Η πανδημία στη ζυγαριά

Αυτές οι «παραδοξότητες», αντί να μελετηθούν και αναλυθούν, ώστε να διαπιστωθεί τι ακριβώς συμβαίνει και, κυρίως τι φταίει, αντιμετωπίστηκαν με μεγαλύτερη ελαφρότητα κι απ’ όση είχε ο Πάρις για την αντίδραση των Ελλήνων στην «αρπαγή» της Ελένης – όλοι ξέρουμε τι έπαθε στο τέλος η Τροία.

Καμία σοβαρή προσέγγιση, καμία ενδελεχής έρευνα, καμία μεθοδική ενασχόληση. Όλα στον αυτόματο πιλότο και με μοναδική έγνοια την πολιτική και επικοινωνιακή διαχείριση της πανδημίας, ώστε να αποφευχθεί το πολιτικό κόστος. Το κυβερνητικό δόγμα «δεν φταίμε εμείς, κάποιος άλλος φταίει» είχε διάφορες εφαρμογές. Όπως και η μονοδιάστατη και προκλητικά «φτωχή» και ανεπαρκής αντιμετώπιση της πανδημίας σε όλες τις φάσεις. Στην αρχή μόνο lockdown, μετά μόνο εμβόλιο – κοντεύει να γίνει ανέκδοτο εκείνο το περί ελευθερίας. Με το ζόρι οι μάσκες, με αλλοπρόσαλλες κινήσεις ο έλεγχος, με απουσία μέτρων δημόσιας υγείας, με ελλιπές τέστινγκ, με μπαλώματα και τον τελευταίο καιρό με αποδυνάμωση σε όλα τα επίπεδα του ΕΣΥ – υπάρχουν νοσοκομεία με 100% θνητότητα όσων διασωληνώνονται, και πολλούς νεκρούς που δεν προλαβαίνουν καν να μπουν σε ΜΕΘ.

Υπάρχει το εξής: τόσο μπορεί η κυβέρνηση. Δεν είναι ικανή να οργανώσει αποτελεσματικά μέτρα δημόσιας υγείας, δεν είναι στην ιδεολογία της να ενισχύσει τη δημόσια υγεία και προκρίνει πάντα την ατομική ευθύνη, δεν καταφέρνει να πείσει τους πολίτες να συμπεριφερθούν ανάλογα, καθώς βλέπουν τις δικές της αντιφάσεις και ένα σωρό άλλα.

Υπάρχει όμως και το αδιαμφισβήτητο πλέον, για τον κάθε καλόπιστο: Δεν θέλει να κάνει κάτι περισσότερο. Για πολύ απλούς λόγους, κυρίως τον εξής ένα: δεν θέλει να χάσει ψήφους!

Φωνάζει για την ανάγκη του εμβολιασμού, εφαρμόζει την υποχρεωτικότητα σε ορισμένες κατηγορίες, αλλά δεν την επεκτείνει σε δημόσιους υπαλλήλους, που έρχονται σε στενή επαφή με κόσμο, όπως τα σώματα ασφαλείας και ιερείς – διότι εκεί αγγίζει το εκλογικό της σώμα.

Φωνάζει για τα τεστ και εφαρμόζει εξοντωτικά μέτρα για τους ανεμβολίαστους σε ορισμένες δραστηριότητές τους, ακόμα και για την προσέλευση στην εργασία τους, αλλά δεν τολμά να συμπεριλάβει την προσέλευση στις εκκλησίες! Στις οποίες πάνε πλήθη από αρνητές του ιού και του εμβολίου, με ό,τι σημαίνει αυτό για τα μέτρα προφύλαξης που (δεν) λαμβάνουν. Όλοι αυτοί μένουν ανενόχλητοι. Διότι – bingo- κάτι τέτοιο θα είχε αφόρητο για την ίδια πολιτικό κόστος, αφού εκεί κυκλοφορούν πάμπολλοι δικοί της ψηφοφόροι.

Είπαμε, ανίκανοι είναι, όχι κορόιδα. Τι κι αν με τέτοιες κραχτές μεροληψίες, τινάζεται στον αέρα όλη η εμπιστοσύνη και η ισομέρεια στην κατανομή των υποχρεώσεων, που πρέπει να διέπει μία αξιόπιστη πολιτική δημόσιας υγείας, ειδικά απέναντι στη φονική πανδημία του κορωνοϊού. Τα ψηφαλάκια να μην χαθούν κι ας σπάμε πλέον κάθε ρεκόρ σε κρούσματα και θανάτους, με το σύστημα υγείας να είναι στα όρια του, πριν ακόμα αρχίσει η πιο δύσκολη περίοδος για τέτοιου είδους ιώσεις.

Δυστυχώς η διαχείριση της πανδημίας δεν γίνεται με επιστημονικούς όρους. Γίνεται με το βλέμμα στις κάλπες. Στην πιο χυδαία και υποκριτική εκδοχή της πολιτικής.