Δεν διάλεξε τυχαία την Ελλάδα η τρόικα…

Να με συγχωρούν οι πολίτικαλ κορέκτ όλων των πολιτικών χώρων, αλλά δυστυχώς τα πράγματα είναι οδυνηρά απλά. Δεν χρειάζεται κανάκεμα, όμορφα λόγια, λαϊκιστικές κορώνες, χάιδεμα των αυτιών και κολακείες. Ας τα κάνουν αυτά όσοι θέλουν ψήφους.

Η τρόικα ήξερε από την  αρχή με τι και ποιον είχε να κάνει. Ειδικά το ΔΝΤ δεν πάει πουθενά, χωρίς πριν να μελετήσει τα ιστορικά, κοινωνικά, ακόμα και τα ψυχολογικά δεδομένα του λαού με τον οποίο αναμετράται – φυσικά πρόκειται για αναμέτρηση και όχι για «σωτηρία».

Το ΔΝΤ λοιπόν και η  τρόικα επέλεξαν για την εφαρμογή στον λεγόμενο δυτικό κόσμο του ακραίου νεοφιλελεύθερου προγράμματος, τον πιο οσφυοκάμπτη, δουλοπρεπή, επιρρεπή στον διχασμό και απαίδευτο λαό όλης της δυτικής -τουλάχιστον- Ευρώπης.

Έναν λαό που ανέχτηκε τον γελοίο Παπαδόπουλο για μία επταετία και, ενώ μαρτύρησε δεκαετίες πριν από τη ναζιστική λαίλαπα, προστρέχει τώρα στους νοσταλγούς της χούντας και του Χίτλερ, στους αμόρφωτους μπράβους της Χρυσής Αυγής για να βρει παρηγοριά και ενίοτε και κάνα μαρούλι για τη σαλάτα του.

Έναν λαό, που στην πλειοψηφία του νοιάζεται μόνο για το δικό του τομάρι. Ούτε για το κοινό  συμφέρον, ούτε για τα δικαιώματα των  άλλων, ούτε για τα κοινωνικά αγαθά, ούτε για την καλώς εννοούμενη νομιμότητα, ούτε για τη δημοκρατία, ούτε για τη λειτουργία των θεσμών, ούτε για την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας – αρκεί το δικό του προσωπικό βόλεμα κι ας πάνε να πηδηχτούν όλοι οι άλλοι κι όλα τα άλλα.

Μέχρι και το κίνημα των  «αγανακτισμένων» προ διετίας το επέβαλαν οι Ισπανοί διαδηλωτές, διακωμωδώντας  την υποτακτικότητα των Ελλήνων  στην τρόικα.

Ένα λαό έτοιμο να αλληλοκατασπαραχθεί. Με τον καθένα πρόθυμο να καρφώσει τον διπλανό, να κατηγορήσει τον οποιονδήποτε αρκεί να σωθεί εκείνος. Έτοιμους σχεδόν τους πάντες να ριχθούν στον εμφύλιο. Τους ιδιωτικούς υπαλλήλους να κατηγορούν τους δημόσιους, τη μία κοινωνική ομάδα να στρέφεται εναντίον όλων των άλλων και πάει λέγοντας.

Μόνο μεμονωμένα κοινωνικά  κινήματα και πολιτικές δυνάμεις είχαν και έχουν το σθένος να αντισταθούν  συνειδητά και δυναμικά, αλλά και  πάλι πρόκειται ουσιαστικά για μειοψηφίες. Η τυφλή διαμαρτυρία και ο  θυμός, δεν συνιστούν και κοινωνικό  ρεύμα αυτόματα – να είμαστε εξηγημένοι σε αυτό.

Ένα λαό λοιπόν με διεφθαρμένη, ανίκανη και εξαρτημένη τη μεγάλη μερίδα της πολιτικής τάξης. Έναν λαό που, για παράδειγμα, έχει ως υπουργό Οικονομικών, όχι έναν ισότιμο και σκληρό διαπραγματευτή, όχι έναν αμφισβητία της κατακρινόμενης από όλες τις πλευρές, γερμανικής πολιτικής στην Ευρώπη, αλλά έναν… θαυμαστή (!!!, ναι θαυμαστή) του Σόιμπλε!!!

Θα πει κάποιος, δεν  είναι γενίκευση όλα αυτά; Δεν  υπάρχουν εξαιρέσεις; Φυσικά υπάρχουν και πολλές μάλιστα. Όμως τον τόνο δεν τον δίνουν οι εξαιρέσεις, κάποιες λαμπρές στιγμές αντίστασης και δημιουργίας στην πορεία αυτής της χώρας – όπως το ΕΑΜ, ο δημοκρατικός στρατός, ο αντιδικτατορικός αγώνας κλπ. Μπορεί να αλλάξει αυτό; Μπορεί, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο. Με τους καλύτερους των νέων γενιών να φεύγουν στο εξωτερικό και την κοινωνία να έχει βαθιά στο χαρακτήρα της τα παραπάνω στοιχεία, η σωτηρία θα είναι κάτι παραπάνω από άθλος.