Δεν με τρομάζουν οι βαριοπούλες… η εύκολη κριτική με τρομάζει…

Γι’ αυτό και ποτέ δεν εξεπλάγην όταν δεχόμασταν διαφόρων ειδών επιθέσεις στο Πρώτο Θέμα. Η πρώτη μεγάλη επίθεση για παράδειγμα ήταν η επίθεση από ανθρώπους της κυβέρνησης Καραμανλή – καλά έκαναν οι άνθρωποι, δεινοπάθησαν με όσα τους γράφαμε.

Παράλληλα με εκείνη την επίθεση εξελισσόταν και η σύγκρουση με παραδοσιακά εκδοτικά συμφέροντα – με αποκορύφωμα το 2008, όταν νόμισαν ότι η εφημερίδα τελείωσε. Καλά έκαναν κι αυτά όμως – δεν είναι εύκολο να χάνεις την πίτα.

Μετά ήταν η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο οποίος είδε να γράφονται στο Πρώτο Θέμα μερικά από τα πιο σκληρά άρθρα που γράφτηκαν ποτέ εναντίον του. Δικαιολογημένα, όμως μας επιτέθηκε κι εκείνο το σύστημα – δεν είχε συνηθίσει την κριτική και δεν την άντεχε.

Ναι, μέσα από τη διαδρομή του το Πρώτο Θέμα έκανε πολλούς εχθρούς – και ακόμη περισσότερους φίλους. Με μια ακόμη διαφορά: Οι πρώτοι ήταν κυρίως σε συστήματα εξουσίας, οι δεύτεροι ήταν πρωτίστως οι αναγνώστες.

Και φυσικά σε αυτή τη διαδρομή, το Πρώτο Θέμα, πήρε θέσεις, υποστήριξε απόψεις, τάχθηκε με πλευρές και πολέμησε άλλες.

Έχω τη βεβαιότητα ότι οι επιλογές αυτές δεν το εμπόδισαν να υπηρετεί πάντοτε τη βασική του δημοσιογραφική αποστολή: Να κάνει αποκαλύψεις, να φιλοξενεί διαφορετικές γνώμες, να κυνηγά την είδηση. Να είναι ανοιχτό στις εξελίξεις και όχι δογματικό. Και ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι σε σχέση με πολλά άλλα μέσα ενημέρωσης έχει το μεγαλύτερο βαθμό ανεξαρτησίας και το μεγαλύτερο περιθώριο κινήσεων. Ρεπορτάζ και απόψεις που δεν θα βρεθούν ποτέ, μα ποτέ, σε άλλα μέσα, εδώ είχαν και έχουν τη δυνατότητα να δημοσιευτούν.

Οι επιλογές του υπόκεινται ασφαλώς στην κριτική, την αμφισβήτηση, ακόμη και το σκληρή φραστική επίθεση. Αρκεί να βασίζονται όλα αυτά σε μία λογική βάση, όχι σε προκαταλήψεις, ούτε στη μονοδιάστατη θεώρηση των πραγμάτων.

Γι’ αυτό και κείνο που με τρόμαξε δεν είναι οι βαριοπούλες και οι δήθεν επαναστάτες, που μπήκαν στα γραφεία το βράδυ της Πέμπτης. Αλλά η ευκολία με την οποία αμφισβητείται η ίδια υπόσταση της εφημερίδας, το δημοσιογραφικό έργο όλων των συντακτών της.

Με τρόμαξε για παράδειγμα η αντίδραση δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης για τη δημοσίευση της φωτογραφίας του Παύλου Φύσσα, να δίνει με αξιοπρέπεια τη μάχη για τη ζωή. Αντί να δουν σε αυτή τη φωτογραφία το μεγαλείο της θυσίας από τη μια και το δολοφονικό πρόσωπο της φασιστικής, ναζιστικής Χρυσής Αυγής από την άλλη, είδαν, λένε, μία… εμπορική κίνηση – λίγο τους αριθμούς να έβαζαν κάτω θα καταλάβαιναν το αβάσιμο του ισχυρισμού.

Άνθρωποι που υπερασπίζονται την αξία της δημοσίευσης, αμφισβήτησαν με τόση ευκολία και τέτοιο θράσος την υποχρέωση μίας εφημερίδας να δημοσιεύσει ένα ιστορικό ντοκουμέντο, που όντως με τρόμαξαν με το μίσος και την υποκρισία. Μέσα ενημέρωσης που θα «σκότωναν» για να έχουν μία τέτοια φωτογραφία, υποστήριζαν ότι δεν έχει δικαίωμα να δημοσιεύσει τη φωτογραφία το Πρώτο Θέμα, γιατί, λένε, κατά καιρούς έχει μία θετική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. Λες και σχεδόν όλος ο τύπος, δεν αντιμετώπισε για καιρό τη Χρυσή Αυγή, σαν το φαινόμενο, το φρούτο της εποχής και όχι σαν τον κίνδυνο της εποχής.

Επειδή δηλαδή δεν τους άρεσε το πώς αντιμετώπισαν κάποια μέσα τη Χρυσή Αυγή, βάζουν ταμπέλες και στάμπες με ευκολία, πετώντας ολόκληρα μέσα ενημέρωσης στην πυρά (τους), συμπεριφερόμενοι ως να είναι εκείνοι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι του αντιφασιστικού αγώνα. Συγνώμη αλλά αυτό δεν μου φαίνεται και πολύ αντιφασιστικό.

Πολλές πλευρές λοιπόν βρήκαν αφορμή, εφαρμόζοντας περίπου τη μέθοδο του όχλου, να πουν τα μύρια όσα για το Πρώτο Θέμα. Και κυρίως να χαρακτηρίσουν με ευκολία – για να μην πω με τι νοοτροπία – την εφημερίδα. Αδιαφορώντας για την ουσία. Μα, δεν μπορούμε να γράψουμε κάτι σωστό τους ρωτάς. Όχι, γιατί είστε έτσι, είστε αλλιώς, βασανίζατε του μαύρους – κατά το γνωστό ανέκδοτο – σου απαντάνε. Λες και είναι εκπρόσωποι μίας ανώτερης αρχής, που κρίνει συλλήβδην τους πάντες και μοιράζει πιστοποιητικά.

Αυτές οι συμπεριφορές είναι το πρόβλημα, όχι οι βαριοπούλες. Και στο βαθμό, που τέτοιες συμπεριφορές νομιμοποιούν τις βαριοπούλες σήμερα ή οτιδήποτε άλλο βίαιο αύριο. Γιατί τα τζάμια τα φτιάχνεις. Το στραβό βλέμμα που σε κοιτάζει, άλλοτε με επιτιμητικό ή και άγριο ύφος του τιμωρού, που έχει πάντα δίκιο και άλλοτε χωρίς να είσαι σίγουρος γιατί, είναι που με τρομάζει…