Η ενοχοποίηση της κοινωνίας, ο χειρότερος λαϊκισμός

Δεν θα μείνω στα εθνικά (όλα είναι καλά με το Oruc Reis, αλλά το καταγγέλλουμε στην Ευρώπη την ίδια ώρα), ούτε με την οικονομία (ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα με ύφεση διψήφια όπως πάει και ανεργία τριψήφια σε αριθμό ανέργων). Ούτε στα διάφορα φαινόμενα που ξαφνικά έγιναν φυσική συνέπεια της κλιματικής αλλαγής (πυρκαγιές, Εύβοια, Ιανός/Θεσσαλία κλπ.). Μάλλον είναι φυσιολογικό να «ξεχνάμε» για μέρες, ανθρώπους μέσα στην πλημμύρα ή να λέμε ότι το 112 είναι ωα και… επικίνδυνο – βρε πώς αλλάζουν οι καιροί!

Ας δούμε το κύριο θέμα της περιόδου, που καθορίζει και τα υπόλοιπα κοινωνικά και οικονομικά: τον κορωνοϊό!

Για την έξαρση της πανδημίας και το λεγόμενο δεύτερο κύμα φταίνε κατά περιόδους διάφοροι: πρώτα όσοι δεν έχουν ατομική ευθύνη. Μετά οι νέοι που πήγαν διακοπές και τόλμησαν να επιστρέψουν. Αργότερα οι μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, που εμφανίστηκαν έτσι ξαφνικά και αργότερα οι 65άρηδες, που πρέπει να μείνουν σπίτι. Φταίνε όσοι δεν φοράνε μάσκα, δεν τηρούν αποστάσεις και δεν πλένουν χέρια – στο τέλος θα φταίει και ο Ζορό που τη φοράει λάθος τη μάσκα και δεν φαίνεται να είναι και πολύ της περιποίησης των χεριών! Φταίνει όσοι συνωστίζονται στο μετρό και τα λεωφορεία, αντί να πάρουν τις ρολς ρόις και να τρέχουν ανέμελα στους δρόμους της πρωτεύουσας.

Τέτοια ενοχοποίηση μίας κοινωνίας δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Είπαμε να μην υπάρχει λαϊκισμός και χάιδεμα αυτιών, αλλά και να μαστιγώνει κανείς την κοινωνία, αυτούς που σε μεγάλο βαθμό τον επέλεξαν να τους κυβερνήσει, αποτελεί μία παραδοξότητα – κι ας φαντάζει επικοινωνιακά μία κάποια διέξοδος και απάντηση στα προβλήματα διαχείρισης της κατάστασης. Καταντά τελικά όλο αυτό, η χειρότερη μορφή λαϊκισμού διότι η κυβέρνηση δείχνει τον ένα πολίτη στον άλλο ως υπεύθυνο για τα δεινά και τροφοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό και το αλληλο φάγωμα.   

Κι όμως, πρώτα φταίνε οι κυβερνώντες και μετά οποιοσδήποτε άλλος.  Ιδού μερικά παραδείγματα:

Φταίνε οι υπουργοί (τα παραδείγματα Κουμουτσάκου, Χαρδαλιά αρκούν) που επιμένουν να εμπορεύονται τη θρησκευτική πίστη.

Φταίνε κυβερνητικοί και άλλοι δημόσιοι παράγοντες, όπως ο δήμαρχος Αθήνας Κώστας Μπακογιάννης, που εμφανίζονται αγέρωχοι χωρίς μάσκες και χωρίς αποστάσεις, ανάλογα με το πώς τους βολεύει.

Αυτοί ουσιαστικά τροφοδοτούν το κίνημα κατά της μάσκας.  

Άραγε δεν έχει ευθύνες ο υπουργός Μεταφορών, που άφησε την πρωτεύουσα με δημόσιες συγκοινωνίες χειρότερες από πριν την πανδημία; Ας κοιτάξουν αυτό και μετά τους απλούς πολίτες, με των οποίων της υγεία παίζει ο υπουργός.

Προφανώς και φταίει το υπουργείο Υγείας όταν το σύστημα υγείας είναι χειρότερο ουσιαστικά από πριν την πανδημία και δεν αξιοποιήθηκε ο χρόνος, που έδωσαν οι πολίτες στην πρώτη φάση του κορωνοϊού.

Προφανώς φταίει το υπουργείο Παιδείας, και άλλοι φορείς που τα σχολεία κλείνουν λόγω κορωνοϊού με πιο γρήγορο ρυθμό κι από μαγαζιά την εποχή της μνημονιακής κρίσης. Που άνοιξαν σε συνθήκες χειρότερες από πριν την πανδημία.

Προφανώς φταίνε οι κυβερνώντες που άνοιξαν τον τουρισμό, χωρίς τεστ (μόνο ένας στους 9 που μπήκε στη χώρα ελέγχθηκε), αλλά και που είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο, που δεν εφαρμόζουμε την τακτική των χιλιάδων τεστ στην κοινότητα. Βαδίζουμε από έκπληξη σε έκπληξη, ακριβώς επειδή κανείς δεν έχει πραγματική εικόνα πού και πόσο επιδημιολογικό φορτίο υπάρχει στη χώρα.

Τρία πράγματα ζητούν οι ειδικοί (και οι αρμόδιοι) από τους πολίτες: Μάσκες, αποστάσεις, χέρια. Τίποτα από αυτά δεν τηρούν οι αρμόδιοι.

Και, ναι. Χρειάζονται αυστηρά περιοριστικά μέτρα εδώ που φτάσαμε με δύο παρατηρήσεις όμως:

Πρώτον, όταν καλείται η αστυνομία να λύσει το πρόβλημα το πρόβλημα είναι ήδη μεγάλο και προηγήθηκε αποτυχία άλλων τρόπων για την αντιμετώπισή του.

Και δεύτερο, εάν πάμε πάλι σε γενική καραντίνα (με ό,τι συνεπάγεται για την κοινωνία και την οικονομία), θα είναι παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης. Και κει οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν…