Πανηγύρι πάνω σε πτώμα πρώτη φορά βλέπω

Μόνο τους κλαριντζήδες δεν κάλεσε ο πρωθυπουργός, για να συνοδεύσουν τις πανηγυρικές και ενθουσιώδεις δηλώσεις του, μετά τη συμφωνία με την τρόικα. Το καταλάβαμε ότι είχε μεγάλη χαρά ο πρωθυπουργός, ειδικά εκεί που έλεγε για τις «απομακρύνσεις» 15.000 δημοσίων υπαλλήλων, ή εκεί, που ανακοίνωνε μείωση κάποιων φορολογικών συντελεστών.

Ειδικά με τις μειώσεις των φόρων, μου θύμισε την ιστορία με τον Χότζα και την αγελάδα. Αφού υπερφόρτωσαν τα ακίνητα με φόρους, τώρα εμφανίζουν ως επίτευγμα μία ελάχιστη μείωση – παρότι επέκτειναν το χαράτσι κόντρα στις δεσμεύσεις τους. 

Είναι εντυπωσιακό πώς ένας πρωθυπουργός μπορεί να χαρεί μέσα σε αυτή την κατάσταση: Με το 1,5 εκατ. των ανέργων, τη συνέχιση – ακόμη και με την ομολογία της τρόικας – της ύφεσης και τις νέες πολιτικές, που αποφασίζουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες για τα προβλήματα του τραπεζικού συστήματος, όπως είναι το κούρεμα των καταθέσεων. Με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, την απώλεια σε λίγο κάθε εθνικού ελέγχου σε κρίσιμους τομείς, όπως ο τραπεζικός, ο ενεργειακός κλπ.

Η ελληνική οικονομία και κοινωνία παραμένει ένα πτώμα. Σχεδόν σε προχωρημένη σήψη. Κι αυτό δεν χωρά, ούτε πανηγυρισμούς, ούτε φυσικά κομπορρημοσύνες.

Η νέα συμφωνία με την τρόικα ήταν επώδυνη. Και περιέχει μία μεγάλη παγίδα: Την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων.Η τρόικα έβαλε πόδι στο μοναδικό χώρο, που μέχρι τώρα επικρατούσε μία σχετική εργασιακή ασφάλεια. Και βάζει μία ολόκληρη κοινωνία στη λογική του εμφυλίου. Δεν την ενδιαφέρει ούτε να βελτιωθεί η λειτουργία του κράτους – έτσι κι αλλιώς ιδιωτικές τις θέλουν τις περισσότερες υπηρεσίες – ούτε καν να μειώσουν το κόστος. Τους ενδιαφέρει να διαλύσουν κάθε σταθερό πλαίσιο, που επικρατεί την ελληνική κοινωνία. Ορισμένες παρατηρήσεις:

Πρώτον, το πρόβλημα του ελληνικού δημοσίου δεν είναι να αλλάξουν μερικές χιλιάδες υπάλληλοι, με κάποιους άλλους. Είναι οι δομές, οι λειτουργίες, οι αμοιβές, τα κίνητρα. Αν δεν αλλάξουν αυτά – και δεν προβλέπεται να αλλάξουν όπως το πάει η τρόικα – δεν έχει καμία σημασία ποιος φεύγει και ποιος έρχεται. Το ίδιο μοντέλο θα αναπαράγεται. Μάλιστα το να σκορπίσεις το φόβο σε όλους και να βάλεις μερικούς, που θα τρέμουν μήπως έχουν την τύχη των προηγουμένων, μόνο σοβαρή δημόσια διοίκηση δεν φτιάχνεις.

Δεύτερον, η λογική βρίσκω τον αριθμό των υπαλλήλων και μετά τους συγκεκριμένους υπαλλήλους τι νόημα έχει; Αν το πρόβλημα είναι οι ποινικά και πειθαρχικά ελέγξιμοι, τι νόημα έχει κάποια συμφωνία με την τρόικα; Η ελληνική πολιτεία οφείλει έτσι κι αλλιώς να εφαρμόσει το νόμο. Είτε πρόκειται για 1000 υπαλλήλους, είτε πρόκειται για 50.000 επίορκους υπαλλήλους. Αλλά αυτό πρέπει να μας το πουν τα δικαστήρια και τα πειθαρχικά συμβούλια, όχι ο Τόμσεν. Όσοι είναι οι άνθρωποι, να τιμωρηθούν και τέλος. Τα υπόλοιπα εξυπηρετούν άλλες σκοπιμότητες.

Τρίτον, λένε για «απομακρύνσεις» μετά από κατάργηση θέσεων και οργανισμών. Μα, εάν υπάρχουν ακόμη, μετά από πέντε χρόνια κρίσης και τρία χρόνια μνημονίου, περιττοί οργανισμοί, αυτό είναι ευθύνη των σημερινών κυβερνώντων. Και αυτοί, οι ίδιοι κύριοι, θα αναλάβουν τώρα να «διορθώσουν» τους εαυτούς τους; Προφανώς πρόκειται για προσχηματικά κολπάκια.

Τέταρτον, λένε σήμερα για «αξιοκρατικές» διαδικασίες πρόσληψης των νέων υπαλλήλων. Το λένε εκείνοι, που βόλευαν επί δεκαετίες τους δικούς τους και είναι δομικά ανίκανοι να εφαρμόσουν οποιαδήποτε αξιοκρατική διαδικασία. Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα δούμε παράθυρα να φέγγουν, φεγγίτες να ανοίγουν για να μπουν οι εκλεκτοί;

Πέμπτον, από τη μία λένε «να μειώσουμε τους δημόσιους υπαλλήλους» και από την άλλη λένε ότι «θα προσλαμβάνεται ένας για κάθε έναν που φεύγει»! Είπατε τίποτα; 

Όλο αυτό το γαϊτανάκι με το δημόσιο δεν είναι παρά μία παραπλανητική προσπάθεια. Ρίχνουν ένα «κόκκαλο», μία αυταπάτη στους ανθρώπους, που τρελαίνονται από την ανεργία, ότι ίσως μπορούν να βρουν θέση στο δημόσιο. Φυσικά μέσα από ένα νέο πελατειακό σύστημα.

Πρόκειται για ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην κοινωνική ζούγκλα. Δεν ξέρω λοιπόν αντί για κλαρίνα μήπως χρειαζόταν ταμ ταμ για το διάγγελμα του πρωθυπουργού…