Ψήφο εμπιστοσύνης έλαβε κι ο ΓΑΠ -ακριβώς πριν πέσει...

Την ιστορία αυτή μου θύμισε η τριήμερη διαδικασία και κυρίως η χθεσινοβραδινή ψηφοφορία, με την οποία ο Αντώνης Σαμαράς έλαβε κάτι ανάμεσα σε ψήφο ανοχής (περισσότερο) και ψήφο εμπιστοσύνης (λιγότερο).

Δεν είναι το αριθμητικό αποτέλεσμα, που μετράει σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι δεδομένο ότι δύσκολα εάν κάποιοι βουλευτές θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση, θα το κάνουν πριμοδοτώντας μία πολιτική πρωτοβουλία ενός αντίπαλου κόμματος. Είδα για παράδειγμα πολλούς και ξέρω ακόμη περισσότερους βουλευτές, από εκείνους που καταψήφισαν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ ή δήλωσαν παρών, που με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση θα έριχναν, με την κατάλληλη αφορμή και στον κατάλληλο χρόνο, μια κλωτσιά στη σημερινή κυβέρνηση. Δεν θα μπορούσαν όμως ποτέ να το κάνουν για χάρη της αντιπολίτευσης. Καταψήφισαν λοιπόν την πρόταση Τσίπρα, οι διαθέσεις τους όμως παραμένουν. Και οι διαθέσεις αυτές θα φανούν όταν έλθουν τα δύσκολα: Η κυβέρνηση θα πάρει πολλά νέα και πολύ σκληρά μέτρα. Πλειστηριασμοί, φόροι στα ακίνητα (είτε παράταση στο χαράτσι της ΔΕΗ, είτε ενιαίος φόρος), περικοπές σε εφάπαξ, επικουρικές και κύριες συντάξεις και φυσικά απολύσεις, πολλές απολύσεις.

Και τότε δεν θα περνούν μαγκιές, όπως αυτές που έκανε ο κ. Σαμαράς μιλώντας χθες στη Βουλή. Χθες τού ήταν αρκετά του κ. Σαμαρά να μετατρέψει μία ύψιστη κοινοβουλευτική διαδικασία, σε μία αγγαρεία γι’ αυτόν και να επιδοθεί σε μία καφενειακού τύπου συζήτηση και αντιπαράθεση.

Όταν θα έλθουν τα δύσκολα με τα μέτρα και τις νέες αποτυχίες των μνημονιακών συνταγών, αλλά και των χαριστικών πολιτικών στους ισχυρούς, που εφαρμόζει 15 μήνες τώρα, δεν θα τού είναι αρκετά τα ευφυολογήματα, με τα οποία επιχείρησε, αφιερώνοντας το 98% της ομιλίας του, να απαντήσει στον κ. Τσίπρα.

Γιατί επί της ουσίας ο κ. Σαμαράς δεν απάντησε σε κανένα καίριο ερώτημα: Πειστικές δεσμεύσεις ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα δεν έδωσε. Πειστικές απαντήσεις για το πώς θα βγάλει τη χώρα στις αγορές, πώς θα αντιμετωπίσει την ύφεση και την ανεργία δεν έδωσε. Πειστικές απαντήσεις γιατί χάρισε τις ψηφιακές άδειες στους καναλάρχες δεν έδωσε. Πειστικές απαντήσεις γιατί συμπεριφέρεται με το δόγμα «νόμος και τάξη», με ένα πρωτόγνωρο αυταρχισμό απέναντι στις κοινωνικές ομάδες, που διαμαρτύρονται δεν έδωσε. Ούτε καν γιατί δεν προσέρχεται ως οφείλει στη Βουλή για να απαντά στις ερωτήσεις που του υποβάλλει η αντιπολίτευση, δεν έδωσε. Όσο για τη… διαβεβαίωση ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2016, μάλλον σαν ευχή και όνειρο ακουγόταν, παρά ως πραγματικό δεδομένο.

Η τριήμερη διαδικασία εξέθεσε και την κυβέρνηση και τον κ. Σαμαρά. Ο κ. Τσίπρας στάθηκε απέναντί του με την άνεση του πολιτικού αρχηγού, που όντως διεκδικεί τη διακυβέρνηση και σύντομα μάλιστα. Ο κ. Σαμαράς αναδεικνύεται μακράν ως ο πρωθυπουργός με τη χειρότερη κοινοβουλευτική συμπεριφορά. Με την πιο προκλητική αλαζονεία και αμετροέπεια. Κυνικός, ανάγωγος και θρασύς. Και μόνο ότι δηλώνει πως γελάει με όσα λέει ο αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης υποδηλώνει το επίπεδο της κοινοβουλευτικής του αντίληψης.

Ας μην καυχιέται με το ότι 153 βουλευτές είπαν όχι στην πτώση της κυβέρνησης τώρα. Το αποτέλεσμα δεν λέει και πολλά πράγματα – ας ρωτήσει τον Γιώργο Παπανδρέου επ’ αυτού.

Προς το παρόν τον περιμένει η τρόικα. Και κει να δούμε εάν τα πράγματα είναι για γέλια…