πρ. Αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης