Προσοχή στην υπερβολική δόση σωτηρίας…

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να με σώσει και ο Σαμαράς. Εδώ με έσωσαν καμιά δεκαριά φορές ο Γιωργάκης και κάνα δυο τρεις – δεν έχω όμως παράπονο - ο Παπαδήμος, που το έκανε και σαν αγγαρεία. Με τον Γιωργάκη λίγο κινδύνευσα από τις πολλές σωτηρίες, αλλά ευτυχώς πάνω που πήγα να καλομάθω, τον πήρε το Χάρβαρντ και κάπως  ηρέμησα, γιατί ο μπαγάσας το παράκανε μερικές φορές με τις εθνικές του επιτυχίες.

Με τον Σαμαρά είναι αλλιώς όμως. Η σωτηρία έχει άλλη γλύκα. Ο άνθρωπος είναι πιο συναισθηματικός, πιο λυρικός, πιο έντονος. Ο Γιωργάκης ήταν κάπως απόμακρος, αριστοκρατικός, δεν σου έδινε πολλά. Σε έσωσα κύριε, αυτό είναι το καθήκον μου σαν μεγάλος σοσιαλιστής, δεν θα γίνουμε και κολλητοί, ήταν πάνω κάτω το στιλ του. Ο Παπαδήμος, το προσπαθούσε αλλά ο τόνος της φωνής του πήγαινε σαν ευθεία γραμμή σε παλμογράφο πεθαμένου, δεν το είχε ο άνθρωπος. Δεν σε ενέπνεε. Σε έσωζε και το παρουσίαζε ως ρύθμιση δανείου. Γι’ αυτό και τον ξαπέστειλαν γρήγορα, παρότι κι αυτός είχε μεγάλες εθνικές επιτυχίες – όχι λαϊκές σαν του Κιάμου, αλλά επιτυχίες.

Με τον Σαμαρά η σωτηρία είναι στις δόξες της, που λέει και μια διαφήμιση. Την παίρνει ο άνθρωπος τη σωτηρία και τη στύβει. Τη φέρνει από δω, την πάει από κει, σου πετάει μερικά όπως αυτό το «έκλεισε οριστικά η γκρίζα περίοδος» ή το άλλο «ξημερώνει μια άλλη μέρα για όλους τους έλληνες» και σε φτιάχνει. Περισσότερο όμως είναι το ύφος. Ο άνθρωπος δείχνει να το πιστεύει βαθιά, να το βιώνει, που λένε. Δεν είναι σαν το ξυλάγγουρο τον Γιωργάκη. Αλλάζει τη χροιά της φωνής του, χαμογελάει, υπομειδιά, κουνάει το κεφάλι του, γουρλώνει τα μάτια για να δώσει έμφαση, γενικά η σκηνική του παρουσία είναι απόλαυση. Σε κάνει να νιώθεις οικεία με τη σωτηρία. Μιλάμε δηλαδή για τη δική ΣΟΥ σωτηρία, όχι αστεία, όπως στο περιγράφει.

Ένα πρόβλημα έχω μόνο με τον Σαμαρά. Δεν ξέρω αν μπορώ να αντέξω πολλές σωτηρίες ακόμα μαζί του. Γιατί αυτή η συναισθηματική φόρτιση, η ταύτιση που νιώθεις με το σωτήριο έργο του και τις κορυφώσεις του σε εξουθενώνει. Άνθρωποι με αντοχές είμαστε, δεν είμαστε ο Όλι Ρεν. Θα ζήσουμε όμως και με αυτό. Αφού ο κλήρος έπεσε στον Σαμαρά να μας σώσει, ας χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε. Προβλέπω ότι μέχρι την άνοιξη θα έχουμε σωθεί τρεις τέσσερις φορές ακόμη. Αν είναι απαραίτητο ρωτάτε; Τι πάει να πει αυτό; Μα εκεί βρίσκεται το μυστικό της εθνικής επιτυχίας, είτε αυτή έρχεται με Γιωργάκη και Παπαδήμο, είτε με Σαμαρά:

Ότι κάθε σωτηρία μας οδηγεί ακριβώς στην ανάγκη να υπάρξει και μία νέα σωτηρία. Εάν για παράδειγμα δείτε λεφτά στην αγορά από αυτή τη περίφημη δόση των 34 των 44 και 54 δις – έχω χάσει και το μέτρημα – γράφτε μου. Εάν δείτε ανάπτυξη με τόση φορολογία και περικοπές βάλτε μια φωνή να βγω και γω στο παράθυρο, μη χάσω το θέαμα. Εάν δείτε να μειώνεται η ανεργία σφυρίξτε να καταλάβω ότι συμβαίνει κάτι σοβαρό. Κι αν διαπιστώσετε ότι ξαφνικά γίναμε άσπρο από μαύρο πρόβατο και περίγελος της οικουμένης, να καταλάβετε ότι αποκαταστάθηκαν οι δημοκρατικές λειτουργίες και δεν κυβερνάται η χώρα με υπουργικές πράξεις αμφιβόλου περιεχομένου κοιτάξτε με γλυκά στα μάτια. Θα σας συμπονέσω, μην ανησυχείτε, δεν είμαι δα κι ο Σόιμπλε…