Χάλασε ο κόσμος: μη μου άπτου ως και η Χρυσή Αυγή!

Στο ολυμπιακό στάδιο πάω μόνο όταν παίζει ο Παναθηναϊκός, οπότε ήταν αδύνατο να βρεθώ εκεί σε αγώνα της ΑΕΚ – εκτός κι αν έπαιζε με τον Παναθηναϊκό. Δεν έχω όμως καμία αμφιβολία ότι η άνανδρη επίθεση, που δέχθηκε ο Δημήτρης Στρατούλης είναι έτσι όπως την περιέγραψε.

Από τις αντιδράσεις, που υπήρξαν έμεινα με δύο απορίες:

Πρώτον, εντυπωσιάστηκα από την επίσημη στάση της Χρυσής Αυγής. Τόσο political correctέγιναν τα παλικάρια, τα μαυροντυμένα, μέσα σε λίγους μήνες, που βρίσκονται στη Βουλή; Σαν πολύ μη μου άπτου ήταν η αντίδρασή της «ξέρετε δεν ήμασταν εμείς, άλλοι ήταν, ίσως και κανένας».

Η κανονική Χρυσή Αυγή, ακόμη κι αν δεν συμμετείχε σε ένα τέτοιο επεισόδιο θα το υιοθετούσε και θα το εμφάνιζε ως… τρόπαιο της δράσης της. Μήπως αρχίζουν και γίνονται φασίστες του… γλυκού νερού; Ή μήπως φοβούνται τις αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας, όταν τρεις μαντραχαλάδες τους τα βάζουν με έναν 50άρη βουλευτή; Σου λέει, άμα μας πλακώσουν για κάτι τέτοια περιστατικά, μετά πώς θα δέρνουμε με την ησυχία μας και υπό τα χειροκροτήματα μέρους της απελπισμένης κοινωνίας τους αλλοδαπούς;  Ή απλά έτσι είναι η θρασύδειλη φύση τους; Βαράνε στο σκοτάδι και κάνουν τον ανήξερο στο φως της ημέρας;

Η δεύτερη απορία αφορά στη συνεχιζόμενη προσπάθεια πολλών – πιστεύω ακόμη και καλοπροαίρετων, πλην βαθύτατα παραπλανημένων – να αποδώσουν τη βία της Χρυσής Αυγής στις λαϊκές αντιδράσεις κατά των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, στις οποίες λαϊκές αντιδράσεις, πρωταγωνίστησε η αριστερά. Άρα, λέει αυτή άποψη, «καλώς τα παθαίνει τώρα και η αριστερά, για να …μάθει».

Τέτοιες απόψεις όμως μόνο νερό στο μύλο της Χρυσής Αυγής ρίχνουν. Της δίνουν έμμεσο συγχωροχάρτι, της λένε, «δεν φταις κυρίως εσύ, για τη βία που ασκείς, αλλά και οι άλλοι, που πιάνουν από το γιακά τους κρατικούς αξιωματούχους, ή πετούν καφέ στον Φούχτελ». Το μήνυμα, που δίνει αυτή η άποψη είναι ότι δεν πειράζει να πέφτει και καμιά φάπα από τη Χρυσή Αυγή. Θεωρούν δηλαδή ότι το να φάει ξύλο ο Στρατούλης, αν δεν τους δικαιώνει, τουλάχιστον είναι μία «γλυκιά εκδίκηση», προς την αριστερά, που διέλυσε στις πρόσφατες εκλογές το μεταπολιτευτικό σκηνικό, όπως το γνωρίζαμε.

Κάνουν όμως ένα βασικό λάθος: Τη βία της Χρυσής  Αυγής δεν την εξέθρεψε καμία κοινωνική και συνδικαλιστική δράση όσο ακραία κι να ήταν. Γιατί, πολύ απλά ο φασισμός δεν θέλει, ούτε αφορμές, ούτε άλλοθι για να εκδηλωθεί. Η φύση του φασισμού είναι η βία κατά παντός διαφορετικού. Και εδώ είναι η διαφορά: Η βίαιη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που χάνει τη δουλειά του, που του διαλύουν τη ζωή είναι ίσως η λάθος αντίδραση, σε ένα όμως υπαρκτό πρόβλημα. Την ασκεί συνήθως γιατί είναι το μόνο όπλο που θεωρεί ότι έχει. Και την ασκεί πάντα κατά της εξουσίας, κατά των πιο δυνατών από αυτόν. Κακώς; Πιθανότατα. Όμως φτάνει σε αυτό εξ ανάγκης. Ενώ η φασιστική βία ασκείται γιατί ο άλλος είναι διαφορετικός: Μελαμψός, μετανάστης, φίλος του μετανάστη, εβραίος, αριστερός και πάει λέγοντας. Και κατά τεκμήριο σε πιο αδύναμους…